Πάνε πολλά χρόνια που του έγινε μεταμόσχευση ήπατος. Ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Ολόκληρη η οικογένειά του ζούσε με αγωνία για μεγάλο διάστημα. Φίλοι και γνωστοί, πίστευαν ότι όπως σ’ όλη του τη ζωή ήταν και αγωνιστής και πετυχημένος, έτσι και τώρα, θα κατάφερνε να βγει νικητής στη μεγάλη αυτή μάχη για ζωή. Με τα μαγικά δάχτυλα του διάσημου ομογενή χειρουργού Δρα Ανδρέα Τζάκη, τη δική του δύναμη και τη βοήθεια του Θεού, ο κίνδυνος έγινε, τελικά, μακρινό παρελθόν.

Θυμάμαι τον Λούη Αναστασόπουλο, που με την ηρεμία και την ευγένεια του χαρακτήρα που πάντα τον διέκριναν, μου είχε εξιστορήσει τη μεγάλη περιπέτεια που έζησε αυτός, η αγαπημένη και πάντα δίπλα του, σύζυγός του και τα παιδιά του.

Ο ίδιος μου είχε πει, ότι απ’ όσα ήξερε, ήταν ο πρώτος ασθενής στον οποίο ο διάσημος Ελληνοαμερικανός ηπατολόγος-χειρουργός, Δρ Τζάκης έκανε μεταμόσχευση ήπατος στο νοσοκομείο του Μαϊάμι, όπου εργαζόταν τότε. Μάλιστα, μου είχε τονίσει ακόμα, ότι εθεωρείτο και ο πρώτος στον κόσμο που δοκίμασε ένα νέο για την εποχή εκείνη φάρμακο για την Ηπατίτιδα Β. Γιατί, μου είχε εξηγήσει, ότι ο ιός της Ηπατίτιδος, επανέρχεται και δεν φεύγει από το σώμα του ανθρώπου, ακόμα κι αν αλλάξει το ήπαρ.

Για πολλά χρόνια μετά τις ιατρικές επεμβάσεις, ο Λούης Αναστασόπουλος έγινε ένα είδος Καλού Σαμαρείτη. Εφευγε από το Κλίαργουότερ της Φλόριδας και πήγαινε πρόθυμα και τακτικά στο Μαϊάμι, για να συναντήσει ασθενείς του Δρα Τζάκη που έφταναν εκεί από την Ελλάδα, αλλά και ξένους οι οποίοι επρόκειτο να υποβληθούν σε χειρουργική επέμβαση για μεταμόσχευση ήπατος. Ηξερε τις αγωνίες που ζούσαν και την ανάγκη που είχαν για παρηγοριά, από κάποιον που είχε περάσει την ίδια δοκιμασία. Ο ίδιος μου είχε πει, ότι τους μιλούσε με την εμπειρία που είχε, τους εξηγούσε και τους έδινε κουράγιο. «Με άκουγαν, αφού εγώ έκανα τη μεταμόσχευση πριν πολλά χρόνια και εξακολουθούσα να είμαι μια χαρά, δόξα τω Θεώ».

Μεταξύ άλλων, ο Λούης Αναστασόπουλος είχε συναντηθεί με τη σύζυγο ενός βουλευτή από την Ελλάδα η οποία έκανε κι αυτή μεταμόσχευση. Επίσης, με έναν αρχιμανδρίτη από το Αγιο Ορος και έναν άλλο ιερωμένο από τη Μονή Αγάθωνος.

Υπολόγιζε, μάλιστα, ότι όλα αυτά τα χρόνια είχε επισκεφτεί, είχε μιλήσει και είχε δώσει κουράγιο σε αρκετές δεκάδες ασθενείς που είχαν έλθει από την Ελλάδα, εκτός από τους ξένους.

Ο Λούης Αναστασόπουλος είχε κάνει τη μεταμόσχευση, τον Απρίλιο του 1994. «Εγώ ήμουνα μάλιστα και ειδική περίπτωση, γιατί συνήθως δεν έκαναν επεμβάσεις στο συκώτι, όταν ο ασθενής υπέφερε από ηπατίτιδα», μου είχε εξηγήσει ο ίδιος.

Ποτέ δεν θα ξεχάσει τη συνάντηση που είχε με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Ελλάδος, Χριστόδουλο, που κι αυτός είχε ζητήσει τη βοήθεια του Δρα Τζάκη. Πριν εισαχθεί στο χειρουργείο ο εκλιπών ιεράρχης, είχε οργανωθεί συνάντηση και γεύμα του Λούη Αναστασόπουλου και ενός Κουβανέζου επίσης ασθενή, με τον Χριστόδουλο, με σκοπό να διαπιστώσει ο τελευταίος ότι η μεταμόσχευση όταν θα γίνει θα αποκαταστήσει απολύτως την υγεία του και ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος.

«Ηθελα να τον συναντήσω για να του δείξω ότι κι αυτός μπορεί να έχει μια επιτυχημένη μεταμόσχευση από τα χέρια του Δρα Τζάκη και πόσο καλά μπορεί να ζήσει τα επόμενα χρόνια», μου είχε τονίσει ο Λούης Αναστασόπουλος. «Του είχα πει, μάλιστα, χαρακτηριστικά, ότι μετά από ένα χρόνο, θα διαπιστώσει πόσο πολύ άρρωστος ήταν πριν».

Εκείνη την ημέρα, ο Λούης Αναστασόπουλος είχε μείνει μαζί με τον Χριστόδουλο, 5-6 ώρες περίπου.

Μετά από χρόνια, μου είχε εξομολογηθεί για τη συνάντηση εκείνη: «Ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσο σπουδαίος άνθρωπος ήταν. Παρόλο που ήταν ασθενής, μας είχε μαγέψει με την προσωπικότητά του. Δεν χορταίναμε να τον ακούμε. Ακόμα και αν διαφωνούσες μαζί του, σου άρεσε να τον ακούς. Και παρόλο που πονούσε από τη θεραπεία, βρήκε το κουράγιο να μας πει και ένα ανέκδοτο. Του είπα ότι εγώ έκανα τη μεταμόσχευση πριν 14 χρόνια και είμαι πάρα πολύ καλά κι αυτός μου έκανε μερικές ερωτήσεις. Ο Χριστόδουλος δεν έδειχνε καθόλου φοβισμένος. Διαπίστωσα ότι ήξερε πάρα πολλά πράγματα για το είδος της ασθένειάς του και ήταν καλά ενημερωμένος».

Ο Λούης Αναστασόπουλος μου είχε πει, επίσης, ότι τις ώρες που τον είχε επισκεφθεί στο σπίτι του τον Αρχιεπίσκοπο, πριν ακόμα βγουν έξω για φαγητό, ο Χριστόδουλος ήταν απασχολημένος με διάφορα θέματα που απασχολούσαν την Εκκλησία. Διέκοπτε πάρα πολλές φορές για να μιλήσει με συνεργάτες του στην Αθήνα και με δημοσιογράφους που τον ζητούσαν από τηλεοπτικούς σταθμούς της Αθήνας. «Εδειχνε ψύχραιμος και αποφασιστικός», θυμάμαι ότι μου είχε τονίσει.

Δυστυχώς, η κατάσταση της υγείας του Χριστόδουλου, ήταν διαφορετική, απ’ ό,τι περίμεναν και το τέλος ήταν αναπόφευκτο.