Σαν να μην φτάνει το ξημέρωμα και μόνο νύχτες να είναι η ζωή.

Ολοσκότεινες μοιάζουν των χρόνων μας οι ώρες.

Η αβεβαιότητα την σκέψη μας με μαύρα πέπλα την σκεπάζει,

με επιμέλεια μας τυλίγει σε ένα αδιάφανο, πυκνό, αγιάζι.

Ο νους τον φόβο δεν δαμάζει.

Πρωτόγνωρες, συνεχείς, του ιού οι μεταλλάξεις, τα κόλπα οι κακίες.

Καινούργιοι άνεμοι φέρνουν νέες υποθέσεις, καινούργιες οδηγίες.

Καράβι δίχως τιμόνι. Δίχως αστέρι πολικό μέσα στο σκοτάδι

η ύπαρξη η ανθρωπινή.

Μέσα στην τρικυμία, στης επιβίωσης την αγωνία

άλλοι θαρρούν πως πέφτουμε σε ξέρα

άλλοι πάλι φωνάζουν πως αντίκρισαν στεριά,

πιάνονται από την ελπίδα μα αυτή γοργά και πάλι, ξεγλιστρά.

Πολλοί με απελπισιά το παγόβουνο αντικρίζουν

που στη πλώρη βρέθηκε μπροστά.

Αφέγγαρη η νυχτιά και ’μείς αιχμάλωτοι στα κατάρτια δεμένοι

μετράμε της ανημποριάς τα βάθη.

Προσμένοντας να ζήσουμε, βλέπουμε την ζωή να προσπερνά.

Διάβηκαν δύο χρόνια. Αμφίβολη της πανδημίας η μάχη ακόμα.

Τα άδεια σκοτάδια κουράσαν τα μυαλά,

Της προσδοκίας την χαρά διώξανε μακριά.

Η νέα αυγή στολίζεται με μαργαριτάρια μαύρα.

Τα «μετανιώνω» μας περισσότερα από τα κύματα

που το σκαρί χτυπάνε δυνατά.

Νοσταλγούμε τον καιρό που τον χρόνο αγαπούσαμε

κι η ζωή μας φαίνονταν γλυκιά.