Η οικονομική κρίση που πλήττει την Αμερική και την Ευρώπη δεν αυξάνει μόνο την ανισότητα μεταξύ των πολύ πλουσίων και των άλλων, όσο άδικο και μακροχρόνια μη διαχειρίσιμο κι αν είναι αυτό. Η οικονομική κρίση σπρώχνει όλο και περισσότερους ανθρώπους στους δρόμους, τους κάνει άστεγους.

Δεν χρειάζεται καμία επιστημονική μελέτη για να το επιβεβαιώσει κάποιος αυτό. Αρκεί να περπατήσετε στις κεντρικές λεωφόρους της Νέας Υόρκης, αλλά ακόμα και της Αθήνας για να το διαπιστώσετε. Ανθρωποι, άνδρες και γυναίκες, ρακένδυτοι, εξαθλιωμένοι, ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια πάνω σε λίγα κουρέλια, με το χέρι απλωμένο και απλανές βλέμμα παρακολουθούν να περνά ένας κόσμος δύσπιστος, αδιάφορος απέναντί τους. Ενας κόσμος που ενοχλείται με την παρουσία τους.

Αραγε μήπως ήταν κι αυτοί κάποτε σαν κι εμάς και εξέπεσαν; Και μήπως μας βλέπουν με την ίδια θλίψη, ακόμα και την ίδια περιφρόνηση, που και εμείς τους βλέπουμε;

Ωστόσο, μεταξύ αυτών των «κανονικών» αστέγων υπάρχουν και πολλοί -οι περισσότεροι- με ψυχολογικά προβλήματα, που «επιλέγουν» να ζουν στους δρόμους αντί σε κάποια ιδιωτική ή κρατική εστία, ακόμα και υπό σκληρές καιρικές συνθήκες.

Εχουν, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, πλέον αυτό το δικαίωμα. Ενα δικαίωμα που μέχρι τώρα το τιμούν οι Αρχές. Μόνο όταν η θερμοκρασία φτάσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα ή όταν χιονίσει πολύ, τότε οι Αρχές τους αναγκάζουν να πάνε σε κάποιο ζεστό κοινοτικό χώρο.

Εν τω μεταξύ, ενώ βρίσκονται στους δρόμους δημιουργούν προβλήματα, ακόμα και εγκλήματα, σε βάρος αθώων ανθρώπων.

Πόσο όμως φταίει κάποιος που δεν έχει αίσθηση των ενεργειών του;

Τώρα ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης αποφάσισε να κάνει κάτι για το πρόβλημα αυτό. Να μεταφέρει τους ψυχικά ασθενείς αστέγους στα νοσοκομεία της πόλης, ακόμα και παρά την θέλησή τους.

Νομίζω ότι είναι μια σωστή απόφαση. Δεν μπορεί μια κοινωνία να έχει χρήματα για τόσα άλλα, αλλά όχι γι’ αυτούς – που συγκριτικά δεν είναι δα και τόσα πολλά τα λεφτά που χρειάζονται για βοήθεια.

Δεν είναι η πρώτη φορά όμως που ένας δήμαρχος της Νέας Υόρκης προωθεί ένα τέτοιο σχέδιο και τελικά δεν αποδίδει.

Ο λόγος είναι ότι όταν τους δίνουν εξιτήριο από τα νοσοκομεία δεν έχουν πού αλλού να πάνε, παρά πίσω στον… δρόμο.

Αυτά τα Χριστούγεννα ας κάνουμε στον εαυτό μας ένα δώρο αγάπης, φροντίδας, ανθρωπιάς. Ας ζητήσουμε από τους πολιτικούς να ψηφίσουν τα κονδύλια που χρειάζονται για να στεγάσουν αυτούς τους ανθρώπους.

Δεν νομίζετε ότι κρίνεται η ανθρωπότητα από τέτοιες πράξεις ή απραξίες;

Δεν συμφωνείτε;