Δεν είναι μόνο οι ιατρικές παρενέργειες που έχει δημιουργήσει ο κορωνοϊός, ο οποίος έγινε δύο χρονών και μακάρι να εκδημήσει για να απελευθερωθούμε, αλλά είναι κι άλλες σοβαρής φύσεως παρενέργειες, οι οποίες μας έχουν επηρεάσει βασικές εκφράσεις και εκφάνσεις της ζωής μας.

Αφορμή για το παρόν σχόλιο παίρνω από την «φυγή» του πολύ σεβαστού και αγαπητού μπάρμπα-Αναστάση Μοσχονησίου, με καταγωγή από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, τη Λέσβο, με τα χωριά μας να απέχουν μόλις ενάμισι χιλιόμετρο. Μιλούμε για έναν άνθρωπο με χρυσή καρδιά, ο οποίος έδινε αγάπη, αλλά και λάμβανε αγάπη και εκτίμηση από όλους.

Μου ήταν πολύ σεβαστός και αγαπητός ο μπάρμπα-Αναστάσης από τα χρόνια μας της θήτευσής μας στον Σύλλογο Μυτιληναίων Βοστώνης, κι όμως τα αυστηρά μέτρα προστασίας έναντι του κορωνοϊού μού στέρησαν προχτές την αυτοπρόσωπη παρουσία μου στο στενό του αποχαιρετισμό, όπως βέβαια και σε άλλων γνώριμων και φίλων κατά τα δύο τελευταία χρόνια.

Μιλούμε για μία πραγματικά έμπονη στέρηση να μην μπορεί κάποιος να αποχαιρετήσει για στερνή φορά ανθρώπους με τους οποίους τον συνδέουν κοινές εμπειρίες και μνήμες που σημάδεψαν το διάβα της ζωής. Άλλωστε η αυτοπρόσωπη παρουσία στον στερνό αποχαιρετισμό ενός γνωστού και φιλικού προσώπου έχει ευεργετικές συνέπειες τόσο για τον ίδιο, όσο και τους οικείους του εκλιπόντος αφού λύπη που μοιράζεται με πρόσωπα γνωστά κι αγαπημένα γίνεται μισή λύπη. Με παρηγορεί ωστόσο η σκέψη πως ο μπάρμπα-Αναστάσης Μοσχονησίου γνώριζε πολύ καλά πόσο τον εκτιμούσα και αγαπούσα. Ο Χριστός ας τον συμπεριλάβει στη συντροφιά του γιατί ήταν άνθρωπος καλός.

Θεόδωρος Καλμούκος