Οταν ο πόνος παγώνει το αίμα αλήθεια πόσο μπορεί να αντέξει μια καρδιά χωρίς να λιώσει και να γίνει ένα με τον πόνο; Αυτή η σκέψη μού ήλθε στο νου καθώς άκουγα τον Μητροπολίτη Ιμβρου και Τενέδου Κύριλλο να μου περιγράφει στο τηλέφωνο το μέγεθος της φρίκης που έζησε στις σεισμόπληκτες περιοχές της Αντιόχειας.

Είχε μεταβεί εκεί με ομάδα οκτώ ατόμων από την Ιμβρο φορτωμένοι είδη ανθρωπιστικής βοήθειας και κάποιο χρηματικό ποσό όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις τους γιατί ας μη ξεχνούμε δεν είναι σαν κι εμάς εδώ με τον αστείρευτο κουμπαρά μας. Πιο πολύ όμως ήταν κατάφορτοι από αγάπη, αλληλεγγύη και φιλαδελφία για τον συνάνθρωπο που μοίρα κακή ισοπέδωσε πόλεις και χωριά θάβοντας στα χαλάσματα τους αγαπημένους τους ανθρώπους.

Τα μάτια μου βούρκωσαν καθώς ο Κύριλλος με καταγωγή από το προσφυγικό νησί της Λέσβου, με σπασμένη φωνή από τον πόνο και την οδύνη μου εξιστορούσε τα εξής: «Οπως τα έβγαζαν τα πτώματα τα βάζαμε μέσα σε σάκους και κάναμε συνοπτικά την Ακολουθία της Κηδείας στο πεζοδρόμιο για να περάσει η νεκροφόρα του Δήμου και να τα πάρει. Οσων βέβαια ξέραμε και είχαμε ονόματα κάναμε την Ακολουθία και τους στέλναμε μετά στα κοιμητήρια στα χωριά. Για όσους δεν ξέραμε, δυστυχώς σε ομαδικούς τάφους, ήταν ανοιγμένοι, τους έβγαζαν από τις σακούλες και οι μπουλντόζες σκέπαζαν συνέχεια».

Και σε άλλο σημείο είπε πως «ήταν τα παιδάκια που μου μάτωναν την καρδιά γιατί με κοιτούσαν στα μάτια και ρωτούσαν γιατί; Τι να πεις;».

Πράγματι τι να πεις; Αλλωστε σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα λόγια δεν μπορούν να σημάνουν μήτε να φανερώσουν τίποτε πια. Τα γιατί παραμένουν αναπάντητα κι ο πόνος θα αυλακώνει για πολλά χρόνια, ίσως για μια ολόκληρη ζωή τις καρδιές τους. Τι να πει κανείς;