Θυμάμαι πάντα τη φιλοσοφική του διάθεση και την επιμονή του, όταν ήθελε να πετύχει σε κάτι. Στα πρώτα του χρόνια, ως γιατρός, κοιμόταν πολλές φορές μόνο δυο φορές την εβδομάδα, για να κάνει εφημερία. Ο στόχος που είχε βάλει τότε, ήταν, όπως μου είχε διηγηθεί, ότι για να επιβιώσει, έπρεπε να είναι καλύτερος από το μέσο όρο και τους άλλους.

Και ο Φρίξος Γκούσης, όχι μόνο επιβίωσε στον ιατρικό χώρο, αλλά διακρίθηκε ως επιστήμονας.

Τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη. Και όταν μια φορά τον επισκέφτηκα στο γραφείο του στο Γκρέιτ Νεκ του Λονγκ Αϊλαντ, έμεινα έκπληκτος. Απέναντί του είχε μια άδεια καρέκλα, στο μπροστινό μέρος της οποίας είχε βάλει μια πινακίδα που έγραφε: «Καλοχαιρέτα τους πεζούς, όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετούν κι αυτοί, όταν θα ξεπεζέψεις»…

Θυμάμαι ότι η φράση εκείνη μου έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσω την αγάπη του για φιλοσοφικές αναζητήσεις. «Το βρήκα σε ένα μαγαζί σε κάποιο από τα ταξίδια μου στην Ελλάδα και μου άρεσε το ανθρώπινο μήνυμά του», μου είχε πει. «Είναι μια φιλοσοφία και ένα Ευαγγέλιο, για να είμαστε σωστοί στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους».

Βαθιά φιλοσοφημένος στην αλήθεια της ζωής, ταπεινός και γεμάτος ανθρωπισμό, ήταν μερικές από τις χαρακτηριστικές αρετές του Φρίξου Γκούση, όπως τον είχα πρωτογνωρίσει. Παρ’ όλο που είχε κατά καιρούς διάφορες πιέσεις, δεν είχε κάνει ποτέ του συμβιβασμούς και ένιωθε υπερήφανος γι’ αυτό. Ακόμα τον θυμάμαι που μου είχε πει ότι συνήθως ο κόσμος λέει πως ο γιατρός πρέπει να είναι άνθρωπος. «Εγώ λέω ότι πρέπει να είναι πρώτα άνθρωπος και μετά γιατρός», πρόσθεσε με βεβαιότητα. «Αυτά τα δύο δεν χωρίζονται. Είναι συνυφασμένα, αλληλένδετα».

Είχε σπεύσει, πάντως, να διευκρινίσει ότι προσωπικά, πίστευε πως η πλειονότητα των γιατρών συνδυάζει τον επιστήμονα και τον άνθρωπο.

Οι εξαιρέσεις δεν λείπουν ποτέ και από πουθενά. Και είχε αποδώσει, ευθύνες, για ορισμένα περιστατικά, στο σύστημα, τις ασφάλειες και την πολιτεία. «Δεν μπορείς να δεις εκατό αρρώστους –και ξέρω τέτοιες περιπτώσεις- σε μια μέρα. Δεν μπορεί να γίνει αυτό», μου είχε πει. «Η Ιατρική είναι επιστημονική εργασία. Γι’ αυτό, προσωπικά, έχω περιορισμένο αριθμό ασθενών. Δεν βλέπω περισσότερους από δέκα την ημέρα. Δεν γίνεται βιαστικά, δουλειά, τάκα-τάκα και στον επόμενο…».

Πολλές φορές ο Φρίξος Γκούσης είχε προσφέρει δωρεάν τις υπηρεσίες του, αλλά και φάρμακα, σε ανθρώπους με ανάγκες. Και αρκετές φορές μετέφερε μαζί του σε κιβώτια με την «Ολυμπιακή», φάρμακα για ασθενείς στην Ελλάδα.

Θυμάμαι την περίπτωση ενός 15χρονου ασθενή, που μου είχε διηγηθεί. Είχε πυρετό και πλήρη εξάντληση για μέρες. Δίπλα του οι γονείς του, ανήσυχοι, φοβισμένοι, με χίλιες δυο ερωτήσεις αναπάντητες. Αντίθετα, ο νεαρός παρά την κατάστασή του, είχε πλήρη διαύγεια πνεύματος και ήταν νηφάλιος, πράγμα που του έκανε εντύπωση. «Στο πρόσωπο εκείνου του παιδιού, είδα τα δικά μου παιδιά και τα παιδιά όλου του κόσμου», μου είχε πει. «Είδα τον εαυτό μου σαν γονιό στα πρόσωπα των γονιών του. Καταπίεσα τα συναισθήματά μου για να μην επηρεαστώ, γιατί θα μου επηρέαζε την αντικειμενικότητα της σκέψης μου. Ηθελα να εφαρμόσω στο ακέραιο τις γνώσεις μου, πέρα από συναισθηματισμούς. Θυμήθηκα τον Ιπποκράτη που γράφει κάπου στον περίφημο όρκο του: ‘Ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή, ο δε καιρός οξύς, η δε πείρα σφαλερή, η δε κρίσις χαλεπή’. Μετά από εξονυχιστικές εξετάσεις, πολύωρη ανασκόπηση της βιβλιογραφίας και συζητήσεις με συναδέλφους έγινε διάγνωση μιας ιογενούς λοιμώξεως η οποία ήταν καλοήθης και αυτοθεραπεύεται. Αυτό, μου έδωσε μεγάλη χαρά, η δε ηθική ικανοποίηση που ένιωσα, δεν μπορούσε να αντικατασταθεί με τίποτε».

Θυμάμαι τον Φρίξο Γκούση εκείνα τα χρόνια που τον είχα γνωρίσει, με πόση ανθρωπιά μίλαγε για θέματα της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Ν. Υόρκης και της Επιτροπής Παρέλασης στην οποία ήταν στέλεχος.

Σε μια από τις συζητήσεις που είχα μαζί του, μου είχε πει ότι είναι Ελληνας και έχει γαλουχηθεί με ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Οτι έχει μεγαλώσει με ελληνική σκέψη και Παιδεία και από την οικογένειά του και από το σχολείο.

Και πάντα θα θυμάμαι ότι μου είχε υπογραμμίσει ιδιαίτερα πως έγινε περισσότερο Ελληνας εδώ στο εξωτερικό, κοντά στην Ομογένεια. Και ότι πάντοτε η καρδιά και η ψυχή του ήταν να συνεισφέρει στον Ελληνισμό. Ηταν μια στάση ζωής, που την κράτησε από τότε.