Στον δρόμο, ολόκληρου νοικοκυριού τα υπάρχοντα.

Μέρες πριν, ο Χάρος είχε χτυπήσει της γειτονιάς την πόρτα.

Σήμερα ξεσηκωμός.

Απόγονοι, ρακοσυλλέκτες, κληρονόμοι.

Διαλέγουνε, παίρνουν, πετούν.

Οι ανεξίτηλοι λεκέδες πάνω στις πολυθρόνες,

του καναπέ τα ξεφτισμένα μαξιλάρια,

της αφής των χρόνων έντονα απομεινάρια,

οι χαρακιές πάνω στα τραπέζια

μαρτυρούν μια μακρόχρονη ζωή.

Με θολωμένη λάμψη τώρα μοιάζουν να αναρωτιούνται

ποιος την μοίρα τους να αλλάξει πια μπορεί.

Αθώοι μάρτυρες ζωής.

Από τον ραγισμένο καθρέφτη,

με την κορνίζα που κάποτε ήτανε χρυσή

μια μόνιμη αδρή σκιά, τους περαστικούς

που βλέμματα ρίχνουν περίεργα και βιαστικά

κατάματα κοιτά και χαμογελά ειρωνικά.

Τα πράγματα με την σιωπή τους φλυαρούν.

Την δόξα τους, την λάμψη τους,

το πόσο αγάπησαν και αγαπηθήκαν αναπολούν.

Μιλούν γι’ αυτούς που ακούν…

Αυθόρμητα, κάνει ο νους συγκρίσεις, παραλληλισμούς.

Μεταμορφώνει τον χώρο, αλλάζει σκηνικό.

Στον χρόνο τρέχει μπροστά.

Υστερα σπρώχνεται η σκέψη στα μετόπισθεν.

H πραγματικότητα σκληρή, τραυματίζει βαθιά.

Χάνεται το κέφι, μελαγχολία πλακώνει την καρδιά.

Ανυποψίαστοι, αθώοι, μάρτυρες ζωής,

του σπιτιού τα πράγματα

τις αναμνήσεις μέσα τους κρατούν σφιχτά.

Να κλάψουν δεν μπορούν.

Μοιρολατρικά την τύχη καρτερούν.

Ολόγυρα, τα αγριοπερίστερα ξέγνοιαστα πετούν.