O πόλεμος τελείωνε και οι Γερμανοί ναζί ετοιμάζονταν να φύγουν από την Ελλάδα. Ξεθαρρεμένος ο πατέρας του μικρού Σπύρου, αρνήθηκε να τους αφήσει να πάρουν το κρασί που έφτιαχνε στο Λεόντιο Κορινθίας. Τότε, ένας από τους Γερμανούς στρατιώτες τον χτύπησε με τον υποκόπανο του όπλου του και τον σώριασε αιμόφυρτο στο έδαφος. Στη συνέχεια, τον σημάδεψε στο κεφάλι με το όπλο του, έτοιμος να τον εκτελέσει. Αλλά, πρόλαβε και τον έσωσε η μητέρα του που έπεσε επάνω του.

Ολα αυτά, μπροστά στα φοβισμένα μάτια του μικρού Σπύρου, που από το σοκ, έχασε για έξι ολόκληρους μήνες τη μηλιά του. Οταν ξαναμίλησε, η πρώτη λέξη που μπόρεσε να αρθρώσει, ήταν «Μπαμπά…».

Θυμάμαι ότι αυτά τα δύσκολα παιδικά του χρόνια μου τα είχε διηγηθεί ο ίδιος ο Σπύρος Δαρσινός, επιτυχημένος επιχειρηματίας στο Νάσβιλ της πολιτείας Τενεσί και από τους σπουδαίους ποιητές της Ομογένειας.

Φεύγοντας από την πατρίδα, πήγε αρχικά στη Γερμανία. Τελικά, δύο φορές επέστρεψε στην Ελλάδα και δύο φορές στην Αμερική, όπου και ρίζωσε με την οικογένειά του και με τη σκληρή εργασία του, απέκτησε μεγάλη περιουσία.

Γεννήθηκε το 1939 και πήγε αρχικά στο Γυμνάσιο της Νεμέας και μετά έδωσε εξετάσεις στην Πάντειο Σχολή στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως λογιστής. Στην Αμερική, έμεινε στην αρχή στο Σικάγο και στη συνέχεια στο Τενεσί. Επιστρέφοντας με την αγαπημένη του γυναίκα που παντρεύτηκε στην Ελλάδα, άνοιξε στην πόλη Λίμπανον το πρώτο του εστιατόριο. Ακολούθησαν άλλα τρία, ενώ άρχισε να ασχολείται και με αγορές οικοπέδων. Αργότερα, ίσως από την μεγάλη του κούραση, είχε πρόβλημα με την καρδιά του, πράγμα που τον έκανε να επιστρέψει στην Ελλάδα με τη σύζυγο και τους δύο γιους που απέκτησαν. Εκεί ασχολήθηκε με το εμπόριο, αλλά κάποια αλλαγή στο νόμο για εισαγωγές προϊόντων τον κατέστρεψε οικονομικά, με αποτέλεσμα να γυρίσει και πάλι στην Αμερική, όπου απέκτησε σημαντική περιουσία με αγορές επιχειρήσεων και εμπορικών κέντρων.

Στην αρχή, αγόρασε ένα από τα μεγαλύτερα ποτοπωλεία στο Νάσβιλ και στο πίσω μέρος έκανε με τον αδελφό του εμπορικό κέντρο και ένα εστιατόριο, το οποίο λίγο καιρό μετά, λόγω της μεγάλης του επιτυχίας, το μετέφεραν σε ένα μεγαλύτερο οικόπεδο που βρισκόταν απέναντι. Δεν πέρασε καιρός και ο Σπύρος Δαρσινός αγόρασε και άλλα τρία εμπορικά κέντρα στην ίδια πόλη.

Ομως, το 1995 ασθένησε η σύζυγός του, Σοφία, και προτίμησε να μείνει κοντά σ’ αυτήν και στα παιδιά του, που άρχισαν να αναλαμβάνουν τις επιχειρήσεις της οικογένειας.

Θυμάμαι τον Σπύρο Δαρσινό που μου τόνισε ότι αυτή η αλλαγή στη ζωή του, του έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθεί περισσότερο με την ποίηση που τόσο αγαπούσε. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές. Ο ίδιος μου είχε πει, ότι στα έργα του είχε επηρεαστεί πολύ από τους μεγάλους και βραβευμένους Ελληνες ποιητές, τον Κώστα Βάρναλη και τον Οδυσσέα Ελύτη. Είχε, επίσης, διατελέσει πρόεδρος στην Αμερική, της Ενωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων των Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ).

Θυμάμαι που τον είχα ρωτήσει τι σημαίνει γι’ αυτόν ποίηση. Μου απάντησε: «Για μένα είναι ψυχική και πνευματική τροφή. Με την ποίηση, μπορώ να πω, όχι εκείνα που βλέπω και εκείνα που πιάνω, αλλά να πάω πιο πίσω από αυτά και να δω τις αιτίες. Εκεί, μπλεγμένος με τις αιτίες και τα αιτιατά, βρίσκω μια ηδονή να ξανοίγομαι μέσα στο άγνωστο. Εκεί χάνομαι και ύστερα από λίγο βρίσκω τη γαλήνη και την ηρεμία, λες και βγήκα από ένα ζεστό λουτρό».

Μου είχε αποκαλύψει, επίσης, ότι τα θέματα των ποιημάτων του, μπορεί να τα βρει, ή να τα εμπνευστεί από μικρά πράγματα:  «Μπορεί να είναι ένα στροβίλισμα των φύλλων κάτω στο δρόμο, έναν αετό που πετά και ζυγίζεται στον αέρα, από έναν άστεγο που κάθεται εγκαταλελειμμένος στην άκρη του δρόμου, από ένα πουλάκι που τσιμπολογάει στον κήπο και από πολλά άλλα μικρά και καθημερινά πράγματα. Παίρνω αυτό που βλέπω σαν αιτιατό και πηγαίνω με το ποίημά του πιο πέρα».

Ο Σπύρος Δαρσινός, ακόμα, είχε διατελέσει πρόεδρος της κοινότητας της Αγίας Τριάδας του Νάσβιλ και με ενέργειές του δημιουργήθηκε το εκεί ελληνικό σχολείο. Πρόσφερε, επίσης, τις υπηρεσίες του ως μέλος του Κοινοτικού Συμβουλίου, ενώ συνεργάστηκε με διάφορους φορείς για την οργάνωση και παρουσίαση ελληνικών εκδηλώσεων στον φημισμένο ελληνικό Παρθενώνα που έχει δημιουργηθεί στο Νάσβιλ.