Κύριε Διευθυντά,

Με την ανοιξιάτικη πανσέληνο και τους ανθισμένους κήπους και τα περιβόλια περνάω τις μέρες μου στα φυτεμένα αυλάκια από λαχανικά και βιολογικά προϊόντα που έχουν τη φύση μέσα τους και την αγάπη της μητέρας γης χωρίς λιπάσματα και ραντίσματα για ασθένειες.

Μεγάλωσα στην εποχή του 1960 και ακολούθησα τα παιδικά μου χρόνια στο Γυμνάσιο εκεί στη Δραπετσώνα στον Πειραιά, στη φτωχογειτονιά από πρόσφυγες και ξεριζωμένους Ελληνες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία.

Τα βράδια όταν τελείωναν από τη δουλειά, όλοι αυτοί οι εργάτες μαζεύονταν στην ταβέρνα του μπάρμπα Πέτρου να συζητήσουν μαζί με τους συναδέλφους τους, να πιούν δυο ποτήρια κρασί και δυο ούζα και μετά να πάνε στα σπίτια τους για φαγητό και ξεκούραση κοντά στη γυναίκα τους και στα παιδιά τους, εκεί στη φτωχή γειτονιά που πάντα ήταν γεμάτη από χαρές και χαμόγελα από κόσμο της φτωχολογιάς, με σπίτια χαμηλά και με μικρά σκαλοπάτια και ήταν εκεί που άκουσα το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη που λέει: «Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή. Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί».

Κυριάκος Στρατηγάκης

Γιόνκερς, ΝΥ