Το ελληνικό ποδόσφαιρο πηγαίνει διαρκώς από το κακό στο χειρότερο. Και δεν το λέμε αυθαίρετα, αλλά το συμπεραίνουμε από την εικόνα και την ποιότητα του πρωταθλήματος που φθίνει με γεωμετρική πρόοδο. Τι είδαμε στο πολυδιαφημισμένο ντέρμπι των «αιωνίων» μεταξύ του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού στο γήπεδο της Λεωφόρου. Απολύτως τίποτα, με μόνο μία φάση της προκοπής όλη κι όλη σε ολόκληρο ενενηντάλεπτο. Η πλήρης… κακοποίηση του ποδοσφαίρου. Που είναι η ΑΕΚ που ονειρευόταν μια επανεκκίνηση στη σεζόν με τον Αργύρη Γιαννίκη στον πάγκο της; Που είναι ο ΠΑΟΚ που ακόμη προσπαθεί να βρει μια ισορροπία στο παιχνίδι του και να ξορκίσει τις τρανταχτές αδυναμίες του; Που είναι ο φιλόδοξος Αρης των πολλών εξαιρετικών ποδοσφαιριστών που γίνεται όμως όλο και χειρότερος όσο προχωράνε τα παιχνίδια του; Που είναι ο Ατρόμητος, η ομάδα πρότυπο των προηγούμενων χρόνων η οποία αποτελούσε φόβητρο για τους «ισχυρούς» με την αγωνιστική της συνέπεια;

Η εξέλιξη αυτή είναι αναμενόμενη καθώς δεν μπορούμε να μιλάμε για προβλήματα που αντιμετωπίζει η κάθε ομάδα ξεχωριστά, αλλά για μια παθογένεια που καλύπτει εδώ και δεκαετίες συνολικά το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και δεν το αφήνει να σηκώσει κεφάλι. Πως όμως θα αλλάξει το σκηνικό όταν εκτός από την διαρκή αντιπαλότητα των «μεγάλων» που δεν συμφωνούν πλέον ούτε στα πιο απλά και διαδικαστικά ζητήματα, έχουμε και την αρτηριοσκληρωτική στάση των αρμοδίων που δεν δίνουν χείρα βοηθείας στις ελληνικές ομάδες στις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις, κάτι που δεν είναι τωρινό, αλλά γίνεται διαχρονικά. Ενώ λοιπόν από το περασμένο καλοκαίρι είναι γνωστό ότι λόγω της δεινής θέσης της Ελλάδας στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ, ο πρωταθλητής της χώρας θα ξεκινήσει χωρίς αστερίσκους και πιθανές δεύτερες ευκαιρίες, τις προσπάθειές του εφέτος από τον πρώτο προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ στις αρχές Ιουλίου, η ΕΠΟ όρισε τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στις 21 Μαΐου. Αλήθεια, δεν αναρωτήθηκε κανείς στην Ομοσπονδία ότι ο χρόνος διακοπών και ξεκούρασης των παικτών της πρωταθλήτριας ομάδας σε περίπτωση που φτάσει και στον τελικό της διοργάνωσης, θα είναι εξαιρετικά περιορισμένος καθώς το αργότερο στις 6 Ιουνίου θα πρέπει να ξεκινήσουν την καλοκαιρινή τους προετοιμασία. Δεν αναρωτήθηκαν τις επιπτώσεις που θα έχει αυτή η κατάσταση στην αγωνιστική τους εικόνα καθώς δεν θα έχουν προλάβει να αποφορτιστούν πλήρως από την προηγούμενη σεζόν που ήταν ιδιαίτερα επίπονη και λόγω κορωνοϊού.

Πως θα έχουμε λοιπόν απαιτήσεις από τον πρωταθλητή και συνάμα φιναλίστ του Κυπέλλου, όποιος κι αν είναι αυτός, να αποκλείσει τους αντιπάλους που θα βρει στο δρόμο του στην Ευρώπη ώστε να φέρει βαθμούς στην Ελλάδα για να… ξεκολλήσει επιτέλους από τις τελευταίες θέσεις του ευρωπαϊκού ranking. Τόσο δύσκολο είναι ακόμη και τώρα ο τελικός του Κυπέλλου να μην είναι εφέτος και ενδεχομένως για όσο διάστημα η πρωταθλήτρια ομάδα της Ελλάδας θα παίζει στον πρώτο προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ, ο τελευταίος αγώνας της περιόδου στην χώρα, αλλά να διεξάγεται στις αρχές ή έστω στα μέσα Μαΐου από την στιγμή που υπάρχουν διαθέσιμες ημερομηνίες. Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν ανακάμπτει και συνεχίζει να διολισθαίνει άλλες φορές πιο αργά κι άλλες πιο γρήγορα στην παρακμή και στην απαξίωση. Οταν δεν κάνεις τα απλά, τα αυτονόητα, αυτά που σε άλλες χώρες δεν θα είχαν μπει καν στη διαδικασία συζήτησης, τότε ας μην ψάχνουμε τα αίτια της κατρακύλας. Κι αυτό γιατί πολύ απλά εξακολουθούμε να κάνουμε συνεχώς τα ίδια λάθη…