Από τους 194 ομιλητές στην πρόσφατη Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών μόνον 20 ήταν γυναίκες, εκ των οποίων μόλις 10 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων. Τα νούμερα εν έτει 2023 θα έλεγα ότι κατ’ ελάχιστον προκαλούν προβληματισμό για τη θέση της γυναίκας, την ανέλιξη και την κατάκτηση εν προκειμένω υψηλόβαθμων πολιτειακών αξιωμάτων. Συμπληρωματικά των δεδομένων αυτών να υπενθυμίσουμε ότι τη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ δεν έχει καταλάβει ποτέ γυναίκα.

Ο πρόεδρος της Νότιας Αφρικής Κύριλ Ραμαφόζα (Cyril Ramaphosa), μεταξύ άλλων, αναρωτήθηκε κατά την ομιλία του «Πού είναι οι γυναίκες του κόσμου;» αναδεικνύοντας το μείζον ζήτημα της απουσίας αυτών από τη διαμόρφωση της διεθνούς πολιτικής. Οι γυναίκες του κόσμου είναι δέσμιες μίας κοινωνικής κουλτούρας που τις θέλει ακόμη και σήμερα στερεοτυπικά να μην διευθύνουν, να μην ανελίσσονται αντίστοιχα με τους άνδρες, πολλές φορές και να μην διεκδικούν τους «πρώτους» ρόλους στις επιχειρήσεις, στην πολιτική, στον εν γένει επαγγελματικό στίβο – για να μην μιλήσουμε για χώρες τύπου Αφγανιστάν όπου η στέρηση βασικών δικαιωμάτων ορίζει τη δυστυχή καθημερινότητα εκατομμυρίων γυναικών.

Βεβαίως, διεθνώς, τα φωτεινά παραδείγματα, όπως η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δεν λείπουν, αλλά δυστυχώς ακόμη αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα της ανισότητας και των φυλετικών διακρίσεων.