ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Για να καταλάβετε πώς τα αυξανόμενα ενοίκια τιμωρούν οικογένειες με μέτριες δυνατότητες, μην κοιτάξετε πέρα από το υπέρδιπλο κρεβάτι που μοιράζονται η Τζέσικα Τζόουνς (Jessica Jones) και τα τρία παιδιά της στο σαλόνι της μητέρας της, όπου κάθε βράδυ στριμώχνεται, σε ένα σπίτι χωρίς ιδιωτικότητα.

Τα δυσβάσταχτα ενοίκια αλλάζουν τη ζωή των χαμηλών εισοδημάτων, καταστρέφοντας τις προοπτικές όχι μόνο των φτωχών αλλά και των αυξανόμενων μεριδίων της κατώτερης μεσαίας τάξης μετά από δεκαετίες κατά τις οποίες οι αυξήσεις των ενοικίων ξεπέρασαν την αύξηση του εισοδήματος.

Η κυρία Τζόουνς και η κόρη της Κάτελιν (Katelen), 14 ετών, ισορροπούν στα πλάγια σαν ανθρώπινα κιγκλιδώματα κρεβατιού, με δύο μικρότερα κορίτσια κρυμμένα ανάμεσά τους. Η Τζόι είναι μια τετράχρονη πουπουλένια, αλλά η Ντεστάνεϊ, στα 6 της, κλωτσάει τόσο πολύ που η κυρία Τζόουνς τη δένει σε μια γοργόνα-κουβέρτα. Οι εντάσεις της ημέρας βρίσκονται δίπλα τους και τα μεταμεσονύκτια φτερνίσματα είναι κοινά γεγονότα.

Μετά από δύο χρόνια, η κ. Τζόουνς λαχταρά ένα δικό της μέρος. Ομως, παρόλο που εργάζεται με πλήρες ωράριο για την κυβέρνηση της Πολιτείας, ένα μικρό διαμέρισμα θα κατανάλωνε περισσότερο από το μισό του εισοδήματός της, ένα βάρος που οι περισσότεροι ιδιοκτήτες θεωρούν ακατάλληλο και ένα που δεν θα μπορούσε να αντέξει.

Με $41.000 ετησίως σε αποδοχές και υποστήριξη παιδιών, είναι, εξ ορισμού της κυβέρνησης, όχι φτωχή – απλώς άστεγη.

«Το άγχος μου βγαίνει από την οροφή», είπε. «Νιώθω σχεδόν απελπισμένη».

Σχεδόν τα δύο τρίτα των νοικοκυριών στο χαμηλότερο 20% των εισοδημάτων αντιμετωπίζουν «σοβαρές επιβαρύνσεις κόστους», που σημαίνει ότι πληρώνουν περισσότερο από το ήμισυ του εισοδήματός τους για ενοίκια και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, σύμφωνα με το Κοινό Κέντρο Σπουδών Στέγασης του Χάρβαρντ.

Μεταξύ των ενοικιαστών της εργατικής τάξης -το 20 τοις εκατό των ανθρώπων στο επόμενο επίπεδο στην κλίμακα εισοδήματος- το μερίδιο με σοβαρά βάρη έχει σχεδόν τριπλασιαστεί σε δύο δεκαετίες στο 17 τοις εκατό.

Και για τις δύο ομάδες, το ποσοστό με σοβαρές επιβαρύνσεις κόστους έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα ρεκόρ.

«Περισσότεροι άνθρωποι, ψηλότερα στη σκάλα, αντιμετωπίζουν αδύνατες ανταλλαγές», δήλωσε η Γουίτνεϊ Εργκουντ-Ομπρίκι (Whitney Airgood-Obrycki), ερευνήτρια στο Κέντρο του Χάρβαρντ.

Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θεωρεί ότι το καταφύγιο είναι προσιτό εάν λαμβάνει το 30 τοις εκατό ή λιγότερο του εισοδήματος των νοικοκυριών, έναν στόχο που επιτυγχάνουν μόνο τα μισά περίπου από τα 44 εκατομμύρια νοικοκυριά ενοικιαστών της χώρας.

Καταναλώνοντας το μισό ή περισσότερο από το εισόδημα μιας οικογένειας, τα σοβαρά βάρη του ενοικίου κλέβουν τις βασικές ανάγκες όπως τα τρόφιμα και τα φάρμακα. Καταστρέφουν την ικανότητα αποταμίευσης. Αναγκάζουν συχνές, αποσταθεροποιητικές κινήσεις, ενοχλημένοι γονείς στη δουλειά και παιδιά στο σχολείο. Πλημμυρίζουν με άγχος τα εύθραυστα νοικοκυριά.

«Η ανασφάλεια της στέγασης κυματίζει κάθε τομέα της οικογενειακής ζωής», είπε η Στέφανι Ντελούκα, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς. «Είναι αυτός ο συνεχής ψυχικός και συναισθηματικός φόρος».

Πηγή: «Νew Υork Τimes»