Με την ενθρόνιση του νέου, χαρισματικού Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, το Σάββατο 22 Ιουνίου 2019, ελπίζαμε ότι κλείνει και η περίοδος των επανειλημμένων κρίσεων, της διαίρεσης και της οικονομικής χρεοκοπίας και μπαίναμε σε μια νέα ελπιδοφόρα εποχή.

Κι όμως, μόνο δύο χρόνια αργότερα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κ. Ελπιδοφόρος μας πίκρανε. Δημιούργησε εύλογα ερωτήματα, από το πουθενά, για τις επιδιώξεις του με το να παρευρεθεί στα εγκαίνια του «Σπιτιού της Τουρκίας» στη Νέα Υόρκη.

Ούτε όμως και υπάρχει αμφιβολία ότι με την αναγνώριση του λάθους του και την απολογία του -μια πρωτοφανής πράξη για ιεράρχη- «ιδιαίτερα στο αγαπημένο μου ποίμνιο», μπαίνει τέλος στην κρίση που δημιουργήθηκε.

Δεν είναι πλήρως σαφές αν ο κ. Ελπιδοφόρος διέπραξε το σοβαρό αυτό λάθος γιατί πίστευε ότι με την παρουσία του εξυπηρετούσε το συμφέρον του Πατριαρχείου ή το προσωπικό του συμφέρον. Οποιος κι αν ήταν ο στόχος της ενέργειάς του η πράξη του αποκαλύπτει μια έλλειψη κρίσης που οφείλει να τον προβληματίσει.

Θα έπρεπε να είναι απόλυτα σαφές σε έναν Αρχιεπίσκοπο των Ελλήνων της Αμερικής ότι δεν παρευρίσκεται σε τουρκικούς πανηγυρισμούς στην ίδια εξέδρα με τον πρόεδρο της Τουρκίας Ερντογάν και τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Τατάρ.

Μετά από αυτά, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης -που συνέπεσε να βρίσκεται στη Νέα Υόρκη για τις εργασίες της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ- δεν είχε άλλη επιλογή από το να κρατήσει αποστάσεις από τον κ. Ελπιδοφόρο. Το ίδιο έκανε και ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης.

Η εβδομάδα που πέρασε σημάδεψε την αρχιεπισκοπική θητεία του κ. Ελπιδοφόρου.

Τώρα όμως το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι, τι γίνεται από εδώ και πέρα;

Η κριτική δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός, αλλά ως μια πράξη που στόχο της έχει να αποτρέψει ανάλογες περιπτώσεις ή να επηρεάσει μελλοντικές εξελίξεις προς την σωστή κατεύθυνση.

Με βάση αυτό, δημιουργούνται δύο σχολές σκέψεως:

Να παραιτηθεί ο Αρχιεπίσκοπος και να επιστρέψει σε κάποια θέση στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Να διδαχθεί από την κρίση που έζησε, να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα και να τα χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο για να εξελιχθεί σε έναν λαμπρό, μακράς διάρκειας Αρχιεπίσκοπο Αμερικής.

Οσον αφορά το πρώτο σημείο:

Θα αποτελούσε καίριο λάθος για την Ομογένεια των ΗΠΑ, με σοβαρές επιπτώσεις και στα γενικότερα εθνικά συμφέροντα, η συχνή αλλαγή αρχιεπισκόπων.

Οι αλλαγές που έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες -Σπυρίδων και Δημήτριος- οφείλονται σε συσσώρευση πολλών λαθών και αποδεδειγμένης ζημιάς στα συμφέροντα της Ομογένειας και της Εκκλησίας, και αφού πρώτα τους δόθηκαν πολλαπλές ευκαιρίες να αλλάξουν πορεία πλεύσης, χωρίς ανταπόκριση.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, επομένως, θεωρούμε ως απαραίτητες τις ακόλουθες προϋποθέσεις για την πλήρη εξομάλυνση της κατάστασης και την δυναμική και επιτυχή πορεία της αρχιεπισκοπίας του κ. Ελπιδοφόρου, κάτι που όλοι μας πρέπει να ευχόμαστε: Την αναγνώριση του λάθους που διεπράχθη και την εξαγωγή των σωστών συμπερασμάτων.

Ηδη ο Αρχιεπίσκοπος έχει κάνει το πρωτοφανές, το τολμηρό βήμα για ιεράρχη, εκδίδοντας μια συναρπαστική ανακοίνωση απολογίας για την πράξη του. Πρόκειται για ένα κείμενο που θα μείνει στην Ιστορία ως σημείο αναφοράς και για άλλους ιεράρχες στο μέλλον.

«Λυπάμαι ειλικρινά», είπε, «για την οδύνη που άθελά μου προκάλεσα σε Κυπρίους και Ελληνοαμερικανούς αδελφούς μου, ιδιαίτερα στο αγαπημένο μου ποίμνιο».

Ο Αρχιεπίσκοπος οφείλει να επανεξετάσει τις προτεραιότητές του, όπως εξάλλου φαίνεται να έχει κάνει με την απολογία που έκανε. Να στρέψει δηλαδή περισσότερο το ενδιαφέρον του από την κοινή γνώμη της Ελλάδας και της Τουρκίας, εδώ, στο ποίμνιό του. Ενώ είναι ανθρώπινο -και υγιές- να έχει φιλοδοξίες, αδικεί τον εαυτό του και το ποίμνιό του όταν έχει ή φαίνεται να έχει στραμμένο αλλού το βλέμμα του.

Ο Αρχιεπίσκοπος οφείλει να κάνει μια εκκαθάριση του άμεσου περιβάλλοντός του στη Νέα Υόρκη και κυρίως στην Αθήνα. Η εκπλήρωση των προσωπικών φιλοδοξιών του περνά μέσα από μια επιτυχημένη θητεία στις ΗΠΑ και όχι μέσα από τον απεχθή κύκλο της προπαγάνδας.

Η στιγμή τούτη είναι από τις δυσκολότερες στην Ιστορία της Ελλάδας και της Κύπρου. Η διασφάλιση λοιπόν της μεγαλύτερης δυνατής ενότητας του Ελληνισμού των ΗΠΑ πρέπει να αποτελεί θέμα εκ των ων ουκ άνευ.

Δεν φτάνει να «νικήσει» ο ένας τον άλλον, να ικανοποιήσουμε τον θυμό μας και τον πόνο της στιγμής. Οφείλουμε να προβλέπουμε και τις συνέπειες που οι «εμφύλιοί» μας έχουν για το μέλλον μας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας βρει μια πιθανή υπαρξιακή εθνική κρίση με την Τουρκία διχασμένους σε βαθμό παραλυσίας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να δημιουργηθεί ένα κενό εξουσίας στην Αρχιεπισκοπή για μια μακρά χρονική περίοδο, εκτός όταν πρόκειται για ακραίες περιπτώσεις.

Είναι για τους λόγους αυτούς που συνιστούμε ψυχραιμία. Ρεαλισμό. Σωστή εξαγωγή συμπερασμάτων. Το ξεκίνημα μιας νέας αρχής.

Και πάνω απ’ όλα, η κρίση που δημιουργήθηκε δεν πρέπει να πάει χαμένη. Ας μην γίνουμε θύματα του θυμού μας.

Ούτε όμως και να αφήσει ο Αρχιεπίσκοπος -και όλοι εμείς- την κρίση αυτή να περάσει ανεκμετάλλευτη.

Να γίνει μια νέα αρχή αναφορικά με τον ρόλο και την αποστολή του Αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Ελπιδοφόρου.

Να αγκαλιάσει την Ομογένεια. Ολη την Ομογένεια.

Να βγάλει τα συμπεράσματα εκείνα που θα τον βοηθήσουν, όχι μόνο στην αποφυγή παρόμοιων λαθών στο μέλλον, αλλά και στην χάραξη μιας νέας αρχής στις σχέσεις Ομογένειας-Εκκλησίας και στην αντιμετώπιση των μύριων προβλημάτων -ομογενειακών και εθνικών- που αντιμετωπίζουμε.

Να αγωνιστεί κυρίως «ιδιαίτερα για το αγαπημένο του ποίμνιο». Να γίνει ομογενής.

Εδώ τον έταξε ο Πατριάρχης να υπηρετήσει, αλλά και ο Θεός.