Η οικονομική κατάσταση της οικογένειας ήταν πολύ δύσκολη. Ο πατέρας του για να ζήσει την οικογένειά του άφησε την όμορφη Κάλυμνο και πήγε με τους δύο γιους του στο Τάρπον Σπρινγκς της Φλόριδας για να δουλέψει στα σφουγγαράδικα καΐκια. Δύσκολες και επικίνδυνες οι καταδύσεις στους βυθούς. Ο μικρός Χρυσόστομος το ήξερε καλά, αφού ο παππούς του ήταν κι αυτός δύτης για σφουγγάρια και πέθανε στην Τρίπολη της Λιβύης, στα νερά της οποίας πήγαιναν τότε τα σφουγγαράδικα.

Αλλά έπρεπε να δουλέψουν σκληρά, για να πληρώσουν τα χρήματα που είχαν δανειστεί για τα εισιτήριά τους στην Αμερική. Ο πατέρας του νεαρού Χρυσόστομου έπρεπε να δουλέψει ακόμα περισσότερο, για τα εισιτήρια της γυναίκας και της κόρης τους, που περίμεναν κι αυτές στο νησί για να έλθουν να τους συναντήσουν.

Γνώρισα πριν πολλά χρόνια τον Χρυσόστομο Αλαχούζο στη Νέα Υόρκη, όπου είχε έλθει για ένα συνέδριο. Tα τελευταία χρόνια διαμένει στην Κάλυμνο. Τον θυμάμαι για την ειλικρίνεια, τις γνώσεις, το δυναμισμό και τον αποτελεσματικό τρόπο προσέγγισης προβλημάτων της Ομογένειας.

Το 15χρονο εκείνο αγόρι, κατάφερε μεγαλώνοντας να σπουδάσει, να προσφέρει τις υπηρεσίες του ως πεζοναύτης στον αμερικανικό στρατό, να γίνει υψηλόβαθμο στέλεχος μεγάλης τηλεφωνικής εταιρείας, παράγοντας ομογενειακών οργανώσεων, κομίσιονερ πρώτα και μετά δήμαρχος του Τάρπον Σπρινγκς, παράγοντας συμβουλευτικής επιτροπής του FBI και ένθερμος υποστηρικτής της ελληνικής Παιδείας.

Θυμάμαι τα όσα μου είχε διηγηθεί ο Χρυσόστομος Αλαχούζος για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στο Τάρπον Σπρινγκς, το γνωστό «Ελληνικό Χωριό» της Αμερικής: «Μέναμε σε μια κάμαρα που είχε νοικιάσει ο πατέρας μου. Ηταν ένα κτίριο με πολλά δωμάτια που τα νοίκιαζε σε διάφορους ο Ελληνας ιδιοκτήτης του, Μιχάλης Κινδύνης. Στο δωμάτιο εκείνο έπρεπε να μένουμε και οι τρεις μας. Εμενα με τον αδελφό μου, μόνοι μας, όταν ο πατέρας μας έφευγε για δύο και τρεις εβδομάδες για σφουγγάρια με το καΐκι.. Την ημέρα πηγαίναμε σχολείο και τα βράδια δούλευα στο παλιό εστιατόριο του Πάππα, που βρισκόταν στην κάτω πλευρά της Λεωφόρου Δωδεκανήσου, εκεί που είναι σήμερα το εστιατόριο «Ελλάς». Αρχισα ως πιατάς και μετά από μερικές εβδομάδες μου έδωσαν άλλη δουλειά. Συγκεκριμένα, ήμουνα με τους μαγείρους στους οποίους διάβαζα τις παραγγελίες που έφερναν οι σερβιτόροι . Εκανα αυτή τη δουλειά μέχρι που τελείωσα το Γυμνάσιο. Δούλευα 40 ώρες την εβδομάδα και πήγαινα και σχολείο.

Το εστιατόριο του Πάππα ήταν το μόνο μέρος, όπου μπορούσε κανείς να δουλέψει, γιατί δεν υπήρχε αλλού δουλειά. Το Τάρπον Σπρινγκς ήταν μικρό τότε, τα μαγαζιά λίγα και ήταν δύσκολο να βρεθεί δουλειά. Προπαντός εμείς που ήμασταν καινούργιοι μετανάστες».

Τα χρόνια που πέρασε στο μικρό δωμάτιο που έμενε με τον πατέρα και τον αδελφό του, μου τα είχε περιγράψει με λεπτομέρειες, που ακόμα τις θυμάμαι: «Για τον αδελφό μου και εμένα, το δυσκολότερο ήταν ότι δεν ξέραμε ούτε να μαγειρέψουμε, ούτε και να πλύνουμε τα ρούχα μας. Ο πατέρας μου αναγκάστηκε να πληρώνει μια γυναίκα στη γειτονιά μας, για να μας μαγειρεύει,. Παίρναμε την κατσαρόλα με το φαγητό και πηγαίναμε μέσα στο δωμάτιό μας για να φάμε με τον αδελφό μου και να περάσουμε μ’ αυτό και μερικές ακόμα μέρες. Αλλες φορές αγοράζαμε φαγητό στο σχολείο μας.

Τα χρήματα που κερδίζαμε από τη δουλειά μας, τα φυλάγαμε για να συγκεντρώσουμε το ποσό που είχε δανειστεί ο πατέρας μου προκειμένου να αγοράσει τα εισιτήρια για να έλθουμε στην Αμερική. Αφού το εξοφλήσαμε, αρχίσαμε και πάλι να μαζεύουμε λεφτά για τα εισιτήρια της μητέρας και της αδελφής μου για να έλθουν κι αυτοί κοντά μας από την Κάλυμνο. Μετά, αγοράσαμε σιγά-σιγά ένα σπίτι στο Τάρπον Σπρινγκς. Εκεί μείναμε μέχρι που πέθαναν οι γονείς μου».

Θυμάμαι, ακόμα, ότι ο Χρυσόστομος Αλαχούζος είχε ασχοληθεί ενεργά από την αρχή με το ελληνικού ενδιαφέροντος σχολείο «τσάρτερ», «Πλάτων», που είχε ιδρυθεί στο Κλίαργουότερ και αργότερα έγινε μεγάλος εκπαιδευτικός οργανισμός με εννέα σχολεία σε διάφορες περιοχές του Κόλπου της Τάμπα.

Θυμάμαι, επίσης, ότι όταν μια φορά τον είχα ρωτήσει για τους νέους της Ομογένειας, μου είπε ότι τους συμβουλεύει να γίνουν καλοί πολίτες, να μορφωθούν όσο μπορούν περισσότερο και να είναι τίμιοι και εργατικοί. «Για τα παιδιά της Ομογένειας, θα ήθελα να πω, ότι πρέπει να αναμιχθούν στις ελληνοαμερικανικές οργανώσεις, αλλά και στις αμερικανικές», μου είχε πει. «Θα ήθελα να δω περισσότερους νέους να ασχολούνται με την πολιτική και να καταλαμβάνουν διάφορα κρατικά αξιώματα, από τα πιο χαμηλά, μέχρι τα πιο υψηλά».