Οι συλλήψεις ανηλίκων φαίνεται να παρουσιάζουν μία σημαντική, ιδιαιτέρως ανησυχητική άνοδο, με τις σχετικές εικόνες παραβατικότητας και περιστατικών βίας εντός ή εκτός σχολικών περιβόλων να σοκάρουν ευλόγως την κοινή γνώμη. Τα τελευταία εικοσιτετράωρα με αφορμή τον πρόσφατο αποτρόπαιο ξυλοδαρμό 14χρονης στη Γλυφάδα, στο επίκεντρο της σχετικής συζήτησης έχουν βρεθεί για ακόμη μία φορά τόσο τα αίτια όσο και οι τρόποι αντίδρασης και διαχείρισης του προκείμενου κοινωνικού φαινομένου.

Αίτια και λύσεις συγκλίνουν σε έναν κοινό πυρήνα που ακούει στο όνομα οικογένεια. Ειδικοί στο χώρο της παιδικής ψυχικής υγείας, και όχι μόνο, συνομολογούν στον πρωταρχικό ρόλο της οικογενειακής εστίας, στα ερεθίσματα και τα πρότυπα που λαμβάνει κάθε παιδί και τελικά τις συμπεριφορές που το ίδιο στη βάση των προαναφερθέντων αναπαράγει, τόσο στην πρώιμη αυτή φάση όσο και μετέπειτα καθ’ όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του.

Η αλλοτρίωση του θεσμού της οικογένειας, οι ενυπάρχουσες πολλές φορές τοξικές σχέσεις εντός αυτού και η κρίση αξιών που εντοπίζεται συνολικά στην κοινωνία φέροντας το δικό της αποτύπωμα στο «μικροπεριβάλλον» της οικίας καθίστανται σίγουρα ζητήματα που προφανώς επηρεάζουν την ανατροφή και συμπεριφορά των ανηλίκων και έχουν τη δική τους ευθύνη στα υπό συζήτηση βίαια περιστατικά.

«Πολλοί γονείς μάλιστα νιώθουν και μια περηφάνια που το παιδί έχει αυτές τις ικανότητες να δέρνει τα άλλα παιδιά», ανέφερε μεταξύ άλλων σε δηλώσεις του ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, συζητώντας για την έξαρση βίας μεταξύ ανηλίκων. Αν αναλογιστούμε τη βαρύτητα της υποβόσκουσας νοσηρότητας θα καταλάβουμε ότι το φαινόμενο χρήζει άμεσης και πολύπλευρης εξέτασης.

Θα ρωτούσε κανείς: άρα τι μπορεί να γίνει; Σίγουρα η απάντηση δεν είναι εύκολη. Σίγουρα η λύση δεν μπορεί να είναι άμεση. Ενδεχομένως η συνδρομή ειδικών στην οικογένεια και η παράλληλη καθοδήγηση από τη σχολική κοινότητα είναι μερικά πρώτα ενδεδειγμένα βήματα.