Η Σοφία Σειρλή ξεπήδησε από εκείνες τις φουρνιές του Εθνικού Θεάτρου με δασκάλους μοναδικές προσωπικότητες, αυθεντικούς και αμιγείς ανθρώπους του θεάτρου, που την έμαθαν να προσφέρει θαυμαστά πράγματα στον θεατή, να μεταμορφώνει στην πιο βαθειά κατανόηση κάθε ρόλο και να διεισδύει χωρίς φόβο στα πιο δύσκολα σημεία των σεναρίων, που πέρασαν και περνούν, χωρίς να το έχει επιδιώξει, χωρίς να το έχει επιβάλλει. Ερμηνεύτρια υψηλής στάθμης, διατηρεί αμείωτα τα χαρακτηριστικά του δυναμισμού, του απέριττου, της ευαισθησίας και του πάθους, που μαγεύουν το κοινό της στη σκηνή και στη ζωή.

Μέσα σε ρόλους με διαφορετικά όρια και δυνατότητες που ασκούν επάνω της τεράστια έλξη, η όμορφη σπουδαία ηθοποιός και δασκάλα, συμμετέχει, μετά από χρόνια αποχής από την τηλεόραση, στο 3ο κύκλο της σειράς «Αγριες Μέλισσες» και παράλληλα συνεχίζει με πολύ μεγάλη επιτυχία την θεατρική παράσταση, «Η Βασίλισσα της Ομορφιάς» του Martin McDonagh στο Σύγχρονο Θέατρο. Γεννημένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, με παππούδες και γιαγιάδες από τη Σάμο, με δυο γονείς πανέμορφους και αριστοκράτες, ήρθε μόνιμα στην Ελλάδα στα τέσσερά της χρόνια, και άρχισε να ανακαλύπτει σταδιακά την αίσθηση της ελευθερίας, της τέχνης, της φιλομάθειας και της επιμονής, μέσα στο όμορφο περιβάλλον που μεγάλωσε. Η συνέντευξη μαζί της ήταν μια όμορφη περιπέτεια με άπειρες ιστορίες από την πλούσια ζωή και τις τόσες παραστάσεις της, ήταν ένα αξέχαστο μεσημέρι στο μπαλκόνι της στο Χαλάνδρι, παρέα με το χαμόγελό της που δεν υποκύπτει ποτέ. Λέει ναι στη ζωή και συνεχίζει. Αυτή άλλωστε είναι πιο δύσκολη τέχνη και από το θέατρο ακόμα.

Κυρία Σειρλή, πρόσφατα ενταχτήκατε στο καστ του 3ου κύκλου της δραματικής σειράς εποχής «Αγριες Μέλισσες». Πώς πήρατε αυτή την απόφαση μετά από τόσα χρόνια μακριά από την τηλεόραση;

Οι «Αγριες Μέλισσες» παίζονται από ηθοποιούς του θεάτρου και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μένα, γιατί η σειρά υποστηρίζεται από ανθρώπους που έχουν μάθει εύκολα να χτίζουν ένα ρόλο στη σκηνή. Επιπλέον, η κραυγή των δημιουργών Τσαμπάνη και Καλκόβαλη εναντίον της Χούντας και του φασισμού σε συνδυασμό με την αριστοτεχνική σκηνοθεσία των Μιχάλη Κωνσταντάτου, Λευτέρη Χαρίτου και Κώστα Αναγνωστόπουλου, συνετέλεσαν στην τελική μου απόφαση, να ενσαρκώσω μια αγωνίστρια μάνα στην εποχή της Χούντας την Μάρω Λυκογιάννη, την μητέρα του συνταγματάρχη Ζάχου -που υποδύεται ο εξαιρετικός Νίκος Κουρής-, στον οποίο αν και έχω τεράστια αδυναμία, δεν παύω να τον κρίνω για πράξεις του, που δεν θεωρώ δίκαιες.

Πώς αισθάνεστε ανάμεσα στην ομάδα θεατρανθρώπων στις «Αγριες Μέλισσες»;

Είναι φυσικό να νιώθω πολύ καλά, γιατί έχω να κάνω με το σινάφι μου. Με τους περισσότερους έχω παίξει και στο θέατρο και αισθάνομαι πολύ οικεία. Μου αρέσει αυτή η αλλαγή. Η τελευταία φορά που έπαιξα στην τηλεόραση, ήταν το 2008 στην «Αμυνα ζώνης» από ένα βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη. Το καλό με την επιτυχία της σειράς «Αγριες Μέλισσες» είναι ότι αρχίζουν να καλούν σε πολλές καινούργιες σειρές ηθοποιούς του θεάτρου, όπως γινόταν παλαιότερα. Το θέατρο έχει τον δικό του χαρακτήρα και είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Είναι πολυσύνθετο και ομαδικό και οι ηθοποιοί που επιλέγουν να ανεβούν στη σκηνή του, είναι διαρκώς σε άμεση επαφή με το κοινό και άρα σε διαρκή πρόκληση. Κάθε μέρα δημιουργείς μια ανάλογη σχέση με αυτό, εφευρίσκεις καινούργια πράγματα. Κάθε μια παράσταση έχει τη χαρά της εναλλαγής. Στην τηλεόραση δεν υπάρχει κοινό και κάθε σκηνή επαναλαμβάνεται, μέχρι να επιτευχθεί το ζητούμενο και πάντα επιλέγεται η καλύτερη απόδοση. Είναι πιο στημένα τα πράγματα.

Γιατί ηθοποιός και όχι κάτι άλλο;

Με ένα άλλο επάγγελμα ξεκίνησα, που ήθελε ο πατέρας μου, αν και από μικρή είχα εκδηλώσει τις υποκριτικές μου ικανότητες, που παρέβλεψαν οι γονείς μου, φοβούμενοι, «να μην πεινάσω». Οι θείοι και οι θείες έκλαιγαν ακούγοντάς με να απαγγέλλω διάφορα συγκινητικά ποιήματα. Ημουν η ατραξιόν στο σπίτι μας, πρώτη επιλογή στο σχολείο να απαγγέλω ποιήματα στις γιορτές και να συμμετέχω στις σχολικές θεατρικές παραστάσεις. Μια όμορφη μνήμη από αυτό το παιδικό καλλιτεχνικό μου παρελθόν, ήταν σε μια γιορτή, που πάλι απήγγειλα ένα ποίημα και η αδελφή μου, στο ίδιο σχολείο με μένα και λίγα χρόνια μεγαλύτερή μου, άρχισε να γελάει και την απέβαλαν. Αυτή όμως επέμενε με το επιχείρημα, «Γιατί να μην γελάω; Αδελφή μου είναι».

Ποια καθοριστική στιγμή είπατε θα βγω στο θέατρο;

Στα 12 χρόνια μου, είδα την Λαμπέτη και τον Χορν και αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω. Ομως «άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων» και άλλα ο πατέρας μου εκέλευσεν και βρέθηκα στα 18 μου για 2 χρόνια στο Λονδίνο, να σπουδάζω «Εμπόριο και Επιχειρείν» και μετά στην Ελλάδα πίσω σαν γραμματέας στην Canadian Pacific Airlines. Επέδειξα πολύ μεγαλύτερη πανοδυναμία από όση άντεχα και μια ημέρα ξύπνησα και είπα στην μητέρα μου: «Πες του πατέρα, ότι εγώ θα βγω στο θέατρο και δεν το διαπραγματεύομαι». Εδωσα στο Εθνικό και στο Θέατρο Τέχνης, πέρασα και στις δυο σχολές και επέλεξα το Εθνικό.

Η ασαφής λοιπόν έννοια της υποκριτικής έγινε πια χειροπιαστή. Ταυτιστήκατε με τους ρόλους σας ή διευρύνατε τον εαυτό σας επάνω σε αυτούς;

Την υποκριτική δεν την βλέπω σαν μια ταύτιση σε ένα ρόλο. Συναντώ τους ρόλους μου πάντα και γίνομαι εγώ ο ρόλος μου. Δεν είμαι του Actors Studio να μιμηθώ το πρόσωπο, είμαι της Αγγλικής Σχολής περισσότερο. Λένε ότι μεταμορφώνομαι πολύ εύκολα. Στο «Χελιδόνι» του Γκιλιέμ Κλούα ενσάρκωνα μια πολύ συντηρητική μάνα με ένα γιο που τον σκότωσαν σε μια τρομοκρατική επίθεση το 2016 σε ένα gay bar του Ορλάντο, και τώρα στο «Η βασίλισσα της ομορφιάς» του Martin McDonagh, ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας σύγχρονης δραματουργίας, που παίζεται τώρα με πολύ μεγάλη επιτυχία στο Σύγχρονο Θέατρο, κάνω μια πολύ κακιά και τοξική μάνα, που καταστρέφει την κόρη της. Ενα χειμώνα έπαιζα και τους δυο αυτούς ρόλους. Στις «Αγριες Μέλισσες» τώρα, παίζω μια μάνα δημοκράτισσα ενός γιου, με τον οποίο μας χωρίζει χάσμα απόψεων.

Περιγράψτε μας την εικόνα που έχετε για το θέατρο στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή…

Εχουμε 1000 παραγωγές με ατέλειωτες πρεμιέρες, ελάχιστες πάνε καλά με τη γενική κρίση και την πανδημία, ο χώρος του θεάτρου δεν υποστηρίζεται από τον εκάστοτε υπουργό Πολιτισμού, οπότε δεν καταλαβαίνω πώς έχουν δει οι νέοι το θέμα αυτό και θέλουν όλοι να γίνουν ηθοποιοί. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα όπου βγαίνουν τόσο πολλοί ηθοποιοί. Βλέπουμε ακόμα, ότι ανοίγουν πολλές δραματικές σχολές και ο κάθε ηθοποιός αποφασίζει να ανοίξει τη δική του σχολή. Εν τω μεταξύ, οι περισσότεροι δεν έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεν πληρώνονται τις πρόβες τους ή δουλεύουν με ποσοστά και είναι ανασφάλιστοι. Τι να σας πω.. Θα δούμε…

Είστε μια πολύ προικισμένη ηθοποιός με πολύ χαμηλό προφίλ σε ένα χώρο με ισχυρά «εγώ» και κονταρομαχίες.

Αυτό που με ενδιέφερε πάντα είναι η σχέση μου με τη δουλειά και τη μελέτη μου, που ακόμα συνεχίζω. Βρίσκω καινούργιους και διαφορετικούς τρόπους να ακολουθώ, για να προχωράω την τέχνη μου και να παίρνω ικανοποίηση από αυτήν. Η στάση μου αυτή δεν σημαίνει ότι δεν φλέρταρα με την ιδέα να είμαι πιο διάσημη κάποια στιγμή, αλλά δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Ο δρόμος που έχω ακολουθήσει, είναι πολύ καλλιτεχνικός και οι συνεργάτες μου, είτε ηθοποιοί, είτε σκηνοθέτες, είναι όλοι καλλιτέχνες που δεν διαπραγματεύτηκαν ποτέ με εμπορικές παραγωγές.

Ποια παράστασή σας αγαπήσατε περισσότερο;

Τις «Δύσκολες Νύχτες» της Μαρίας Αξιώτη αγάπησα πάρα πολύ και το «Χελιδόνι», που σας προανέφερα, όπου έζησα πολύ ωραίες στιγμές με το κοινό. Στον τωρινό μου ρόλο στη «Βασίλισσα της Ομορφιάς», παρότι έχει μεγάλη επιτυχία, δεν είναι μια παράσταση που θέλω να επαναλάβω, γιατί είμαι μια πολύ κακή γυναίκα, που δεν έχει ίχνος καλοσύνης επάνω της. Προσπαθώ να επιλέγω τις δουλειές μου. Αυτό είναι κάτι που δεν σταμάτησα ποτέ να κάνω.

Ποιοι είναι οι δάσκαλοι που σας καθοδήγησαν στην υποκριτική τέχνη και θαυμάσατε περισσότερο;

Ο Στέλιος Βόκοβιτς, ο Νίκος Τζόγιας, η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Στρατής Καρράς, η Μαρία Χορς και η Μαίρη Αρώνη. Ο καθένας με δίδαξε κάτι διαφορετικό. Με έμαθαν τη σχέση με το σώμα μου, πώς να το ορίζω στον χώρο της σκηνής, όλα τα μυστικά να κατακτήσω και εγώ τον δικό τους μαγικό κόσμο. Μου έδωσαν δύναμη, σιγουριά πάνω στη σκηνή, σεβασμό γι’ αυτό που έκανα και κυρίως, με εμπότισαν με τη βαθειά αυθεντική αγάπη τους για το θέατρο.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Σοφία Σειρλή γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Συνεργάστηκε με το Ελεύθερο Θέατρο, το Θεσσαλικό, τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, την Ελεύθερη Σκηνή, το Εθνικό Θέατρο, το Κ.Θ.Β.Ε, το Θέατρο Τέχνης, ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και με πολλούς ιδιωτικούς θιάσους. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Π. Βούλγαρη, Ν. Χαραλάμπους, Β. Παπαβασιλείου, Μ. Μαρμαρινό, Γ. Ρήγα, Ν. Μαστοράκη, Εφ. Θεοδώρου, Ν. Κοντούρη, Γ. Κακλέα, Δημ. Παπαδόπουλο, Ν. Χατζόπουλο, Μ. Κάλμπαρη, Αντζελα Μπρούσκου, Τ. Τζαμαριά, Ελένη Γκασούκα, Θ. Αμπαζή, Δ. Τάρλοου, Γ. Χουβαρδάκα.

Στο Κλασσικό και στο Σύγχρονο Ξένο ρεπερτόριο έπαιξε πρώτους ρόλους σε έργα Σαίξπηρ, Αφρα Μπεν, Γκολντόνι, Λαμπίς, Μολιέρο, Οστρόφσκι, Γκόρκι, Τσέχωφ, Σνίτσλερ, Χόρβαρτ, Ζενέ, Στρίμπεργκ, Βέντεκιντ, Ντε Φιλίππο, Φεϋντώ, Μπέκετ, Λαρς Λορέν, Κολτές, Γούντι Αλλεν, Ελ. Γέλινεκ, κ.ά. Στο Ελληνικό ρεπερτόριο με Δ. Χατζή, Μέλπω Αξιώτη, Ν. Καχτίτση, Μ. Μάρκαρη, Γ. Χρυσούλη, Ε. Γκασούκα, Γ. Σεφέρη, Ν. Καχτίτση, Γ. Ρίτσο.

Επαιξε σε Μονόλογους με μεγάλη επιτυχία: «Δύσκολες Νύχτες», «Ομορφάσχημη», «Ευγενείς Αγωνίες», «Διαδρομές», «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος».

Επαιξε στο Φεστιβάλ Αθηνών: «Αγγελοι στην Αμερική» (2010), «Η Μεταμόρφωση της Χρυσαλλίδας» (μονόλογος) (2011), «Η Μεγάλη Χίμαιρα» (2014), «Τεξτιλέν» (2015). Εχει παίξει σε πολλές σειρές στην τηλεόραση. Στον Κινηματογράφο πήρε βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Δράμας και ήταν υποψήφια Β’ ρόλου για τον «Αδικο Κόσμο». Εχει γράψει σενάρια για την τηλεόραση. Εχει διδάξει Υποκριτική στο Πανεπιστήμιο Πάτρας και σε Δραματικές Σχολές κι έχει κάνει Σεμινάρια – Παραστάσεις στο Μικρό Πολυτεχνείο.