Ηλιόλουστο φθινοπωρινό πρωινό. Στα ρείθρα του δρόμου, φύλλα κίτρινα καφετιά μαστιγωμένα από τον αέρα που αδιάφορα άφηνε τα δένδρα γυμνωμένα.

Εσύ, νεράιδα που την χάιδεψε ο χρόνος στοργικά.

Εγώ στη μοναξιά μου βυθισμένος.

Η τύχη στην ίδια μάς έφερε στου δρόμου την γωνιά

που πριν πενήντα χρόνια είχαμε δώσει ολόθερμα φιλιά, ανάκατα με αιώνιους όρκους και λόγια τρυφερά.

Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν όπως την πρώτη μας φορά,
όμως τώρα, ο χρόνος είχε θολώσει άσπλαχνα
της λίμνης τα πράσινα νερά.
Μέσα στα μάτια σου τα λατρευτά σαν αστραπή περάσανε γοργά
απορία, έκπληξη, λαχτάρα, παγωμάρα, απελπισιά.

Κρύφτηκε η στιγμή κάτω από βλέφαρα χαμηλωμένα για να μην φανούν τα δάκρυα πουκυλούσαν βιαστικά.

Κοντοστάθηκες σκεφτικά. Υστερα, δίχως μιλιά τα βήματά σου έσυρες πάνω στο χώμα αβέβαια, δειλά.

Μόνος. Hσκέψη μου με ρίγη στα περασμένα ξέφυγε.
Με τη θλίψη συντροφιά με αγωνία αναρωτήθηκα:
Με είχες κάποτε αληθινά αγαπήσει, με είχες στην πορεία νοσταλγήσει, είχες ευτυχήσει; Στο κρύο πεζούλι της πόρτας κάθισα. Η καρδιά που στην πέτρα γύρω από τα ονόματά μας κάποτε είχαμε εκεί χαράξει, στον καιρό είχε αντέξει……

Ο νους μου γιομάτος απουσία, έμεινε να παρακαλά, ο άνεμος σαν τα φύλλα τις σκέψεις να σκορπίσει.

Το όραμα ο χρόνος ανέγγιχτο στο διάβα του να κρατήσει,

από τη θύμηση, στη λήθη να μη το αφήσει να γλιστρήσει.

Τι κι αν συνέχισες τον δρόμο χωριστά, εγώ στα όνειρά μου θα σε έχω για πάντα συντροφιά.