Αν δεν διαβάσει κάποιος με προσοχή το άρθρο του προέδρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσείου του Λονδίνου, Τζορτζ Οσμπορν για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, μπορεί να πέσει στην παγίδα και να οδηγηθεί στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι με τα όσα γράφει δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την επιστροφή τους στον φυσικό τους χώρο, το Μουσείο της Ακρόπολης.

Αυτό απέχει μακράν από την πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, πρόκειται για το αντίθετο.

Ωστόσο, δεν είναι όλα αρνητικά όσα περιέχονται στο άρθρο αυτό. Υπάρχει και κάτι εξαιρετικά αποκαλυπτικό.

Ενα αόρατο χέρι, το χέρι της κοινής γνώμης και της Ιστορίας, και επίσης το χέρι του Ελληνα Πρωθυπουργού, συνέβαλαν στο να εξαναγκαστεί ο Οσμπορν να προβεί σε αυτήν την κατά τα άλλα πρόταση εξαπάτησης της κοινής γνώμης.

Αν δεν αισθανόταν την πίεση, δεν θα έγραφε καν το άρθρο.

«Σίγουρα υπάρχουν αυτοί που αμφισβητούν», γράφει, «το δικαίωμά μας να υπάρχουμε. Το έκαναν το 1753 και το κάνουν ξανά το 2021. Ακόμα και ο Λόρδος Βύρων θεωρούσε ότι τα Γλυπτά του Ελγιν έπρεπε να επιστρέψουν στον Παρθενώνα.

Η απάντησή μας δεν είναι απαξιωτική», συνεχίζει. «Είμαστε ανοιχτοί να τα δανείσουμε οποτεδήποτε μπορούν να τα φροντίσουν και να μας διαβεβαιώσουν για την ασφαλή επιστροφή τους. Το κάνουμε αυτό κάθε χρόνο, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Ωστόσο, ούτε ντρεπόμαστε, ούτε και είμαστε αμυνόμενοι. Μετά τρεις αιώνες παραμένουμε ένα από τα λίγα μέρη στον Κόσμο που μπορεί κανείς να δει τους μεγάλους πολιτισμούς τον έναν δίπλα στον άλλον».

Το μήνυμά του είναι σαφές.

Επιμένει ότι τα Γλυπτά ανήκουν σ’ αυτούς και στη βάση αυτή προτίθεται να τα δανείσει στην Ελλάδα.

Βέβαια, εξυπακούεται ότι αν η Ελλάδα δεχτεί να τα δανειστεί θα αναγνωρίζει ότι ανήκουν στην Αγγλία.

Κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει.

Επιπλέον, ο Οσμπορν προσπαθεί να μας πείσει ότι η απαίτησή μας για την επιστροφή των Γλυπτών είναι μόδα και θα περάσει.

Εδώ κοτζάμ Λόρδος Βύρωνας ζήτησε την επιστροφή τους και όμως ακόμα είναι εκεί. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα.

Η διαφορά μεταξύ του τότε και του τώρα είναι ότι το τότε ήταν τότε και το τώρα είναι τώρα. Ο κόσμος τού τότε, ο κόσμος της τότε Βρετανικής Αυτοκρατορίας και ο κόσμος του τώρα, του 2021, δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Εδώ μέχρι και το Μπαρμπάντος (Barbados) κατήργησε πριν λίγο καιρό την τυπική έστω αναγνώριση της βασίλισσας της Αγγλίας ως επικεφαλής της χώρας τους.

Καλή η προσπάθεια του Οσμπορν, αλλά τόσο εμείς όσο και αυτός γνωρίζουμε ότι δεν θα περάσουν αιώνες πριν τα Γλυπτά αυτά επιστρέψουν στο Μουσείου της Ακρόπολης.

Το πρώτο βήμα έγινε. Σε λίγο θα αρχίσει να τρέχει για να προλάβει τις εξελίξεις υπό την πίεση της κοινής γνώμης και πιθανόν και της διεθνούς νομοθεσίας.

Αρκεί εμείς να συνεχίσουμε την πίεση και ει δυνατόν να την αυξήσουμε.

Υ.Γ.: Το κείμενο αυτό δεν απηχεί κατ’ ανάγκη την άποψη του Διοικητικού Συμβουλίου του Μουσείου της Ακρόπολης, του οποίου είμαι μέλος.