Οι ομογενείς στην ελληνική Αστόρια τον υποδέχονταν με τη φράση «Καλώς, το παιδί του λαού», όπου τον συναντούσαν για αρκετές μέρες σε ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, όταν είχε επισκεφτεί τη Νέα Υόρκη, πριν πολλά χρόνια.

Εκεί, στο Ντίτμαρς είχα συναντηθεί για άλλη μια φορά με τον πολύ αγαπημένο από τον κόσμο ηθοποιό, Νίκο Ξανθόπουλο, ο οποίος πέθανε πριν λίγες μέρες στην Ελλάδα.

Θυμάμαι ότι σε μια στιγμή τον ρώτησα πώς αισθάνεται όταν τον αποκαλούν «το παιδί του λαού». Γέλασε και μου απάντησε: «Ε, τί να κάνουμε, αφού έτσι με βλέπουν … Αρέσουν στον κόσμο οι δραματικοί ρόλοι που παίζω…». Ο Νίκος Ξανθόπουλος μου άφησε την εντύπωση ότι το απολάμβανε, ακούγοντας να τον αποκαλούν «παιδί του λαού».

Αφού κουβεντιάσαμε αρκετή ώρα, πήγε περπατώντας στο κτίριο του Συλλόγου Ποντίων, που βρίσκεται ακόμα και σήμερα εκεί. Το ένιωθε σαν προσκύνημα να συναντηθεί και να μιλήσει με τους Ποντίους της Ν. Υόρκης, αφού οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από τον Πόντο.

Τον συνόδευσα για λίγο. Πολλοί ομογενείς που βρίσκονταν στα ελληνικά καταστήματα της 31ης Οδού, κάτω από το τρένο της Αστόριας, τον αναγνώρισαν και τον χαιρετούσαν με εγκαρδιότητα. Αλλοι τον φώναζαν με το μικρό του όνομα και άλλοι του έλεγαν «καλώς, το παιδί του λαού». Πολλοί τον πλησίαζαν και ήθελαν να του σφίξουν το χέρι. Κι αυτός, καλοσυνάτος και ευγενικός ανταπέδιδε θερμά τον χαιρετισμό τους, με πολλή ανθρωπιά και ταπεινότητα.

Τον Νίκο Ξανθόπουλο ήξερα από την Αθήνα, όταν έγραφα παλαιότερα στις εκεί εφημερίδες. Είχαμε γνωριστεί στο λεγόμενο «Ελληνικό Χόλυγουντ», που ήταν η περιοχή των κινηματογραφικών εταιρειών στην πλατεία Κάνιγγος, κοντά στην Ομόνοια. Εκεί ήταν τα γραφεία όλων σχεδόν των κινηματογραφικών παραγωγών, εταιρειών διανομής ξένων ταινιών και διαφόρων άλλων επιχειρήσεων που είχαν σχέση με τον κινηματογράφο.

Θυμάμαι ότι ο Νίκος Ξανθόπουλος ήταν από τότε ταπεινός και σεμνός.

Τα χρόνια πέρασαν μέχρι που τον ξαναείδα στη Ν. Υόρκη, όπου είχε έλθει για καλλιτεχνικές εμφανίσεις.

Κάποια από εκείνες τις ημέρες, μας είχε επισκεφτεί στα γραφεία του «Εθνικού Κήρυκα».

Ηταν ειλικρινής άνθρωπος, γι’ αυτό και έδωσα προσοχή στις εκτιμήσεις του για την Ομογένεια της Ν. Υόρκης και, γενικότερα, της Αμερικής. Τον είχε συγκινήσει πολύ η μεγάλη αγάπη που του είχαν οι ομογενείς, γιατί στα πρόσωπα των ρόλων που έπαιζε, έβλεπαν τους δικούς τους εαυτούς, αλλά και τα παιδιά, τους φίλους και τους συγγενείς τους.

«Εχουμε μεγάλο ξεριζωμό από την πατρίδα μας, πράγμα που προκαλεί και μεγάλο πόνο σε οικογένειες και τις σχέσεις των ανθρώπων», θυμάμαι ότι μου είχε πει. «Αυτό τον ανθρώπινο πόνο, από τη μετανάστευση, αλλά και από την όλη μεταπολεμική κατάσταση στην πατρίδα, τον ερμήνευσα με τους ρόλους μου στον κινηματογράφο. Γι’ αυτό και ο κόσμος με έχει αγαπήσει τόσο».

Αρκετές ερωτήσεις μας είχε κάνει ο μεγάλος μας πρωταγωνιστής του κινηματογράφου, για τους Ποντίους της Ν. Υόρκης, για τον Σύλλογο Αθηναίων, αφού και ο ίδιος ζούσε και εργαζόταν στην ελληνική πρωτεύουσα και για την πληθώρα των ελληνικών κινηματογράφων και αιθουσών προβολών που υπήρχαν εκείνα τα χρόνια στην πόλη.

Κατά την επίσκεψή του εκείνη στη Ν. Υόρκη, ο Νίκος Ξανθόπουλος, θυμάμαι ότι είχε πάει για φαγητό στο «Mike’s Diner», που βρισκόταν εκεί στην αφετηρία του τρένου της Αστόριας. Η πληροφορία αυτή διαδόθηκε αστραπιαία και σε λίγα λεπτά κατακλύστηκε το εστιατόριο από κάθε ηλικίας και φύλου ομογενείς που δεν τον άφηναν να απολαύσει το φαγητό του, ζητώντας να του μιλήσουν, να τον χαιρετίσουν, να τον ρωτήσουν για την επόμενη ταινία του και να πληροφορηθούν εάν θα ξανάρθει στην Αμερική.

Κι αυτός, με το χαμόγελο και με ευγένεια προσπαθούσε να μη τους απογοητεύσει.

Δεν ξεχνώ μια κοπέλα που μπήκε με τη μητέρα της μέσα στο εστιατόριο, αφού, προηγουμένως, πήγαν απέναντι, όπου υπήρχε ένα ανθοπωλείο, δίπλα στο γραφείο του Μιχάλη Ζαπίτη. Αγόρασαν μια αγκαλιά τριαντάφυλλα τα οποία η κοπέλα πρόσφερε στον Νίκο Ξανθόπουλο. Κι εκείνος τα δέχτηκε αφού τις ευχαρίστησε και τις φίλησε.