Περνά και κυλά και χάνεται ο χρόνος μέσα στον αέναο στροβιλισμό του κι εμείς αδύναμοι τελείως να αντισταθούμε στη ροή του και στη φθαρτική του διαδοχή. Φτάσαμε κι όλας στα μισά της μεγάλης πορείας προς τα Πάθη τα σεπτά, τον σταυρωμό και την Ανάσταση του Χριστού. Είμαστε στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αυτό ακριβώς σηματοδότησε η χτεσινή Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως.

Ηταν μια Κυριακή αλλιώτικη από τις άλλες. Γιατί όμως; Ποιο είναι το νόημα και το μήνυμα της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως για μας σήμερα τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς του 21ου αιώνα της Αμερικής, αλλά και του κόσμου γενικότερα και μάλιστα ενώ εξακολουθούμε να βρισκόμαστε ακόμα υπό την απειλή του κορωνοϊού ο οποίος πανικόβαλλε και ταπείνωσε ολόκληρο τον κόσμο;

Και σαν να μην έφτανε αυτός ο αόρατος εχθρός και η απειλή, ήλθαν οι κλαγγές των βομβών και των πολυβόλων, το ατσάλι και η φωτιά του πολέμου που έχει ξεκινήσει εδώ κι ένα μήνα ο Πούτιν της Ρωσίας εναντίον ενός ειρηνικού και φιλήσυχου λαού, του Ουκρανικού, δημιουργώντας ανησυχία και ανασφάλεια «πάση τη Οικουμένη» καθώς επισύρει την απειλή της χρήσης πυρηνικών. Κι η λαχτάρα του Θεού «για επί Γης ειρήνη» εξακολουθεί να παραμένει ανεκπλήρωτη.

Κι έτσι μέσα στη σημερινή αβεβαιότητα και αγνωσία αυτού του αόρατου κοινού μας εχθρού, του κορωνοϊού, αλλά και του ορατού κινδύνου της πυρηνικής εξολόθρευσης της ανθρωπότητας, το ερώτημα που πλανιέται μέσα στο μυαλό μου είναι τι σημαίνει ο Σταυρός του Χριστού για μας σήμερα; Κι ακόμα, το ερώτημα αυτό είναι συνδυασμένο με μία αγωνία υπαρκτική για το πώς όλα αυτά τα εορτολογικά και λατρευτικά αριστουργήματα της Πίστης μας έχουν απήχηση στις σημερινές γενιές σαν βίωμα κι όχι απλά σαν μία φολκλορική συνήθεια ή «παράδοση» που συνηθίζουμε να λέμε.

Κατ’ αρχήν να πούμε πως ο Σταυρός και η Ανάσταση είναι το θεμέλιο της πίστης μας. Η ελπίδα της ζωής μας, της τωρινής, αλλά και της άλλης που θα έλθει, της μόνιμης και απέθαντης.

Ο Σταυρός είναι το ματωμένο σύμβολο της Εκκλησίας. Το αλφαβητάρι του αρχηγού και ιδρυτή της, του Χριστού, ο Οποίος δεν είναι κάποιος απόμακρος και αποξενωμένος, αλλά είναι για μας φίλος και Θεός, και λυτρωτής και αδελφός μας, δηλαδή η ζωή μας όλη.

Ο Σταυρός είναι σύμβολο αλήθειας και ζωής. Το ορόσημο του σκοπού της ζωής μας. Η σηματοδότηση μιας πορείας σταυρικής, αφού θεληματικά και ελεύθερα, υπάκουοι στο «όστις θέλει», δηλαδή όποιος θέλει, πήραμε την απόφαση να πεζοπορήσουμε μαζί με τον Χριστό, γνωρίζοντας πως πρόκειται για μια πορεία γεμάτη σταυρική μοναξιά και εγκατάλειψη. Είναι διακινδύνευση να είναι κάποιος μέλος της Συντροφιάς του Χριστού, δηλαδή μέλος της Εκκλησίας Του.

Οποιος θέλει! Αυτή η φράση περικλείει μέσα της τη χαρά της επιλογής, αλλά και το βάσανο της ελευθερίας μας. Πάνω στην ελευθερία μας βασίζονται οι επιλογές μας. Σ’ αυτήν βασίζεται ο παράδεισος ή η κόλασή μας. Κι αυτά τα δύο μπορούν να αρχίσουν από το τώρα και από το εδώ. Γι’ αυτό στοχάσθηκε ο Ντοστογιέφσκι και είπε τόσο σοφά και θεολογικά, πως «ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος».

Στην Ορθοδοξία, η οποία είναι η γνήσια και ανάλλαχτη μορφή και έκφραση του Χριστιανισμού, όλοι είναι ελεύθεροι και ελεύθερα ζουν, ενεργούν και πορεύονται. Είναι σταυρική η πορεία της ελευθερίας, η οποία όμως οδηγεί στην ελευθερία της Ανάστασης, δηλαδή της απελευθέρωσης και του λυτρωμού. Δεν μιλούμε για μία ελευθερία θεωρητική, αλλά υπαρκτική, η οποία είναι λυτρωτική από τη φθορά και τον θάνατο, αυτή την ακραία τραγικότητα της ιστορικής μας ύπαρξης.

Είναι μία ελευθερία για την οποία πάλεψε ο ίδιος ο Θεός, με πάθος αγαπητικής παραφοράς μέχρι «πάθους», γενόμενος «ο πάσχων Θεός», για να μπορέσει να αγκαλιάσει τον πάσχοντα άνθρωπο και αγκαλιασμένο να τον σώσει ελευθερώνοντάς τον από την τραγικότητα του θανάτου. Ο λόγος εδώ είναι για πεζοπορία μιας ολόκληρης ζωής, η οποία σταυρούμενη ελευθερώνεται, και ελευθερωμένη ζει τον Σταυρό και το μαρτύριο της ελευθερίας, ως σχέση αλήθειας και ζωής με τον Θεό, την πηγή της ζωής και της αλήθειας.

Ο Σταυρός είναι αγάπη και η αγάπη Σταυρός. Κι επειδή αυτές τις μέρες ιδιαίτερα ακούμε πολλά περί σωτηρίας, να πούμε πως σωτηρία δεν είναι τα έργα μας, ούτε οι καλές μας προθέσεις, ούτε η «ευσεβής» συμπεριφορά μας, αλλά σωτηρία μας είναι ο Θεός, όπως μας αποκαλύφθηκε οδυνόμενος στον Σταυρό και χαίρων εγειρόμενος από τον τάφο.