Ο Ελληνας είναι μοναδικός στο να δημιουργεί επεισόδια. Δώστε του επεισόδια και πάρτε του τη ψυχή!

Επεισόδια παντού. Στους δρόμους, τα καφενεία, τα γραφεία, τα τραμ, τους σιδηροδρόμους, ακόμα και τους ναούς του Κυρίου.

– Τι συνέβη, κύριοι;

– Επεισόδιο…

Επεισόδιο θα πει καυγάς, συζήτηση, κούνημα δαχτύλου, φασαρία, απειλούμενη αιματοχυσία, μεθ’ ό το επεισόδιο λήγει αυτομάτως άνευ συνεπειών.

Ασφαλώς θα περιμένετε τώρα μερικά ωραία δείγματα επεισοδίων:

Ορίστε στην πλατεία Κάνιγγος, η οποία θα μπορούσε να ονομαστεί και πλατεία των λεωφορείων.

Είναι η 8η απογευματινή, η ώρα της αθρόας επιστροφής αυτών που παραθερίζουν στα βόρεια προάστια. Ενας ετερόκλητος πληθυσμός, φορτωμένος με πακέτα, δίχτυα με ψώνια, βαλιτσάκια, καλάθια, προμήθειες των καλών νοικοκυραίων από την αθηναϊκή αγορά, κινείται προς εξασφάλιση μιας θέσης στα λεωφορεία που αναχωρούν… Είναι αυτονόητο πως οι θέσεις αυτές καταλαμβάνονται με κανονική έφοδο!

Η προτίμηση του κοινού είναι προς τα καινούργια λεωφορεία, που είναι ευρύχωρα, αναπαυτικά, καθαρά, καλά φωτισμένα, και που λαμποκοπάνε σαν νεόκοπα νομίσματα.

Τα δυστυχισμένα τα παλιά, που δεν αποσύρθηκαν ακόμα από την κυκλοφορία και κάνουν τα τελευταία τους θλιβερά ταξίδια, περιφρονούνται με την μεγαλύτερη αχαριστία, σαν να μην ήσαν αυτά για την κατάκτηση των οποίων έως χθες ακόμα γινότανε σκοτωμός από τους ίδιους ανθρώπους.

Τέλος πάντων. «Καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω». Είναι η μοίρα όλων των παλιών πραγμάτων έμψυχων και άψυχων.

Ενας σοφέρ όμως, παλαιάς κοπής, δεν μπόρεσε να κρατηθεί μπροστά σε τέτοια αχαριστία.

– Για κοίτα τους! Σαν τα τραγιά τρέχουνε να μπούνε στο καινούργιο. Χτες ακόμα μας παρακαλούσανε. Αλλά τι να τους κάνεις;

Δεν πρόλαβε να βγάλει το άχτι του ο άνθρωπος και ιδού ο ζηλωτής του επεισοδίου…

– Αμ’ τι θέλεις; Να μπούμε στο σαράβαλό σου;

Το επεισόδιο παίρνει πλέον τον δρόμο του…

– Σαράβαλο τούτο το αμάξι;

– Αμ’ τι είναι;

-Τι να σου πω, κύριε. Δεν καταλαβαίνεις από μηχανές και μιλάς. Θα βάλεις ίσα τούτο το αμάξι με τα άλλα;

-Κάλε τι μας λες;

– Τι σου λέω; Βάλε κάτω ένα χιλιάρικο. Εγώ το βάζω. Ορίστε! Αν δεν τα περάσω όλα, το χάνω! Κωθώνια! Οσο καταλαβαίνετε…

– Να προσέχεις πώς μιλάς!

– Εσύ να προσέχεις! Ξέρεις τι σου κάνω;

Μην ανησυχείτε. Δεν του κάνει τίποτα…

Το επεισόδιο έληξε, για να συνεχιστεί με νέο επεισόδιο στο καινούργιο λεωφορείο…

***

– Δεν μου λες παιδί μου; Αυτό το τζάμι είναι χαλασμένο; Γιατί δεν κατεβαίνει; Ακόμα δεν τα πήρατε τους βγάλατε κιόλας τα μάτια;

Αλλά ο εισπρακτοράκος του ταχύπλοου και ηλεκτροφώτιστου σκάφους είναι αρκετά υπερήφανος ώστε να ανέχεται τέτοιες παρατηρήσεις και σχόλια.

– Γιατί κύριε; Δεν σας αρκεί τόσος αέρας; Θέλετε κι άλλον; Και δείχνει με υπερηφάνεια την ανοικτή οροφή του λεωφορείου.

– Δεν πρόκειται, παιδί μου, αν μου αρκεί ο αέρας. Και, επί τέλους, δεν θα δώσω σε εσένα λόγο. Εγώ σε ρωτάω και πάλι: Είναι χαλασμένο το τζάμι;

Ο μικρός και υπερήφανος εισπράκτορας δεν εννοεί να βάλει μια τελεία.

– Αμ’ έτσι είσαστε μερικοί-μερικοί. Σας δίνουνε αμάξι μεγαλείο, που δεν το είδατε ακόμα στη ζωή σας, και μιλάτε κιόλας. Στα σαράβαλα είσαστε ευχαριστημένοι. Μα, τέτοια σας αξίζουν…

Εδώ τα πράγματα οξύνονται.

– Να μαζέψεις τη γλώσσα σου παλιόπαιδο!

– Να τη μαζέψεις εσύ!

– Ξέρεις τι σου κάνω; Σε αρπάζω από το αυτί και σε πετάω έξω!

Μην ανησυχείτε καθόλου. Δεν θα του κάνει τίποτε απολύτως. Επεισόδιο ήταν και έληξε!

Ετσι αρχίζουν και λήγουν τα «επεισόδια» στη γη αυτή…

Αμέτρητα, ατελείωτα, αλλεπάλληλα, αλλά συνάμα και αθώα, ακίνδυνα, χωρίς αιτία αλλά και χωρίς συνέπειες.

Το «επεισόδιο» αποτελεί απλούστατα την εκφυλισμένη μορφή του ελληνικού καυγά της κουμπούρας και του αίματος!

(βασισμένο σε χρονογράφημα του Παύλου Νιρβάνα στην εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ», 1931)