Αυτή η κοπέλα θυμάμαι ότι πέρασε πολλά, στα 30 χρόνια της, και πόνεσε πολύ.

Η μεγάλη δοκιμασία για την Μαρία Καρολίδου άρχισε μετά την καταστροφή και των δύο νεφρών της. Ηταν αναγκασμένη να πηγαίνει τρεις φορές την εβδομάδα για αιμοκάθαρση. Κατά τις εξετάσεις, είχε βρεθεί ότι το νεφρό του αδελφού της, Γιώργου, 21 χρονών τότε, της ταίριαζε πολύ.

Αλλά, ο πατέρας τους, δεν άφησε τον γιο του να δώσει το νεφρό του στην αδελφή του, γιατί όπως είχε πει, ήταν πολύ νέος και είχε όλη τη ζωή μπροστά του. Προτίμησε να προσφέρει αυτός το δικό του νεφρό, όταν οι γιατροί διαπίστωσαν ότι θα μπορούσε να μεταμοσχευτεί και το δικό του.

Μετά τη χειρουργική επέμβαση, κατά την οποία του αφαιρέθηκε το ένα νεφρό, αισθανόταν πολύ καλά και ευχαριστούσε τον Θεό, που ταίριαξε το δικό του νεφρό και έτσι μπόρεσε να βοηθήσει το παιδί του. Θυμάμαι πως ο ίδιος είχε πει ότι δεν φοβήθηκε όταν τον είχαν πάει στο χειρουργείο. Συνέστησε μάλιστα σε όσους μπορούν να φανούν χρήσιμοι στους ανθρώπους γύρω μας που έχουν παρόμοια ανάγκη, να κάνουν το ίδιο.

Γιατροί και νοσοκόμοι στο νοσοκομείο είχαν θαυμάσει το θάρρος του. Ο χειρουργός που επρόκειτο να κάνει την επέμβαση, είπε σε κάποια στιγμή στον δότη πατέρα, ότι έδωσε περισσότερο κουράγιο στην αποστολή των γιατρών.

Η Μαρία είχε μπει μια μέρα νωρίτερα από τον πατέρα της στο νοσοκομείο για τις τελευταίες ιατρικές προετοιμασίες και εξετάσεις. Το πρωί της επόμενης μέρας μπήκε ο πατέρας της στο νοσοκομείο και μια ώρα αργότερα τον έβαλαν στο χειρουργείο. Υστερα από λίγο άρχισε η χειρουργική επέμβαση που διήρκεσε 5 1/2 περίπου ώρες, ενώ για τη μεταμόσχευση στη Μαρία οι γιατροί χρειάστηκαν 4 περίπου ώρες.

«Οταν ξύπνησα ρώτησα τους νοσοκόμους και τους γιατρούς που ήταν δίπλα μου, πώς είναι η κόρη μου», θυμάμαι ότι μου είχε πει ο Καρολίδης. «Δεν ξεχνώ τη χαρά που ένιωσα όταν μου είπαν ότι η Μαρία είναι πολύ καλά. Ζήτησα να σπρώξουν το κυλιόμενο κρεβάτι μου κοντά στην κόρη μου και με πήγαν. Είδα πόσο ήρεμο φαινόταν το προσωπάκι της».

Η μεταμόσχευση έγινε ημέρα Τετάρτη και το Σάββατο ο κ. Καρολίδης ήταν όρθιος. Την Κυριακή βγήκε από το νοσοκομείο και μπόρεσε να πάει στο σπίτι του.

Η Μαρία, όταν συνήλθε από τη νάρκωση και ξύπνησε, ρώτησε για τον πατέρα της.

Οι πρώτες κουβέντες που ήλθαν στα χείλη της, ήταν «Πατέρα, σ’ ευχαριστώ» και κοίταγε με αγάπη τον πατέρα της που καθόταν δίπλα της.

Αλλά, ο πόνος της Μαρίας και της οικογένειάς της δεν τέλειωσε εκεί. Μετά από ένα χρονικό διάστημα, οι γιατροί είπαν ότι έπρεπε να κάνει το συντομότερο, μεταμόσχευση στο πάγκρεας, γιατί ήταν μεγάλος ο κίνδυνος για την υγεία της. Τελικά, η Μαρία βρέθηκε πρώτη στον πίνακα αναμονής και περίμενε από στιγμή σε στιγμή να την ειδοποιήσουν να σπεύσει στο νοσοκομείο για να κάνει την πολυπόθητη μεταμόσχευση.

Ομως, οι γιατροί στο νοσοκομείο του Χάρτφορντ στο Κονέκτικατ, διαπίστωσαν ξαφνικά ότι δύο από τις αρτηρίες που τροφοδοτούν την καρδιά της είχαν φράξει και ήταν δύσκολη η κυκλοφορία του αίματος. Η μεταμόσχευση κρίθηκε ότι ήταν αδύνατον να γίνει τότε, μέχρις ότου αντιμετωπιστεί εκείνο το πρόβλημα. Παρέμεινε τέσσερις μέρες στο νοσοκομείο. Τελικά, η σωτήρια μεταμόσχευση είχε αναβληθεί για έξι μήνες.

Θυμάμαι τα λόγια που μου είχε πει ο πατέρας της: «Η Μαρία, είναι στιγμές που νιώθει πολύ καλά, αλλά και άλλες που βρίσκεται σε μεγάλη δοκιμασία. Ομως, το ηθικό της είναι καλό, πιστεύει στον Θεό και στηρίζεται σ’ αυτόν για την αποκατάσταση της υγείας της».

Θυμάμαι, ακόμα, τα όσα μου είχε πει ένα στέλεχος της κοινότητας της Αγίας Τριάδος του Waterbury στο Κονέκτικατ, ο Πολ Βελέζης, που ήταν και πρόεδρος του τοπικού τμήματος της AHEPA: «Είναι μια οικογένεια που την αγαπάμε όλοι μας και θέλουμε να τη βοηθήσουμε στην περιπέτεια που περνάει». Πράγματι και οι δύο αυτοί φορείς είχαν οργανώσει εκδηλώσεις για τη συγκέντρωση χρημάτων, προς αντιμετώπιση των ιατρικών εξόδων.