x
 

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΘΥΜΑΜΑΙ: Εκεί μέσα δάκρυζε και γέλαγε η Ομογένεια

Οι οικογένειες και οι φίλοι, μπορεί να έλειψαν από τους ομογενείς που ξεριζώθηκαν από την Ελλάδα και ήλθαν στην Αμερική, αλλά ο Λογοθετίδης, η Βασιλειάδου, ο Χατζηχρήστος, η Βουγιουκλάκη και τόσοι άλλοι αξέχαστοι ηθοποιοί του παλαιού καλού κινηματογράφου, σίγουρα δεν τους έλειψαν!

Αρκετοί ήταν οι κινηματογράφοι, ελληνικοί και νοικιασμένοι, που πρόβαλλαν ελληνικές ταινίες, οι οποίες άφησαν εποχή. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς έπαιζαν Σαββατοκύριακα, και κάποιες άλλες μέρες. Αργότερα, κάποιοι, έπαιζαν κάθε μέρα.

Α, και μην το ξεχάσω: έπαιζαν δύο έργα πάντα. Ενα δραματικό και μία κωμωδία. Ετσι, ικανοποιούνταν όλα τα γούστα. Με το ίδιο εισιτήριο. Μετά από κάποιο δακρύβρεχτο έργο με τον Νίκο Ξανθόπουλο, το «παιδί του λαού» εκείνης της εποχής, οι θεατές γελούσαν με τα τρεχάματα του Θανάση Βέγγου και τα ανεπανάληπτα κωμικά επεισόδια του Νίκου Σταυρίδη, της Ρένας Βλαχοπούλου και του Λάμπρου Κωνσταντάρα.

Στις περισσότερες, σχεδόν, περιοχές της Ν. Υόρκης, όπου έμεναν ομογενείς, υπήρχαν κινηματογράφοι, που πρόβαλλαν ελληνικές ταινίες.

Από τους τελευταίους που επέζησαν, ήταν ο κινηματογράφος «Ντίτμαρς» στην τελευταία στάση του τρένου της Αστόριας. Σήμερα, στεγάζεται εκεί ταχυδρομείο. Το διηύθυνε ένας Κύπριος, ο οποίος γνώριζε καλά τη δουλειά και έκανε πολύ επιτυχημένες επιλογές κινηματογραφικών έργων. Ηταν πάντα στην είσοδο, καλοσυνάτος, ευχάριστος και ευγενικός.

Οταν έκανε καθημερινές προβολές, είχα βρει την ευκαιρία μερικές φορές να πάω. Αλλοτε είχα την ευκαιρία να βλέπω και τις δύο ταινίες και άλλοτε μετά το ένα έργο έπρεπε να φύγω γιατί είχα δουλειά.

Τα Σαββατοκύριακα, ήταν γεμάτος, ενώ πολλοί περίμεναν για να μπουν. Μερικές φορές, περιμένοντας να μπουν, πήγαιναν παραδίπλα, να δουν και να πουν μια «Καλησπέρα» στον αείμνηστο Μιχάλη Ζαπίτη, που είχε εκεί τη Σχολή Οδηγών και τις άλλες επιχειρήσεις του.

Τα δραματικά έργα, τα παρουσίαζαν με τη μορφή της ταινίας που ξεχωρίζει, της υπόθεσης στην οποία η μεγάλη αγάπη συγκρούεται με το μίσος, που οι άνθρωποι δεν διστάζουν να προδώσουν τα αισθήματά τους για το συμφέρον και άλλα σχετικά. Για τις δεύτερες ταινίες με κωμωδίες, έκαναν λόγο για πανζουρλισμό γέλιου και επίσης άλλα σχετικά.

Θυμάμαι, πόση μεγάλη κίνηση είχαν οι ελληνικοί κινηματογράφοι, από τότε που ήλθα στη Νέα Υόρκη.

Θυμάμαι ότι όχι πολύ μακριά από εκεί, είχαμε έναν άλλο ελληνικό κινηματογράφο, που λεγόταν «Ελληνίς». Βρισκόταν στην οδό Μπρόντγουεϊ, απέναντι περίπου από το κτίριο όπου σήμερα στεγάζεται ο Ηπειρωτικός σύλλογος. Προηγουμένως, ο κινηματογράφος εκείνος λεγόταν, Strand. Θυμάμαι ότι τον ελληνικό εκείνο κινηματογράφο είχε κάποιος Μανωλίδης, ο οποίος έφερνε τις καλύτερες και πιο τελευταίες ελληνικές ταινίες. Ο ίδιος, νοίκιαζε κινηματογραφικά έργα και σε άλλους ενδιαφερόμενους για προβολές.

Δεν ξεχνώ, όταν κάποτε έφερε την ταινία «Αέρα», που είχε ως θέμα τον πόλεμο του ’40 με τον ηρωισμό των Ελλήνων εναντίον των κατακτητών. Θυμάμαι ότι είχε γεμίσει τον τόπο, παντού όπου πήγαιναν και σύχναζαν, ή ψώνιζαν οι ομογενείς, με επιγραφές, που είχαν τη φράση αυτή, «Αέρα». Καλούσε μάλιστα την Ομογένεια να ετοιμαστεί για παγκόσμια πρεμιέρα, αφού θα προβαλλόταν στη Ν. Υόρκη, πριν από την Αθήνα και τις άλλες πρωτεύουσες του Κόσμου. Είχε πει, επίσης, ότι είχαν προσκληθεί στην παγκόσμια εκείνη πρεμιέρα, προσωπικότητες όπως ο πρέσβης της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον, εκπρόσωποι της Αρχιεπισκοπής, ο γενικός πρόξενος στη Ν. Υόρκη, στρατιωτικοί ακόλουθοι και Αμερικανοί ηθοποιοί.

Για να προσελκύσει θεατές, ο κινηματογράφος αυτός άλλαζε έργο κάποτε, δύο φορές την ίδια εβδομάδα.

Στο Μανχάταν, όπου παλαιότερα υπήρχε συγκεντρωμένος πολύς Ελληνισμός, υπήρχαν πέντε τουλάχιστον κινηματογράφοι που πρόβαλλαν ελληνικές ταινίες.

Θυμάμαι, το Town Hall, που βρισκόταν στην 43η Οδό, μεταξύ Μπρόντγουεϊ και 6ης Λεωφόρου. Συνήθως, έπαιζε Κυριακές, από το μεσημέρι μέχρι τα μεσάνυχτα και είχε 1.500 περίπου καθίσματα. Πολλοί ομογενείς έδιναν εκεί τα ραντεβού τους με φίλους και γνωστούς.

Δύο τετράγωνα πιο πάνω, δηλαδή στην 45η Οδό, έπαιζε ελληνικά έργα, ο κινηματογράφος «Bijou», που κι αυτός άφησε εποχή στη διασκέδαση των Ελλήνων της Ν. Υόρκης.

Ακόμα πιο ψηλά, στην 50ή Οδό και 8η Λεωφόρο, βρισκόταν ο κινηματογράφος «Tivoli» που κι αυτός έπαιζε ελληνικές ταινίες, συνήθως Κυριακές, μετά τη Θεία Λειτουργία και μέχρι τα μεσάνυχτα.

Θυμάμαι ότι Ελληνισμός υπήρχε και στην περιοχή Ουάσιγκτον Χάιτς, όπου βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Εκεί, παίζονταν ελληνικές ταινίες στον κινηματογράφo Heights, κάθε Κυριακή και Δευτέρα. Για να προσελκύσει κόσμο, είχε καθιερώσει να πληρώνει τα διόδια της γέφυρας όσων θεατών πήγαιναν εκεί, από τη διπλανή Νέα Ιερσέη. Αρκεί να έδειχναν την απόδειξη των διοδίων.

Στο βόρειο, επίσης, τμήμα του Μανχάταν, έπαιζε ελληνικές ταινίες και ο κινηματογράφος «Astral Cinema». Βρισκόταν στην 181η Οδό και συνήθιζε κι αυτός να παίζει δύο έργα με το ίδιο εισιτήριο.

Το Μπρούκλιν είχε και έχει κι αυτό το δικό του Ελληνισμό. Στο φημισμένο Μπέι Ριτζ, και μάλιστα στην 5η Λεωφόρο με τα πολλά ελληνικής ιδιοκτησίας ακίνητα, στο ύψος της 69ης Οδού, ο κινηματογράφος «Alpine» έκανε προβολές ελληνικών κινηματογραφικών έργων, μια φορά την εβδομάδα, από το μεσημέρι μέχρι τα μεσάνυχτα.

Ενα άλλο εκεί θέατρο, ήταν το «Sander’s Theatre», που βρισκόταν στη δυτική πλευρά του Πρόσπεκτ Παρκ, και μπορούσαν να βλέπουν εκεί οι ομογενείς ελληνικά έργα με δύο μόνο δολάρια.

Τρίτος κινηματογράφος με ελληνικά έργα, βρισκόταν στο Μπρούκλιν, στην 46η Οδό, στη γωνία με την Νιου Γιούτρεχτ Αβενιου. Λεγόταν 46th Street Theater και γέμιζε κι αυτός από ομογενείς.

Θυμάμαι, ακόμα, ότι στη γειτονική πολιτεία του Κονέκτικατ, στην πόλη Σπρινγκντέιλ, έπαιζε ελληνικές ταινίες τις Κυριακές, ο κινηματογράφος «State Cinema».

Παντού, λοιπόν, κάθε εβδομάδα, κοντά στην Ομογένεια, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Νίκος Ξανθόπουλος, ο Νίκος Σταυρίδης, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Βασίλης Αυλωνίτης, η Τζένη Καρέζη, ο Θανάσης Βέγγος, ο Νίκος Κούρκουλος και τόσοι άλλοι αξέχαστοι ηθοποιοί.

Να, γιατί, λοιπόν, ενώ έλειπαν από τους ομογενείς οι οικογένειες και οι φίλοι τους, δεν τους έλειπαν καθόλου οι αγαπημένοι τους ηθοποιοί, που τους έκαναν να δακρύζουν, ή να γελούν. Κι αυτό, χάρις στους ελληνικούς κινηματογράφους εκείνης της εποχής.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το κατοχικό καθεστώς αποφάσισε πρόσφατα την επέκταση μέχρι και τις 3 Δεκεμβρίου 2024, της «άδειας» της «εταιρείας» με την ονομασία «Selin Tourism Ltd» για διαχείριση του καζίνο του ξενοδοχείου «Oscar Resort» στην κατεχόμενη Κερύνεια.

ΠΙΟ ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΑ

Αντίλογος

Παρενέβη, διαβάζω, ο υπουργός Υγείας, Θάνος Πλεύρης, για να τεθεί σε διαθεσιμότητα ο δημόσιος υπάλληλος που συνελήφθη για εμπλοκή του στην υπόθεση της 12χρονης στα Σεπόλια.

Εκδηλώσεις

ΜΠΡΟΥΚΛΙΝ. Μέσα σε ιδιαίτερα συγκινητικό κλίμα πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 18 Ιουνίου η τελετή αποφοίτησης της 8ης τάξης του Ημερήσιου Ελληνικού Σχολείου “Αργύριος Φάντης” στον Καθεδρικό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Μπρούκλιν.

Πολιτισμός

Η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας Μαρίνα Πλούμπη, μας χάρισε φέτος ένα παιδικό βιβλίο ξεχωριστό και μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα.

ΒΙΝΤΕΟ