Η Κύπρος έχει εισέλθει για τα καλά σε προεκλογική περίοδο εν όψει των προεδρικών εκλογών που θα γίνουν σε εννέα μήνες (Φεβρουάριος 2023). Μετά την επίσημη εξαγγελία του Νίκου Χριστοδουλίδη και την επιλογή του Ανδρέα Μαυρογιάννη από το ΑΚΕΛ, γνωρίζουμε και τους βασικούς υποψηφίους, αν και υπάρχουν ακόμη κάποιες εκκρεμότητες που θα πρέπει και τυπικά να οριστικοποιηθούν. Και αυτές είναι η απόφαση των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ, Οικολόγοι) που κλίνουν προς υποστήριξη του Νίκου Χριστοδουλίδη και η έγκριση της υποψηφιότητας Μαυρογιάννη από τις κομματικές ομάδες βάσης του ΑΚΕΛ. Η μεγάλη δημοτικότητα Χριστοδουλίδη δεν αφήνει, όμως, περιθώρια άλλων επιλογών στα κόμματα του κέντρου, ενώ στο ΑΚΕΛ ποτέ υποψήφιος που εγκρίθηκε από Πολιτικό Γραφείο και Κεντρική Επιτροπή δεν απορρίφθηκε από τη βάση του κόμματος. Συνεπώς, και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, οι τρεις κύριοι διεκδικητές της προεδρίας αναμένεται να είναι οι Αβέρωφ Νεοφύτου, Νίκος Χριστοδουλίδης και Ανδρέας Μαυρογιάννης.

Μια σημαντική παρατήρηση για τη μέχρι στιγμής προεκλογική εκστρατεία των εν δυνάμει υποψηφίων, είναι ότι απουσιάζει ουσιαστικά από τον λόγο τους το Κυπριακό, πέρα από την τυπική τοποθέτησή τους –εάν και εφόσον ερωτηθούν- για υποστήριξη λύσης με βάση τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και το κοινοτικό κεκτημένο. Αυτό ακούμε από όλους, για χρόνια τώρα. Δεν δείχνουν όμως να ασχολούνται σοβαρά και να ιδρώνει το αυτί τους για την απουσία εξελίξεων και για τη διαρροή του χρόνου που εκμεταλλεύεται ασύστολα και με πρόγραμμα η Τουρκία για εδραίωση των διχοτομικών τετελεσμένων.

Για παράδειγμα, ο Αβέρωφ Νεοφύτου στην εξαγγελία της υποψηφιότητάς του δεν ανέφερε σχεδόν τίποτα για το Κυπριακό, ενώ ο Νίκος Χριστοδουλίδης εξαγγέλλοντας την περασμένη Πέμπτη την υποψηφιότητά του, αφιέρωσε μόλις 30 δευτερόλεπτα σε μια ομιλία 24 λεπτών για να μας πει τα τετριμμένα. Ρόλο σε αυτό διαδραματίζει, βέβαια, και η αντίληψη που δυστυχώς έχει εδραιωθεί, ότι ο κόσμος έχει κουραστεί πλέον με το Κυπριακό γιατί δεν πρόκειται να υπάρξει λύση λόγω της τουρκικής αδιαλλαξίας. Είναι μια διαπίστωση που ισχύει, δεν δημιουργεί όμως κανένα άλλοθι για τους πολιτικούς για να κρύβονται πίσω από αυτήν. Οι πολιτικοί ηγέτες, οι οποίοι μάλιστα διεκδικούν και το ύπατο αξίωμα μιας ημικατεχόμενης πατρίδας, έχουν την ευθύνη να καθοδηγούν σωστά τους πολίτες και να αναζητούν διέξοδο από τα αδιέξοδα με την τροχοδρόμηση εξελίξεων.

Μπορεί η σημερινή διεθνής συγκυρία, λόγω του Ουκρανικού, να έθεσε στο περιθώριο το Κυπριακό, όμως η κρίση μπορεί να δημιουργήσει και ευκαιρίες για διεθνή περιφερειακά ζητήματα. Η ενεργειακή κρίση, για παράδειγμα, που απασχολεί όλους λόγω του εμπάργκο σε ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, έφερε στο τραπέζι των συζητήσεων τις εναλλακτικές πηγές τροφοδοσίας και η Κύπρος, ως μέλος της ΕΕ και μια από τις πηγές υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στην ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία. Το ενεργειακό μπορεί να αποτελέσει ταυτόχρονα και ένα κίνητρο και για την Τουρκία, η οποία τελευταία άρχισε να ξαναβλέπει προς την Ευρώπη γιατί έχει άμεση ανάγκη να συμμετάσχει στη διαμόρφωση μιας νέας γεωπολιτικής κατάστασης. Αυτό, όμως, θα συμβεί μόνο με την επίλυση του Κυπριακού.

Αρα, υπάρχει πεδίο δράσης και η λύση του εθνικού προβλήματος θα πρέπει να είναι το πρώτο και κορυφαίο ζήτημα για τον νέο πρόεδρο της Κύπρου. Οποιος και να ’ναι αυτός…