Ηταν τυλιγμένη από επάνω μέχρι κάτω στα μαύρα ράσα η γερόντισσα Συγκλητική, όμως το βλέμμα της ήταν αστραφτερό και καρφωμένο στους μικρούς μαθητές και τους γονείς τους, που είχαν πάει για την τελετή έναρξης της σχολικής χρονιάς. Αρκετές φορές, ένα χαμόγελο ικανοποίησης φάνταζε στο πρόσωπό της. «Είναι πολύ συγκινητικό, να βλέπω μανάδες τις παλαιές μου μαθήτριες και να έχω τώρα μαθητές τα δικά τους παιδιά», θυμάμαι ότι μου είχε πει εκείνη την ημέρα, καλωσορίζοντας με αγάπη μια μητέρα με τα δύο παιδιά της.

Είχα παρακολουθήσει αρκετές εκδηλώσεις στην Αστόρια, πριν πολλά χρόνια, του Ελληνικού Σχολείου της Αγίας Μαρκέλλας που ανήκει στο Παλαιό Ημερολόγιο στο οποίο ήταν Διευθύντρια η Γερόντισσα Συγκλητική και μου είχε δοθεί η ευκαιρία να τη γνωρίσω από κοντά.

Η σεβαστή γερόντισσα που από την πρώτη στιγμή μου είχε κάνει εντύπωση με τη δυνατή πίστη της, μου είχε μιλήσει με αγάπη και πάθος για την εκκλησία που υπηρετούσε, για το σχολείο στο οποίο δίδασκε, αλλά και για το καθήκον της οικογένειας να μιλά στο σπίτι την ελληνική γλώσσα.

Θα θυμάμαι πάντα τα λόγια της, σε μια τελετή εξετάσεων του σχολείου της, που είχε γίνει στο «Χιώτικο Σπίτι» στην Αστόρια. Είναι λόγια που δεν ξεχνιούνται, που μένουν πάντα χαραγμένα μέσα μας.

Η Γερόντισσα Συγκλητική, γνωστή για την ευρυμάθειά της, τη σοφία της και τη σύνεση που τη διακρίνει, μίλησε με απλά λόγια που αγγίζουν την καρδιά. Και είχε πει, μεταξύ άλλων, ότι ο κύριος θεμελιωτής της γλώσσας μας είναι οι ίδιοι οι γονείς, προς τους οποίους απευθυνόταν εκείνη τη στιγμή. Το πρώτο και το καλύτερο σχολείο του παιδιού, είναι το σπίτι του, είχε υποστηρίξει και πρόσθεσε: «Και οι καλύτεροι δάσκαλοι είσθε εσείς οι γονείς. Αποφεύγετε να μιλάτε στα παιδιά στα σπίτια σας ξένες γλώσσες. Τα παιδιά μιμούνται ό,τι ακούουν, το επαναλαμβάνουν και το κρατούν δικό τους. Μιλήστε μαζί τους τη γλώσσα του Ευαγγελίου. Ρίξτε στην ψυχούλα τους τον καλό σπόρο, τη θρησκεία μας, με όλες τις παραδόσεις μας. Η Ομογένεια δεν θα κρατηθεί ελληνική, αν πρώτα δεν συμβάλετε εσείς οι γονείς».

Θυμάμαι ακόμα τα σοφά λόγια της. Είχε πει ότι χτίζουμε μεγάλες, πανέμορφες εκκλησίες και προσπαθούμε με διάφορες διασκεδάσεις να διαιωνίσουμε τα της φυλής μας. Ομως, είχε προσθέσει, απευθυνόμενη προς τους γονείς, ότι «πάνω απ’ όλα αυτά, ακόμη και από τα μεγάλα πολυόροφα σχολεία, είστε εσείς, το επαναλαμβάνω, μόνο εσείς».

Η Γερόντισσα Συγκλητική είχε συγχαρεί τους γονείς που έχουν ως μέλημά τους να διδάξουν την ελληνική γλώσσα στα παιδιά τους. Ετσι, βάζουν γερά θεμέλια σε μια γλώσσα σαν τη δική μας και όταν αργότερα φοιτήσουν στα αμερικανικά σχολεία, θα μάθουν και τη γλώσσα της δεύτερης τους πατρίδας, την Αγγλική.

Θυμάμαι τη διαπίστωση και την προτροπή της Γερόντισσας: «Ενας παππούς, ή μια γιαγιά, μπορεί να γίνει ο δάσκαλος των παιδιών και μάλιστα ο καλύτερος, χωρίς να διαθέτει διπλώματα. Εχουμε πολλά παραδείγματα από εγγονάκια που μιλούν Ελληνικά, όταν ζουν κοντά στον παππού και στη γιαγιά. Μιλώντας στο σπίτι μόνο Ελληνικά, έχουμε γερά θεμέλια για να μεταλαμπαδεύσουμε στην οικογένειά μας την αθάνατη γλώσσα μας. Πάνω στα δικά σας θεμέλια θα χτίζουμε εμείς οι δάσκαλοι τα σχολεία μας. Το σύνθημά μας πρέπει να είναι, τουλάχιστον από εδώ και εμπρός, ‘Ελληνικά, μόνο Ελληνικά’».

Η Γερόντισσα Συγκλητική, είχε ανακηρυχτεί πριν χρόνια από τον «Εθνικό Κήρυκα» ως «Δασκάλα της Χρονιάς», για όλη την Αμερική. Οι γονείς της είχαν οκτώ παιδιά και μία από τις αδελφές της άνοιξε σχολείο στο Μοσχάτο, κοντά στην Αθήνα, όπου και γεννήθηκε. Η μικρή Αλίκη Στρατή, όπως ήταν το κατά κόσμο όνομά της, αγαπούσε τα γράμματα, ήταν επιμελής μαθήτρια στο σχολείο της και άρχισε, παράλληλα, να κάνει μαθήματα σε μικρότερα παιδιά, κερδίζοντας μερικά χρήματα. Μεγαλώνοντας έγινε μέλος μιας θρησκευτικής οργάνωσης, ενώ έκανε μαθήματα και σε Κατηχητικό Σχολείο.

Το 1945 πήρε το δίπλωμα της δασκάλας από τη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Η Εκκλησία ήταν πάντα στις προτεραιότητές της και πήγε ως μοναχή στη Μονή Ταξιάρχη κοντά στο χωριό Νένητα της Χίου. Η μοναχή Συγκλητική ήταν αρχικά με το Νέο Ημερολόγιο και στη συνέχεια ακολούθησε την Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου. Το 1948 είχε επιστρέψει στην Αθήνα, δίδαξε κανονικά στο σχολείο της αδελφής της και διορίστηκε στη συνέχεια ως δασκάλα από το υπουργείο Παιδείας.

Στην Αμερική ήλθε το 1958 με πρόσκληση του μακαριστού Επισκόπου Αστορίας Πέτρου.

Η μεγάλη της χαρά ήταν όταν άρχισε να διδάσκει στο Σχολείο της Αγ. Μαρκέλλας, αρχικά και του Αγίου Ισιδώρου, κατόπιν. Μαθητής της ήταν όταν ήταν μικρός και ο Μητροπολίτης του Παλαιού Ημερολογίου κ. Παύλος.