Καλημέρα από την… καυτή Αθήνα των 95 βαθμών, που γεμίζει από τουρίστες, όμως μαζί με τη θερμοκρασία η Αθήνα ανεβάζει τα νούμερα από κρούσματα κορωνοϊού. Κάτι που θέλει πολύ μεγάλη προσοχή γιατί το καλοκαίρι ερχόμαστε πιο… κοντά.

Οπως κοντά μας έρχονται και τα αθλήματα εκτός των δύο… φημισμένων, ποδόσφαιρο και μπάσκετ, που όμως γεμίζουν την τροπαιοθήκη της Ελλάδας μας και ανεβάζουν την εθνική μας περηφάνεια. Αθλήματα όπως η υδατοσφαίριση, η κολύμβηση, η σκοποβολή, ακόμα και στο Cheerleading μάς έφεραν πολλά μετάλλια και διακρίσεις. Αθλήματα που δεν είναι επαγγελματικά, δεν έχουν ιδιοκτήτες πολυεκατομμυριούχους, δεν έχουν χορηγούς πολυεθνικές, δεν έχουν «σπίτια» με θεατές, δεν έχουν καν θεατές, δεν έχουν καν δικά τους γήπεδα.

Αθλήματα που για να πάρουν κάποια χρήματα πρέπει πρώτα να φέρουν διακρίσεις, πρέπει πρώτα να δώσουν τον ιδρώτα των γονιών τους και το αίμα των αθλητών τους, να βγουν στην επιφάνεια, να ανεβάσουν την ελληνική σημαία ψηλά, να ακουστεί για χάρη τους ο εθνικός μας ύμνος για να «ευαισθητοποιηθεί» κάποιος και να καλύψει κάποια από τα έξοδα τους. Ακόμα και στο πόλο που έχει φέρει δεκάδες διακρίσεις στην Ελλάδα τα έσοδα του κορυφαίου συλλόγου της χώρας, του Ολυμπιακού, εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από την καλή διαχείριση των οικονομικών της ΠΑΕ Ολυμπιακός και φυσικά του μεγαλομετόχου του, Βαγγέλη Μαρινάκη, λόγω της σύνδεσης που υπάρχει στην Ελλάδα, ανάμεσα στην ΠΑΕ και τον Ερασιτέχνη. Επιπροσθέτως για τον Ολυμπιακό υπάρχει και ο κ. Μαρινάκης με την οικονομική επιφάνεια που έχει και την αγάπη του για όλο τον Ερασιτέχνη που βοηθάει παραπάνω από τα «συμφωνηθέντα». Αλλά αυτή η ομάδα, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, που λέει ότι τα αθλήματα εκτός του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ στην Ελλάδα είναι στα… χαμηλά.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την Αννα Κορακάκη. Μέχρι να μας φέρει το πρώτο χρυσό και χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Ρίο το 2016 και να γίνει πανελληνίως γνωστή είχε ήδη κατακτήσει 2 χρυσά μετάλλια, 5 ασημένια και 2 χάλκινα από το 2011 μέχρι το 2016, σε Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Κύπελλα και Πρωταθλήματα. Και όλα αυτά κάνοντας προπόνηση σε… αλάνα και σε κατασκευασμένους από τα χέρια της και από τα χέρια του πατέρα της στόχους…

Μήπως ο Πετρούνιας έτσι δεν ήταν στους κρίκους; Ο Τεντόγλου; Η Ντουντουνάκη και οι άλλοι κολυμβητές; Μόνα τους ξεκινούν τα παιδιά. Με έξοδα δικά τους ξεκινούν τον αθλητισμό και όταν μπουν στο μονοπάτι του πρωταθλητισμού «ματώνουν» τα ίδια παιδιά στα γήπεδα και οι γονείς τους οικονομικά για να στηρίξουν το όνειρό τους. Το όνειρο που δεν είναι άλλο από το κάνουν το μεγάλο «άλμα», να φέρουν την μεγάλη διάκριση και να βγουν μπροστά. Να γίνουν γνωστά, να πέσουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας. Να «κλέψουν» 5-10 λεπτά από την τεράστια και υπερτιμημένη αγορά του ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Μία άφιξη ενός μέτριου ποδοσφαιριστή στους «δυνάστες» παίρνει περισσότερο χρόνο προβολής απ’ ότι ένα μετάλλιο από τα «μικρά» αθλήματα. Ο,τι ισχύει με τις «μικρές» ομάδες στο ποδόσφαιρο που περνάνε στα… ψιλά μπροστά στους «δυνάστες» συμβαίνει και με τα «μικρά» αθλήματα μπροστά στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Ομως κανένα από τα δύο «μεγάλα» αθλήματα δεν συγκρίνεται με τα «μικρά» που είναι γεμάτα από Ελληνες αθλητές που ξεκινούν από την οικογένειά τους και κάνουν ό,τι μπορούν να ανέβουν μόνοι τους τα σκαλοπάτια μέχρι να φτάσουν σε ένα τέτοιο επίπεδο που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον κάποιου «μεγάλου».

Μέχρι τότε όμως…