Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχαμε έναν «εμφύλιο» και μία δυναμική επιστροφή στα «σαλόνια» του ομογενειακού ποδοσφαίρου. Στον ενδο-ελληνικό αγώνα η Δόξα Νέας Υόρκης κέρδισε τον Παγκύπριο με 2-1 και ανέβασε το νικηφόρο σερί της στις 7 νίκες παραμένοντας στην κορυφή της βαθμολογίας του Eastern Premier Soccer League, ενώ ο Γκρικ Αμέρικαν επέστρεψε και μετράει ήδη 4 συνεχόμενες νίκες σε πρωτάθλημα και Ερασιτεχνικό Κύπελλο. Και οι τρεις ομάδες μας βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση και αυτό είχε καιρό να γίνει.

Η Δόξα Νέας Υόρκης αποτελεί, ίσως, ομάδα – μοντέλο και έχει όλα τα εχέγγυα για να πρωταγωνιστήσει για χρόνια. Εχει στιβαρή διοίκηση που είναι πάντα δίπλα στην ομάδα, την ακολουθεί σε όλους τους αγώνες της, είναι εκεί, στα καλά και στα άσχημα. Στηρίζει, παλεύει, δεν τα παρατάει και έχει ανθρώπους που έχουν κερδίσει με το… σπαθί την αναγνώριση όλων, όπως ο Γιάννης Μάνεσης. Σε αγωνιστικό επίπεδο η ομάδα είναι κάτι σαν την… Ατλέτικο Μαδρίτης. Αλέγκρο τύπου ομάδας, μπαίνει με το μαχαίρι στα δόντια και τα δίνει όλα με σκληρότητα μεν αλλά πάντα σε αθλητικά επίπεδα. Ετσι είναι η Ατλέτικο Μαδρίτης και την ταυτότητά της την έχει δώσει ο Τσόλο Σιμεόνε. Ρόλο Τσόλο Σιμεόνε στην Δόξα Νέας Υόρκης έχει ο… Πολύκαρπος Γράφας. Μεγάλος παίχτης στα νιάτα του, δεν το έβαζε κάτω, αλλά ούτε και τον έβαζες κάτω. Αυτά τα στοιχεία τα έδωσε και στην Δόξα και μαζί με τον Γιώργο Κατέχη έχουν φτιάξει ένα σύνολο που «δαγκώνει λαιμούς».

Αλλά Δόξα Νέας Υόρκης δεν είναι μόνο το «7 στα 7» στο πρωτάθλημα, ούτε ούτε τα… θηριάκια του Πολύκαρπου «Τσόλο» Γράφα. Δόξα Νέας Υόρκης είναι οι Ακαδημίες του Συλλόγου που σε ετήσια βάση φέρνουν διακρίσεις και κάνουν το όνομα της ομάδας πολύ δυνατό και δημοφιλές στο χώρο του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.

Ο Παγκύπριος αποτελεί μία παραδοσιακά μεγάλη ομάδα που πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια. Με τον Στρατή Μαστροκυριάκο στον πάγκο της έπαιξε πολύ καλό ποδόσφαιρο, είχε διακρίσεις, κέρδισε δόξα, πήρε τίτλους και χωρίς αμφιβολία -αν εξαιρέσουμε τα παλιά χρόνια των μεγάλων παιχτών που έπαιξαν στην ομάδα- ο Παγκύπριος των τελευταίων χρόνων είναι μία καταπληκτική ομάδα. Ο Αιγιώτης προπονητής έβαλε την ταυτότητά του στην ομάδα και άφησε το στίγμα του. Πίσω όμως από τη βιτρίνα για όλα τα χρόνια βρίσκεται ο «ισχυρός άνδρας» του Οργανισμού -γιατί Οργανισμός είναι ο Παγκύπριος, με το ποδόσφαιρο να είναι μόνο ένα κομμάτι του- ο Φίλιπ Κρίστοφερ που έδωσε και δίνει τα πάντα ΚΑΙ για την ομάδα. Μαζί του ο «ακούραστος εργάτης» Λευτέρης Ηλιάδης που ήταν το «Α» και το «Ω» του Παγκυπρίου και τα τελευταία χρόνια ο Γιώργος Χαλκίδης. Ανθρωποι που δούλεψαν και δουλεύουν ακούραστα για τον Σύλλογο.

Και πάμε στον Γκρικ Αμέρικαν. Στον «Ιστορικό». Μία ομάδα που είναι το ομογενειακό ποδόσφαιρο. Πολλές διακρίσεις, πρωταθλήματα, δόξα, καθολική αποδοχή, ιστορία, αλλά και… προβλήματα. Ανθρωποι όπως -κυρίως- ο Γιώργος Μελής και -από κοντά του- ο Αντώνης Δρίζης έδωσαν -κυριολεκτικά- τα πάντα για τον Γκρικ. Από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα. Εζησαν και ζουν την κάθε ανάσα της ομάδας. Την κάθε αγωνία, την κάθε σταγόνα ιδρώτα. Ομως, τα τελευταία χρόνια έχασε τον δρόμο του. Εχασε την ταυτότητά του. Εχασε το… Γκρικ. Δυστυχώς δεν βλέπουμε Ελληνες παίκτες στην ομάδα. Ούτε για δείγμα. Και όσο η ομάδα, τα παλιότερα χρόνια, διεκδικούσε και έπαιρνε τίτλους, ο ομογενής φίλαθλος σκεφτόταν «οκ, λογικό, γιατί με τους ξένους ανεβαίνουμε επίπεδο», όμως τώρα που απέχει από τους τίτλους; Σίγουρα η επιστροφή του Ρίτσαρντ Νετάλ θα λειτουργήσει -ή μάλλον λειτουργεί ήδη- πολύ θετικά και θα ανεβάσει επίπεδο την ομάδα. Ο Βρετανός προπονητής, εκτός από πολύ καλός γνώστης της προπονητικής για τον Γκρικ Αμέρικαν είναι κάτι σαν τον… Ελ Σιντ που ακόμα και νεκρός πάνω στο άλογο έδινε δύναμη στους Ισπανούς ενάντια στους Μαυριτανούς. Ετσι και ο Νέταλ. Και μόνο που επιστρέφει ο Γκρικ ανεβαίνει και ανεβαίνει.

Ομως για να ανέβει ακόμα περισσότερο ο «Ιστορικός» δεν φτάνει μόνο ο Νέταλ, ή ο Ζωμόπουλος, ή ο Μελής, ή ο Δρίζης, αλλά χρειάζονται και οι απλοί φίλαθλοι. Χρειάζονται όλοι να στηρίξουν την ομάδα μέσα από τη Λέσχη της, να της δώσουν έσοδα και δύναμη, παρουσία και ηγεσία στο χώρο, για να μπορούν άνθρωποι που τρέχουν μέρα νύχτα όπως οι…. Μπουκλήδες να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Ενα μέλλον που δεν υπήρχε ούτε σαν σκέψη αν ο Νίκος Αρβανίτης δεν στέγαζε την ομάδα στο κτήριο που έχασε ο σύλλογος και αγόρασε ο Νίκος. Αυτή η ομάδα όσο έχει την τάση να… χάνεται και να αυτοκτονεί (βλέπε κτήρια, βλέπε γκρίνιες, βλέπε απουσίες από διοικητικά συμβούλια), άλλο τόσο έχει την τάση να ζει και να ξανανιώνει.

Τρεις μεγάλες ομάδες, που μας κάνουν περήφανους. Ας τις στηρίξουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, γιατί στις ομάδες αυτές -αλλά και σε όλες τις ομογενειακές σε όλα τα πρωταθλήματα και σε όλες τις κατηγορίες- το DNA και το αίμα που κυλάει στις φλέβες τους και στην Ιστορία τους είναι ελληνικό.