Αυτό κι αν το θυμάμαι! Δεν είναι εύκολο να βλέπεις βουνά τα συντρίμμια από παραμορφωμένα σίδερα, τεράστια κομμάτια από τσιμέντα και γυαλιά, μέσα από τα οποία λίγες μέρες πριν, είχαν ανασυρθεί ανθρώπινα υπολείμματα κι εσύ να μετασχηματίζεις αυτή τη φρίκη σε μηνύματα αγάπης και ειρήνης, με λόγια που σου θυμίζουν φανταχτερά, μυρωδάτα λουλούδια…

Αυτό κι αν το θυμάμαι! Ημουν εκεί, δίπλα του, όταν ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής, Ιάκωβος, πήγε στον τόπο του μαρτυρίου, εκεί όπου οι τρομοκράτες γκρέμισαν τους Δίδυμους Πύργους του Μανχάταν, και ολόκληρη η περιοχή μετατράπηκε σε φρικτή κόλαση. Τέσσερις φορές ήταν φανερός ο λυγμός στη φωνή του, ενώ σε μια στιγμή διέκοψε για αρκετά δευτερόλεπτα την ομιλία του, για να αποφύγει να τρέξουν δάκρυα από τα γεροντικά του μάτια.

Είχε τελεστεί Εσπερινός, διαβάστηκε ευχή στο σημείο όπου κάποτε στεκόταν το μικρό εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου, που καταστράφηκε και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, ευχαριστούσε επίσημους, αστυνομικούς και πυροσβέστες, που είχαν βοηθήσει στην αποκατάσταση του χώρου, Την ίδια εκείνη στιγμή, ο Ιάκωβος είχε καρφώσει το βλέμμα του σ’ ένα σβησμένο από τον αέρα κερί μπροστά του.

Δεν μπορώ να ξεχάσω τα λόγια του: «Εβλεπα αυτό το κερί, το σβησμένο, που μου θύμισε τις ζωές που σβήστηκαν εδώ, σ’ αυτόν το χώρο εκεί», είπε.

Αλλά, το γεροντικό του μάτι, κοίταξε στη συνέχεια και ένα διπλανό κερί. Και με την ευγλωττία που τον διέκρινε, είπε: «Από την άλλη μεριά, είδα το άλλο κερί, αναμμένο, πεισματικά αναμμένο στην οργή του ανέμου, που φυσά απόψε εδώ, για να μας δώσει την ελπίδα ότι το φως που έσβησε εδώ, δεν θα χαθεί. Αλλά, τουναντίον, θα φωτίσει όλους τους κατοίκους της πόλεως και όλους του κάτοικους της υφηλίου, να δούνε ότι υπάρχει φως και όχι μονάχα σκοτάδι».

Θυμάμαι ότι τη στιγμή που μιλούσε ο Ιάκωβος, άλλαξε ο καιρός. Ο μακαριστός ιεράρχης, έκανε αμέσως συμβολισμό, λέγοντας: «Ο ουρανός συννέφιασε έξαφνα. Ισως να μη θέλει να δει ο Θεός τις κακουργίες των ανθρώπων. Το πόσο άσχημη κάναμε τη Γη με τα κακουργήματά μας. Αλλά, υπάρχει δίκης οφθαλμός πάνω απ’ τα σύννεφα, που τα πάντα ορά. Και αυτός ο οφθαλμός θα μας δώσει τη δύναμη ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας σ’ ένα νέο κόσμο».

Και συνέχισε να ξεχύνεται ο ανθόκηπος των λόγων από το στόμα του Ιακώβου: «Με λίγο χώμα, με λίγα σίδερα καυτά, με λίγες πέτρες, με λίγο τσιμέντο, θα κάνουμε έναν κόσμο πνευματικό, περισσότερο απ’ ό,τι είναι σήμερα. Με ανθρώπους, που μπορούν να εμπνέουν, όπως είναι ο Σεβασμιότατος και θεοφιλέστατος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος. Ο Θεός να σας ευλογεί, να μη δείτε ερείπια ποτέ στη ζωή σας. Αλλά, να βλέπετε τη γη να ανθίζει, τα δένδρα να ανθοβολούν, τους ουρανούς να ανοίγουν και την καρδιά σας να χορεύει μέσ’ στα στήθη σας».

Θυμάμαι ότι όσο διαρκούσε ο Εσπερινός, ο Ιάκωβος κοίταγε με φανερό πόνο ακριβώς απέναντι, όπου υψώνονταν σαν σκιές θανάτου τα χαλάσματα. Γι’ αυτό και στην ομιλία του θύμισε τα λόγια του Προφήτη Δανιήλ, που είχε μιλήσει για «βδέλυγμα ερημώσεως».

Αλλά, οραματίστηκε ένα εντελώς διαφορετικό νέο ιερό ναό του Αγ. Νικολάου, που δεν θα είναι μια μικρή ενοριακή εκκλησία και δεν θα λειτουργεί μόνο κατά τα Θεοφάνια και κατά την εορτή του Αγίου. Να είναι «ένα πανεθνικό και διεθνές κέντρο ακτινοβολίας, πίστεως, αγάπης, Ορθοδοξίας και διαθέσεως να κτίσουμε έναν κόσμο, χωρίς πολέμους, χωρίς τρομοκρατίες, χωρίς αδικίες, αλλά ένα κόσμο δικαιοσύνης και αγάπης».

Θα θυμάμαι πάντα τις στιγμές εκείνες με τον Ιάκωβο στα χαλάσματα των Δίδυμων Πύργων. Τι στόμα ήταν εκείνο; Λουλούδια, λουλούδια… κάθε χρώματος, είδους και κάθε ευωδίας. Δεν χόρταινα να τον ακούω, την ώρα που μίλαγε εκεί, χωρίς χαρτιά, χωρίς σημειώσεις, αλλά με καρφωμένο και γεμάτο πόνο το βλέμμα του απέναντι, στον τόπο της κόλασης. Και δεν χόρταινα ακόμα, να ακούω την ηχογραφημένη ταινία που είχα κρατήσει. Μπορεί τα χρόνια να είχαν φορτωθεί επάνω στον Ιάκωβο, όμως η σκέψη του ήταν νεανικότατη και ο λόγος του ήταν φρέσκος, μυρωδάτος άνεμος ομορφιάς, που άγγιζε και χάιδευε την ψυχή.