Στον ουρανό,
ολόγιομο το χρυσό φεγγάρι, παίζει σιωπηλά κρυφτό
με ένα σύννεφο αδιάφανο, πυκνό.
Το δωμάτιο, πότε φωτεινό, πότε σκιερό.
Μα συ μάτι να κλείσεις δεν μπορείς.
Πάνω στους τέσσερις τείχους, τρελές σκιές
Φαντάσματα κακά, έχουν στήσει τον χορό.
Γεράκια άγρια, αχόρταγα, αρπαχτικά,
οι στενοχώριες, οι πικρές, φροντίδες, οι καημοί,
τα άγχη, οι μεταμέλειες, τα διλήμματα, οι θυμοί,
απομυζούν, αδειάζουν τη σκέψη, ρημάζουν το κορμί.

Απρόσμενα, από το παραθύρι το ανοιχτό
το φεγγάρι στην κάμαρα γλιστρά
και σε τυλίγει με στοργή, μέσα στην ζεστή του αγκαλιά.
Κυνηγημένα από το φως του, φεύγουν τότε τα στοιχειά.
Με του λογισμού την αντρειοσύνη, αφήνεσαι
μαζί του για να ταξιδέψεις, πάνω από βουνάκι ωκεανούς,
στης γης σε μέρη μακρινά.

Ασήμαντα, μηδαμινά, μοιάζουν τώρα από μακριά,
τα κατάμαυρα πουλιά, που χωρίς λύπηση καμιά,
σου ξεσκίζανε την καρδιά.
Σβήνει την ελπίδα, της νυχτιάς η σκοτεινιά.
Υστερόβουλα μας συμβουλεύει, ύπουλα, πονηρά, από ζήλια ίσως, γιατί ο άνθρωπος στο φως έμαθε να ζει, να προκόβει, να αγαπά, και να μεγαλουργεί.