H γιαγιά έπαιρνε ένα μικρό επίδομα λόγω προβλημάτων υγείας. Ο γιος της δεν μπορούσε να στεριώσει σε δουλειά, γιατί ή τον έδιωχναν ή δεν τον πλήρωναν. Και οι δυο μικρές εγγονές της, είχαν καθημερινώς ενοχλήσεις, πολλές φορές βίαιες από τις συμμαθήτριές τους στο σχολείο. Τα χρήματα δεν έφθαναν, πολλές φορές ούτε για το φαγητό τους. Και για να μη μείνουν στο δρόμο, αναγκάζονταν να διαμένουν όλοι μαζί πότε στο ένα φτηνό μοτέλ και πότε σε άλλο, χωρίς ελπίδα για το αύριο.

Θυμάμαι τη δραματική ιστορία αυτής της ελληνικής οικογένειας που έμενε στην πολιτεία Ορεγκον. Είναι πολλά χρόνια που είχα μιλήσει με την γιαγιά, το επώνυμο της οποίας ήταν Καλύβα.

Με αναφιλητά στη φωνή μού είχε διηγηθεί την περιπέτεια που ζούσαν.

Το μεγάλο δράμα της οικογένειας άρχισε όταν ο γιος της Καλύβα τραυμάτισε με το αυτοκίνητό του κάποιον. Η ποινή που του επέβαλε το δικαστήριο ήταν να κλείνεται στη φυλακή μετά την εργασία του. Η ποινή τελείωσε, αλλά οι περιπέτειες συνεχίστηκαν, γιατί του είχε αφαιρεθεί η άδεια οδηγήσεως και αυτός οδηγούσε. Ηταν όλα δύσκολα. Επρεπε να δουλέψει, αλλά δεν υπήρχε κανείς στην οικογένεια να τον πηγαίνει στην εργασία του. Τον έπιασαν τρεις φορές που οδηγούσε χωρίς άδεια. Μια φορά μάλιστα είχε πάει τη γιαγιά του στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όταν τον έπιασαν. Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να του επιτρέψουν και πάλι να οδηγεί

Θυμάμαι την γιαγιά Καλύβα, που μου είχε πει ότι δεν ήταν πάντα η ζωή τους έτσι δραματική.

Είχαν μεγάλο και ωραίο σπίτι με πέντε κρεβατοκάμαρες. Τους το πήρε η τράπεζα. Υστερα, έχασαν και το αυτοκίνητό τους. Αναγκάστηκαν να βάλουν τα πράγματά τους σε δύο αποθήκες, τις οποίες έπρεπε να πληρώνουν. Ολα τα χρήματα με τα οποία έπρεπε ολόκληρη η οικογένεια να ζήσει, ήταν τα 600 δολάρια του επιδόματος ανικανότητας προς εργασία της γιαγιάς. Οσο για τον γιο της, αυτός δεν μπορούσε να βρει δουλειά και όταν έβρισκε, τον έδιωχναν, ή δεν τον πλήρωναν.

Θυμάμαι την πονεμένη εκείνη γιαγιά που μου είχε πει, ότι αναγκάστηκαν να νοικιάσουν ένα διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων, αλλά τους έδιωξαν όταν πληροφορήθηκαν ότι ο γιος της είχε καταδικαστεί.

Με βαθύ πόνο, μου είχε πει η Καλύβα, ότι κανείς δεν τους νοίκιαζε να μείνουν, μαθαίνοντας για το παρελθόν του παιδιού της. Παντού όπου άρχιζε μια δουλειά, τον έδιωχναν, ή με το έτσι θέλω δεν τον πλήρωναν. Τι μπορούσαν να κάνουν χωρίς λεφτά;

Μια χρονιά, πριν από τα Χριστούγεννα, νοίκιασαν σε ένα μοτέλ ένα υπνοδωμάτιο και ένα λίβινγκ ρουμ, όπου κοιμόντουσαν και οι τέσσερις και μερικές φορές και ένας άλλος μικρός εγγονός, παιδί του γιου της, από άλλη γυναίκα.

Εκείνα τα Χριστούγεννα θα τα περνούσαν νηστικοί και κλεισμένοι μέσα στο στενό χώρο του μοτέλ, αν δεν τους έδιναν φαγητό διάφορες ξένες εκκλησίες. Δεν υπήρχαν χρήματα και παραλίγο θα έμεναν και στο δρόμο. Οσο για την Πρωτοχρονιά που ακολούθησε; Εφαγαν ό,τι περίσσεψε από τις προηγούμενες ημέρες.

Θυμάμαι τον πόνο της γιαγιάς και για τις δύο εγγονές της. Είχαν προβλήματα σε ένα σχολείο που πήγαιναν με τις άλλες συμμαθήτριές τους οι οποίες μάλιστα κάποια μέρα τους δημιούργησαν επεισόδιο και τις έδειραν. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά, όπως μου είχε πει. Ομως, ευτυχώς, που τα έκαναν δεκτά σε ένα άλλο σχολείο, κοντά στο μοτέλ και η κατάσταση ήταν καλύτερη.

Το δράμα συνεχιζόταν. Δεν είχαν λεφτά, δεν είχαν μια δική τους στέγη, δεν είχαν δουλειά…

Η γιαγιά είχε πάει για βοήθεια σε μια ελληνική κοινότητα της περιοχής που έμεναν. Εκαναν συμβούλιο και τους πλήρωσαν το ενοίκιο για ένα μόνο μήνα. Είπαν ότι δεν είχαν άλλα χρήματα. Η Φιλόπτωχος τους έδωσε ρούχα. Το «Σαλβέισον Αρμι» τους έδωσε φαγητό

Θυμάμαι πάλι τη γιαγιά να μου λέει με αναφιλητά, ότι έτρεχε και χτυπούσε παντού πόρτες για βοήθεια. Φοβόταν μήπως τους πετάξουν στο δρόμο. Και είχαν και τα μικρά παιδιά.

Η γιαγιά ήταν παλιά καλλιτέχνις. «Ποιος να το περίμενε, ότι μετά από όλα αυτά, και ύστερα από τόσα χρόνια, θα κατέληγα έτσι, στο δρόμο, μαζί με τον γιο και τα εγγόνια μου…», μου είχε πει η δύστυχη γιαγιά. «Δεν θέλω να ζητώ ελεημοσύνη. Παρακαλώ να μας βοηθήσει ο κόσμος να μπορέσουμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι, που θα είναι φτηνότερο από το μοτέλ και να βοηθήσουν τον γιο μου να βρει μια δουλειά και να μη τον διώχνουν συνεχώς».

Τα χρόνια πέρασαν. Αλλά πάντα θυμάμαι τη δραματική ιστορία εκείνης της οικογένειας.