Με βαθιά συγκίνηση και μεγάλη ικανοποίηση παρακολουθούμε -και προβάλουμε, όπως έχουμε χρέος- τις αποφοιτήσεις των ομογενειακών μας σχολείων. Παιδιά και γονείς απολαμβάνουν τους κόπους ετών και γιορτάζουν την κατάκτηση ενός σπουδαίου εργαλείου, της εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας, το οποίο τους ενσωματώνει ακόμα περισσότερο στην ελληνική τους καταγωγή, τους οπλίζει με εφόδια που θα κρατήσουν μία ζωή και που κανείς δεν ξέρει πότε θα τους φανούν και πρακτικά ωφέλιμα. Κυρίως στη σημερινή τεχνολογικά προχωρημένη εποχή μας.

Οι αποφοιτήσεις αποτελούν μία γιορτή του απόδημου Ελληνισμού και μία απόδειξη της αποφασιστικότητάς του να διατηρήσει την ελληνική γλώσσα, αυτό το βασικό στοιχείο της ταυτότητάς του.

Οι αποφοιτήσεις είναι μία γιορτή που επαναλαμβάνεται για δεκάδες χρόνια από τα διάφορα σχολεία μας. Κάποτε με λίγα παιδιά, που παρακολούθησαν μαθήματα σε κάποιο υπόγειο που χρησιμοποιούσαν ως σχολείο, σήμερα βέβαια  σε πραγματικά σχολεία.

Ο αριθμός των αποφοίτων λογικό είναι να παρουσιάζει διακυμάνσεις από χρόνο σε χρόνο. Πολλοί οι παράγοντες που παίζουν ρόλο σε αυτό: Από την ροή της μετανάστευσης, μέχρι τον αριθμό των γάμων σε μία συγκεκριμένη περίοδο.

Ετσι, μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι δεν χρειάζεται να χάσουμε τον ύπνο μας για τον φανερά μικρότερο, σε ορισμένα σχολεία, αριθμό των αποφοίτων.

Ωστόσο, αυτό είναι εν μέρει σωστό.

Γι’ αυτό και κρούω τον κώδωνα του κινδύνου, γιατί ανησυχώ ότι η ομογενειακή μας Παιδεία χάνει ένα κρίσιμο συστατικό στοιχείο που της έδωσε την ώθηση, έστω με μικρά βήματα, να σημειώνει πρόοδο: Χάνει τους ενθουσιώδεις υποστηρικτές της. Τους ανθρώπους εκείνους που, αν και πάντα λίγοι, με μεγάλη καρδιά, με γνώση και συνείδηση της αξίας της παιδείας παρέσυραν και τους υπόλοιπους, όπως τους γονείς, αλλά ακόμα και την Αρχιεπισκοπή μας.

Δυστυχώς, η Αρχιεπισκοπή που, έστω και τυπικά, έχει την ευθύνη για την Ελληνική Παιδεία, αν και κατά καιρούς είχε ικανούς και δραστήριους διευθυντές Παιδείας, όπως ο Ιωάννης Ευθυμιόπουλος, δεν ενσωμάτωσε το θέμα της Παιδείας στις κορυφαίες προτεραιότητές της. Απεμπόλησε δηλαδή μία μεγάλη εθνική της προσφορά που ασκούσε η Εκκλησία μας από αιώνες, την διατήρηση της ελληνόφωνης παιδείας, γνωστή σ’ εμάς από το Κρυφό Σχολειό, η οποία με την σειρά της ενίσχυε την ίδια την Εκκλησία και της έδωσε κύρος και κέρδισε τον σεβασμό των λαϊκών, που την βοηθάνε μέχρι τώρα.

Η Αρχιεπισκοπή μας, δυστυχώς, ανέκαθεν φροντίζει τα του εαυτού της, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ηγεσίας της και σε δεύτερη μοίρα του κλήρου.

Η μόνη εξαίρεση που έρχεται στο μυαλό για την ομογενειακή Παιδεία είναι αυτή του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνα, ο οποίος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σοβαρότητα στο θέμα της Παιδείας, όμως δεν πρόλαβε να την αναμορφώσει γιατί είχε να αντιμετωπίσει τα δικά του προβλήματα.

Τώρα, με την αποχώρηση από την ενεργή δράση μιας γενιάς ένθερμων, δραστήριων υποστηρικτών της Παιδείας, όπως ο Νίκος Ανδριώτης και η Αθηνά Κρομμύδα και πολλών άλλων που έδωσαν φτερά στην Παιδεία, και με έναν Αρχιεπίσκοπο ο οποίος σκόνταψε από την αρχή της θητείας του και με το μυαλό του να είναι αλλού, το μείζον θέμα της Παιδείας έχει μπει στον αυτόματο περισσότερο από το παρελθόν.

Και, δυστυχώς, η μητέρα πατρίδα συνεχίζει να αντιμετωπίζει το θέμα της Παιδείας των αποδήμων επιφανειακά, αρνούμενη να καλύψει το κενό που δημιουργείται και να χρησιμοποιήσει τις τεράστιες δυνατότητες που προσφέρει η καινούργια τεχνολογία.

Ανέκαθεν αδυνατούσε να αντιμετωπίσει η Ελλάδα το θέμα της ομογενειακής Παιδείας ως εθνικό θέμα και να κάνει ό,τι είναι δυνατόν να μην χαθεί ο απόδημος Ελληνισμός, όπως θα έκανε για οποιοδήποτε κομμάτι του Ελληνισμού όπου κι αν βρίσκεται.

Αυτό όμως για να αρχίσει να υλοποιείται προϋποθέτει ότι θα δημιουργηθεί ένα υπουργείο Απόδημου Ελληνισμού, στις αρμοδιότητες του οποίου θα ενσωματωθούν τα προξενεία, καθώς και το Τμήμα Παιδείας του υπουργείου Παιδείας.

Εν πάση περιπτώσει μέχρι νεωτέρας η τύχη του απόδημου Ελληνισμού εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Σωτήρες δεν υπάρχουν. Ακόμα.