Εχω αρχίσει και ανησυχώ.

Ερωτώ: Γνωρίζουν αυτοί που ενισχύουν τα πάθη τι κάνουν; Γνωρίζουν πού οδηγούν τα πράγματα στην Ελλάδα;

Η Ελλάδα τώρα τελευταία αποπνέει μια τοξικότητα ανησυχητική. Είχε ξεκινήσει πριν την τραγωδία. Τώρα όμως πήρε άλλες διαστάσεις.

Νομίζαμε ότι τα είχαμε ξεπεράσει αυτά. Οτι είχαμε αλλάξει σελίδα. Φαίνεται όμως πως όχι.

Ο τόνος της «συζήτησης» ορισμένων πολιτικών και δημοσιογράφων έχει υπερβεί τα αποδεκτά όρια.

Οι ύβρεις, οι αβάσιμες κατηγορίες, ο νόμος του Φαρ Ουέστ στην δημόσια ζωή πάει να γίνει η καθημερινή πραγματικότητα.

«Λογαριασμοί» ετών, και πολύ φοβάμαι ακόμα και λογαριασμοί που πάνε πίσω στον… Εμφύλιο, «τακτοποιούνται» αυτή την περίοδο.

Ρίχνουν «λάδι στη φωτιά». Εξοργίζουν ακόμα περισσότερο τον κόσμο για το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα. Του προσφέρουν θεωρίες συνωμοσίας. Παίζουν παιχνίδια με την σπουδάζουσα νεολαία, που θρήνησε πολλά θύματα, ανάβουν τα αίματά της.

Σταματούν την ζωή σε διάφορες πόλεις.

Βέβαια, αφού έγινε δυστύχημα, υπάρχουν και ευθύνες. Και για την σημερινή και για προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ωστόσο, εκμεταλλευόμενοι την δικαιολογημένη απογοήτευση για την κατάσταση στις σιδηροδρομικές συγκοινωνίες -και όχι μόνο- επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα που να θυμίζει μια άλλη εποχή, που θα ανατρέψει την  ουσιαστική πρόοδο που σημειώθηκε σε τόσους άλλους τομείς.

Επιχειρούν να γυρίσουν δηλαδή τη χώρα δεκαετίες πίσω.

Αυτό θέλουν; Αυτό τους εξυπηρετεί πολιτικά; Αυτό θα διορθώσει το πρόβλημα;

Παρά τις δύσκολες συνθήκες που δημιουργούνται, τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο και ο νέος Υπουργός Μεταφορών κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.

Πιστεύει κανείς ότι θα μπορούσε κάποιος από τους σημερινούς αρχηγούς των κομμάτων να αντιμετωπίσει καλύτερα το πρόβλημα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Ποιος;

Δυστυχώς, η κυβέρνηση παρουσιάζει μια πολυφωνία που μερικές φορές προκαλεί σύγχυση. Αναρμόδιοι υπουργοί και άλλοι θεωρούν χρέος τους να υπεισέλθουν στην δημόσια συζήτηση για το θέμα, με τις καλύτερες προφανώς προθέσεις, αλλά όχι με τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Η πορεία στην οποία έχει μπει η χώρα πρέπει να ανατραπεί. Η τοξικότητα πρέπει να σταματήσει. Το τραγικό δυστύχημα ας μη γίνει αφορμή για έναν ακόμα διχασμό.

Μπορεί πραγματικά η αξιωματική αντιπολίτευση και μερικοί από τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων που συμμετείχαν σε κυβερνήσεις να ισχυριστούν ότι δεν φέρουν ευθύνη για την κατάσταση στους σιδηροδρόμους, για την τραγωδία;

Και, ακόμα, μπορούν τα κανάλια να βάλουν τα συμφέροντα των καναλαρχών τους πάνω από την ομαλή πορεία της χώρας;

Παρακολουθούν μήπως πού οδήγησε αυτό τον Ρούπερτ Μέρντοχ που είπε -«δεν είναι θέμα μπλε (Δημοκρατικών) ή κόκκινο (Ρεπουμπλικανών), αλλά πράσινου (δολαρίων)- και το «Fοx News»;

Είναι καιρός να ακουστούν ψύχραιμες φωνές. Να αφεθεί η διαδικασία να κυλήσει. Να αφεθούν οι θεσμοί να κάνουν την δουλειά τους.

Ας μην παίρνουμε ως δεδομένο ότι δεν ανατρέπεται η ομαλή πορεία και η πρόοδος που σημείωσε η χώρα τα τελευταία χρόνια.

Οτι στην Αμερική αποφεύχθηκε το χειρότερο, οφείλεται στους θεσμούς της που άντεξαν. Και, βέβαια, η Αμερική έχει φιλικά σύνορα, Καναδάς και Μεξικό, που δεν θα εκμεταλλεύονταν ποτέ την κρίση.

Μπορεί να πει το ίδιο και η Ελλάδα;

Να γίνει λοιπόν συζήτηση. Και, βεβαίως, να αποδοθεί η ευθύνη.

Να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι και μάλιστα με την αυστηρότερη ποινή που προβλέπει ο νόμος.

Οχι όμως τοξικότητα. Οχι, πάλι τα ίδια. Για να θυμηθούμε και την φημισμένη ρήση του Ρόναλντ Ρίγκαν.

Οχι τράβηγμα του σχοινιού μέχρι τα άκρα. Μπορεί να σπάσει. Και τότε;