Hταν καινούργιος στην Αμερική και τα αγγλικά του ελάχιστα, όταν του έδωσαν δουλειά να είναι χειριστής ενός ασανσέρ για τους πελάτες ξενοδοχείου στο Μανχάταν.

Για να τον προσλάβουν του είχαν μάθει να μετράει από το 1 μέχρι το 18, γιατί τόσους ορόφους είχε το κτίριο και να λέει «Θενκ Γιού» και «Γουότς γιορ στεπς», δηλαδή να προσέχουν τα βήματά τους αυτοί που έβγαιναν από το ασανσέρ, γιατί καθώς δεν ήταν αυτόματο, σταματούσε άλλοτε λίγο πιο πάνω και άλλοτε λίγο πιο κάτω.

Και να τι συνέβη μια από εκείνες τις μέρες, όπως πριν χρόνια μου είχε διηγηθεί ο ίδιος. «Πλησίασε κάποιος και με ρώτησε κάτι. Νόμιζα ότι ήθελε να πάει σε κάποιον όροφο. Του είπα να μπει μέσα να τον πάω και άρχισε το ασανσέρ να ανεβαίνει. Τον ρώταγα πού πάει, αλλά δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε. Τελικά, ανεβαίναμε και κατεβαίναμε. Ο άνθρωπος ήθελε να πάει στην τουαλέτα κι εγώ που δεν είχα καταλάβει τον πήγαινα πάνω-κάτω… Τελικά, βγήκε έξω και πήγε αλλού τρέχοντας να ρωτήσει πού ήταν η τουαλέτα…».

Ο καινουργιοφερμένος εκείνος νέος τότε, ήταν ο Νίκος Ανδριώτης, που στα χρόνια που ακολούθησαν όχι μόνο έμαθε καλά τα αγγλικά, αλλά, έγινε επιτυχημένος επιχειρηματίας, σπουδαίος παράγοντας της Ομογένειας, υποστηρικτής της ελληνικής Παιδείας και μεγάλος δωρητής. Ηταν ο ύψιστος συντελεστής της δημιουργίας του σχολικού συγκροτήματος της μεγαλύτερης ελληνικής κοινότητας του Αγ. Δημητρίου, Αστόριας, στη σημερινή του μορφή. Πάντοτε εξέφραζε τον ενθουσιασμό του για την ίδρυση του πρώτου ελληνικού Γυμνασίου-Λυκείου στην Αμερική, που αναγνωρίστηκε και από το υπουργείο Παιδείας της Ελλάδος.

Θυμήθηκα τον Νίκο Ανδριώτη, αυτόν τον μεγάλο Ελληνα και ευεργέτη, όχι μόνο της Ομογένειας, αλλά και της γενέτειρας, με την ευκαιρία που συμπληρώθηκε αυτή την εβδομάδα ένας χρόνος από το θάνατό του και αύριο, Κυριακή, θα τελεστεί το πρώτο ετήσιο μνημόσυνο στον ιερό ναό του Αγ. Δημητρίου, στην Αστόρια.

Με τις ευλογίες και την έγκριση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής, Ιακώβου, ο Νίκος Ανδριώτης είχε πρωτοστατήσει στην αγορά και ανακαίνιση του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου της Αρχιεπισκοπής στην Αστόρια που λειτουργεί από το 1986 και στο οποίο διετέλεσε για μεγάλο διάστημα Πρόεδρος της Εφορείας.

Θυμάμαι τον Ανδριώτη, τι μου είχε πει για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο: «Νομίζεις ότι ήταν εύκολο πράγμα να πείσεις τον Ιάκωβο που είχε άγνοια της ελληνικής Αστόριας, εκείνα τα χρόνια; Δυστυχώς, οι σύμβουλοι που τον περιέβαλλαν δεν του έλεγαν ότι έπρεπε να πάει κοντά στην Ομογένεια, να τη γνωρίσει από κοντά και ο κόσμος με τη σειρά του να εκτιμήσει αυτόν τον ηγέτη, που τον άκουγε μόνο και τον διάβαζε στις εφημερίδες… Στο πρώτο ελληνικό εστιατόριο της Αστόριας στο οποίο έφαγε ο Ιάκωβος, πήγε μετά από δική μου επιμονή. Την έμαθε και του άρεσε, ώστε μετά όχι μόνο ερχόταν να φάει στην Αστόρια πολλές φορές, αλλά πήγαινε και στα ελληνικά μαγαζιά και ήταν πιο κοντά στους Ελληνες. Ο κόσμος τον αγάπησε περί τα τέλη της ζωής του, ενώ στο ζενίθ της ενέργειάς του, ήταν περιορισμένος στην περιοχή της 79ης Οδού».

Αριστούργημα τέχνης της γραφής, χαρακτηρίστηκε το μήνυμα που έγραψε ο Ιάκωβος στο Λεύκωμα της τελετής επίδοσης του «Οδύσσειου Βραβείου» με το οποίο η κοινότητα του Αγ. Δημητρίου είχε τιμήσει το 2000 τον Νίκο Ανδριώτη. Θυμάμαι, ότι ο ίδιος το φύλαγε στο γραφείο του σαν ιερό κειμήλιο. Να τι έγραφε: «Αγαπητοί μου, το μήνυμα τούτο δεν γράφεται για το Αlbum. Γράφεται και μάλιστα με χαρούμενη πέννα, που χοροπηδά από ευχαρίστηση, για τον Νίκο Ανδριώτη. Ενα ζωντανό, ζωντανότατο άνθρωπο. Χωρίς πολύ ύπνο. Πάντα ξύπνιο, που πάντα βλέπει όνειρα. Δεν χρειάζεται τη νύχτα, για να του τα δώσει. Του τα δίνει η ονειρογενήτρα Νίσυρος. Του γεμίζει τον σκοτεινό ουρανό της ανυπομονησίας του με χρυσά αστέρια η Αστόρια. Γι’ αυτό και δεν περπατά. Τρέχει. Βλέπει τον ποταμό πάντα μπροστά του και τη θάλασσα. Δεν πιστεύει στο «μπροστά γκρεμός και πίσω ρέμα». Οταν το ρέμα δεν του πάει, το κινεί αυτός. Δεν του αρέσουν τα στεκούμενα νερά. Τα ταράζει συνεχώς. Με κάτι μεγαλόγραμμα σχέδια. Είναι φιλόδοξος. Δόξες του θεωρεί την πετυχημένη δουλειά, τη μετακίνηση βουνών που του κλείνουν το δρόμο. Είναι ορμητικός σαν τον μανιασμένο άνεμο. Οταν κοπάζει, καταλαγιάζει κι εκείνος.

Καθώς βλέπετε δεν τον εγκωμιάζω. Τον περιγράφω, όπως θα το ’θελε και ο ίδιος. Αλλά δεν έχει και εκλογή. Αν είχε θα ήταν εκρηκτικός, κατά το σύνηθες. Μόνον, όταν τον ονομάζω ‘πρόεδρο των προέδρων’ σιωπά, ίσως, γιατί τον συγκεφαλαιώνω με τον τίτλο αυτό. Υπήρξε πράγματι πρόεδρος, πάνω πάντα στη σκαλωσιά, στο σκαρφάλωμα προς την πράξη, την κινητοποίηση και την τελείωση του έργου. Το μήνυμά μου ποιο είναι; Θέλω να τον κρατήσετε πάντα στην πρωτοπορία της δημιουργικής δουλειάς. Οπως είναι: Με τους ενθουσιασμούς του και τις εκρήξεις του. Γι’ αυτό και τον τιμώ σήμερα μαζί σας. Του αξίζει. Νίκα, Νίκο!».

Τη χρονιά που η κοινότητα τον τίμησε με το «Οδύσσειο Βραβείο» ο Νίκος Ανδριώτης δώρισε 100.000 δολάρια για την ίδρυση του «Nick A. Andriotis Assistance Fund» για παιδιά με οικονομικές ανάγκες. Το 2017 έκανε δωρεά ένα εκατομμύριο δολάρια στο σχολείο του Αγίου Δημητρίου. Η τελευταία του δωρεά, ήταν ποσού δύο εκατομμυρίων ευρώ, για την ανακαίνιση των δημοτικών ιαματικών λουτρών της Νισύρου, από την οποία καταγόταν.