Η μεγάλη τραγωδία πονάει ακόμη περισσότερο τη γενέτειρα γιατί της στέρησε δεκάδες νέα παιδιά. Φοιτήτριες και φοιτητές. Ενα κομμάτι του ελπιδοφόρου της αύριο.

Οι νέοι αυθόρμητα άναψαν κεριά, σχημάτισαν συνθήματα λουλούδια και σχολικές τσάντες. «Πάρε με όταν φτάσεις». «Μαμά κοιμήσου, θα αργήσω». Δεν διαδήλωσαν με τα κόμματα. Ούτε μαζί με αυτά.

Οι υπόλοιποι, δακρύσαμε, πονάμε ακόμη, θυμώσαμε γιατί δεν είναι η «κακιά ώρα», αλλά όπως το είπανε οι νέοι η «κακιά χώρα».

Βαριά κουβέντα. Αλλά κρύβει μεγάλη αλήθεια μέσα της. Εν έτει 2023 και δύο τρένα κινούνται στην ίδια γραμμή αντίθετα.

Κι όμως η Ελλάδα περηφανεύεται ότι επιτέλους κατέκτησε την κοινωνία της ηλεκτρονικής πληροφορίας. Και είναι αλήθεια. Αλλά που αργόσχολοι γραφειοκράτες, απρόσεκτοι γραφιάδες, ωχαδελφοί υπουργείων και υπηρεσιών, κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές και αρπακτικές εταιρείες συνεχίζουν να κάνουν το «θαύμα» τους.

Αυτή η τραγωδία έχει εδώ και οκτώ μέρες καλύψει με πένθος και θρήνο την Ελλάδα. Και θέλουμε όλοι μέσα στη σιωπηλή οργή να ξεσπάσουμε γιατί επιτέλους αυτή η χώρα δεν μπορεί να αλλάξει.

Κι όμως αλλάζει. Αλλάζει βαθιά και όλοι ευχόμαστε αυτή η τραγωδία να είναι η τελευταία. Αλλά όπως κάθε αλλαγή έρχεται αργά και μέσα από χιλιάδες προβλήματα.

Αλλάζει κυρίως επειδή η διαχείρισή της για πρώτη φορά δεν διαιρεί, δεν δακτυλοδείχνει άλλους, διαλέγει προσεκτικά τις λέξεις, παρήγορες, όσο και ελπιδοφόρες. Η κυβέρνηση με πρώτο τον Πρωθυπουργό της ζήτησε και συνεχίζει να εμμένει στη συγγνώμη. Και μάλιστα μία συγγνώμη για όλες τις πολιτικές κυβερνήσεις που πέρασαν από τον τόπο. Δεν πάτησε σε νεκρούς, δεν ξεχώρισε θύματα, δεν έκανε παραλληλισμούς.

Πολύ σωστά, δεν είναι η ώρα. Οσοι πονάμε, όσοι σκεφτόμαστε πέρα από κυβερνήσεις, ξεπερνώντας ιδεολογικά προσκόμματα, ελπίζαμε να προλάβει να στεγνώσει το δάκρυ πριν ξεσπάσουν πολιτικές κόντρες, για τις οποίες έχουμε απαυδήσει να γινόμαστε θεατές.

Δυστυχώς διαψευστήκαμε. Η αναμονή ήταν βραχύβια. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως απέδειξε για μία ακόμη φορά ότι δεν διστάζει να πατήσει ακόμη και σε νεκρούς για πολιτικό όφελος. Βγαίνει η εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ να αποδοκιμάσει το συγγνώμη του Πρωθυπουργού. Αδιαφορώντας αν πέντε χρόνια πριν το κόμμα που τώρα υπηρετεί, όχι συγγνώμη δεν είπε για τους διπλάσιους και άνω νεκρούς από φωτιές και πλημμύρες σε δύο μόνον τραγωδίες αλλά ούτε μία παραίτηση. Και σηκώνει τώρα τους τόνους στη Βουλή.

Δυστυχώς τη μία ημέρα διαδηλώνει το ένα κόμμα, την άλλη το άλλο και από κοντά οι μπαχαλάκηδες να τα σπάνε για να μπορούν να λένε ότι η κυβέρνηση πρώτα σκοτώνει και μετά δέρνει τα παιδιά. Κάποιοι της αντιπολίτευσης άνοιξαν τους κρουνούς του διαδικτυακού οχετού να πλημμυρήσουν το μυαλό μας.

Ετσι συμφωνούμε με όσους λένε ότι η κυβέρνηση αυτή πρέπει να θυμώσει άγρια με όλους όσους βάζουν εμπόδια στο μέλλον της χώρας. Να αποδείξει ότι ακούει τη θυμωμένη κοινωνία.

Πράγματι, είναι στιγμές, που το συγγνώμη εξυπηρετεί μέχρι ενός σημείου. Και από εκεί και πέρα απαιτούνται αποφασιστικές δράσεις που στο εξής θα αποτρέπουν τραγωδίες.