Στα μέσα του περασμένου Αυγούστου η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε να είναι υπόλογη έναντι της διεθνούς κοινής γνώμης (μιας και η ιστορία προβλήθηκε από ξένα Μέσα Ενημέρωσης) γιατί δήθεν από λάθη ή παραλείψεις της άφησε να χαθεί η ζωή ενός 5χρονου προσφυγόπουλου (της «Μαρίας») σε μια νησίδα του ποταμού Εβρου (για την οποία πάντως δεν είχε καν αποσαφηνιστεί αν αποτελούσε ελληνικό ή τουρκικό έδαφος).

Η τουρκική πλευρά χρησιμοποιούσε την ιστορία για να ενισχύσει το γνωστό της αφήγημα ότι «η Ελλάδα πνίγει τους πρόσφυγες» και ότι γενικά χρησιμοποιεί βίαιες μεθόδους για να τους εμποδίζει την είσοδο στο έδαφός της. Ως προς την Αγκυρα αυτό είναι κατανοητό: η προπαγάνδα είναι η δεύτερη φύση της που δικαιολογεί την μονίμως προκλητική συμπεριφορά έναντι της Αθήνας.

Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι το γιατί η αντιπολίτευση στην Ελλάδα και συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί άκριτα την τουρκική προπαγάνδα.

Εδώ και καιρό υπήρχαν ενδείξεις ότι η όλη ιστορία ήταν κατασκευασμένη, εξ ου και το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» που την είχε προβάλει από τις σελίδες και τις ιστοσελίδες του πρόσφατα την απέσυρε ζητώντας μάλιστα συγγνώμη από τους αναγνώστες του επειδή τους παραπλάνησε. Προχθές μάλιστα, από ρεπορτάζ αθηναϊκής εφημερίδας αποδείχθηκε περίτρανα με μαρτυρίες και ντοκουμέντα ότι επρόκειτο για κατασκευασμένη ιστορία με σκοπό να πληγεί το κύρος και η εικόνα της Ελλάδας.

Από την τουρκική πλευρά δεν περιμέναμε και δεν περιμένουμε να ζητήσουν συγγνώμη – άλλωστε συγγνώμη ζητάς όταν έχεις κάνει κάτι λάθος από παραδρομή, όχι από σκοπιμότητα. Η ελληνική αντιπολίτευση, όμως, που συντάχθηκε με την τουρκική πλευρά και στήριξε αυτή την ανύπαρκτη προπαγανδιστική ιστορία, δεν θα έπρεπε να απολογηθεί; Δεν θα έπρεπε έστω να πει κάτι για να δικαιολογήσει τη στάση της;

Δυστυχώς δεν το έχει πράξει. Δεν πιστεύουμε ότι υπήρχε από την πλευρά τους σκοπιμότητα. Πιστεύουμε ότι υπήρχε άγνοια. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση όμως δεν απαλλάσσονται από τις ευθύνες τους.