Πέρασε μια ζωή γεμάτη κινδύνους. Μικρός κινδύνευσε πολλές φορές να συλληφθεί και να εκτελεστεί από τους Γερμανούς ναζί, επειδή έκανε σαμποτάζ. Και όταν μεγάλωσε και μπαρκάρισε και ταξίδευε με φορτηγά πλοία, κινδύνευσε στις θάλασσες του κόσμου.

Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής ο Παύλος Χατζηκυριάκος έμενε στην Κυψέλη της Αθήνας, στην περιοχή της οποίας υπήρχαν πολλά ρέματα, που οι δύο πλευρές τους ενώνονταν με μικρές γέφυρες για να περνούν κυρίως αυτοκίνητα.

«Παρακολουθούσαμε σε ποιες από αυτές περνούσαν περισσότερο τα στρατιωτικά αυτοκίνητα των Γερμανών και αρχίζαμε να τις ανατινάζουμε με δυναμίτες», θυμάμαι ότι μου είχε πει σε μια συζήτησή μας. «Με την ευελιξία που είχαμε σαν παιδιά, καταφέρναμε και τοποθετούσαμε τα εκρηκτικά τις νύχτες, τα πυροδοτούσαμε και ξεφεύγαμε. Παίζαμε κορώνα-γράμματα τη ζωή μας κάθε τόσο και λιγάκι, αλλά τότε δεν υπολογίζαμε και πολύ τους κινδύνους. Θέλαμε να κάνουμε σαμποτάζ στους Γερμανούς, να τους κάνουμε ζημιές, να τους εμποδίσουμε, να τους εκδικηθούμε».

Ο μικρός τότε Παύλος θα ήταν 13-14 χρονών, όταν μια μέρα είχε πάει μαζί με φίλους του στην Πλατεία Κυψέλης. «Οι Γερμανοί στρατιώτες έκαναν μπλόκο, μας έπιασαν και μας χτύπησαν σε αντίποινα για δικούς τους που είχαν σκοτώσει οι Ελληνες πατριώτες», μου είχε πει. «Θυμάμαι ότι μας χτύπαγαν με τους υποκόπανους από τα όπλα τους. Εμένα μου βγήκε ο ώμος και είχα δυνατούς πόνους. Μετά από ώρα, ο αξιωματικός τους έδωσε διαταγή να μας αφήσουν να φύγουμε».

Ηλθε ο καιρός που η Κατοχή τελείωσε και οι Γερμανοί κατακτητές έφυγαν από την Αθήνα και την Ελλάδα, αλλά η χώρα ήταν αναστατωμένη από τον εμφύλιο πόλεμο. Ηταν η μαύρη περίοδος με το αντάρτικο και το κυνήγι που είχε αρχίσει. Ο θείος του Χατζηκυριάκου, ήταν ναύαρχος και έγινε και υπουργός Ναυτικών. Η οικογένεια του μικρού Παύλου για να αποφύγει τον κίνδυνο από το Κίνημα, πήγε και έμεινε στο σπίτι του στην περιοχή Συντάγματος. Πράγματι, ύστερα από λίγο είχαν μάθει ότι είχαν πάει στο σπίτι που έμεναν πριν φύγουν, για να τους πάρουν και να τους σκοτώσουν.

O Παύλος Χατζηκυριάκος γεννήθηκε στην Αθήνα και πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Ο πατέρας του ήταν ανθυποπλοίαρχος του Βασιλικού Ναυτικού και στα χρόνια της Κατοχής βρισκόταν στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής και συγκεκριμένα στην Αίγυπτο. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1943, αλλά ασθένησε και πέθανε στην Αθήνα.

Η χήρα μητέρα του, είχε άλλα τέσσερα παιδιά που έμειναν ορφανά και προσπάθησε να τα ζήσει, πουλώντας ό,τι είχε η οικογένεια. Αλλά, τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα με τους Γερμανούς κατακτητές και τις κακουχίες του πολέμου.

Τον Παύλο Χατζηκυριάκο γνώρισα στις συνεδριάσεις και εκδηλώσεις της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Ν. Υόρκης, εδώ και πολλά χρόνια. Πολλές φορές τον έβλεπα με στολή αξιωματούχου του Προσκοπισμού τον οποίο λάτρευε, κυριολεκτικά. Αργότερα, κατάλαβα ότι αυτό το πάθος του, είχε σχέση με την ιστορία της οικογένειάς του και την πορεία της ζωής του.

Θυμάμαι ότι μου είχε πει, ότι όταν ήταν νέος, είχε καταταχτεί εθελοντής ως ραδιοτηλεγραφητής στο τότε Βασιλικό Ναυτικό. Μεταξύ άλλων, είχε υπηρετήσει στο αντιτορπιλικό «Ναυαρίνο» που χρησιμοποιούσε στις μετακινήσεις του ο τότε βασιλιάς Παύλος μαζί με τον διάδοχο του θρόνου, Κωνσταντίνο.

Αφού απολύθηκε μπαρκάρισε και ταξίδεψε με εμπορικά πλοία, ως ραδιοτηλεγραφητής. Συνήθως, μετέφεραν φορτία στην Αγγλία, Ιαπωνία, Αμερική, Περσικό Κόλπο και αλλού.

Θυμάμαι μια από τις περιπέτειες με κινδύνους που είχε αντιμετωπίσει, όπως μου την είχε διηγηθεί: «Είχαμε φύγει από τη Γλασκόβη της Σκοτίας με φορτίο ξυλείας που θα μεταφέραμε στη Βαλτιμόρη της Αμερικής. Τα αμπάρια μας ήταν γεμάτα, και είχαμε μεγάλες ποσότητες από ξυλεία και επάνω στο κατάστρωμα, που το λένε ‘χαβαλέ’. Το ταξίδι αυτό ξέραμε ότι θα το κάναμε 20 μέρες, γιατί τότε τα σκάφη λίμπερτι πήγαιναν με 12 μίλια την ώρα. Ενώ βρισκόμασταν στον Ατλαντικό Ωκεανό, μας έπιασε μεγάλη θύελλα, που μας ξετίναξε, κυριολεκτικά. Είχαμε πιστέψει ότι έφτασε το τέλος μας. Η θάλασσα και ο αέρας μας χτυπούσαν αλύπητα απ’ όλες τις πλευρές και όλη η ξυλεία στο κατάστρωμα είχε φύγει. Ηταν μια νύχτα του χειμώνα και επικρατούσε μια πραγματική κόλαση που δεν μπορώ να την ξεχάσω. Αφού περάσαμε μια νύχτα αγωνίας θανάτου, άλλαξε ξαφνικά ο καιρός και την άλλη μέρα ο καιρός ήταν χαρά Θεού, οπότε συνεχίσαμε το ταξίδι μας».

Σε ένα από τα ταξίδια στη Βαλτιμόρη, ο νεαρός Παύλος, μαζί με τον αδελφό του, που ήταν καπετάνιος του πλοίου, επισκέφθηκαν ένα θείο τους που είχε αρτοποιείο στο Γκρίνουιτς Βίλατζ του νότιου Μανχάταν. Τότε γνώρισε τη μετέπειτα γυναίκα του, Βενετία, με την οποία απέκτησαν τον γιο τους, Παναγιώτη. Μετά το γάμο του, ταξίδεψε με φορτηγά πλοία μέχρι που εγκατέλειψε πια τη θάλασσα.

Με τη σύζυγό του έμεινε στο Φλάσινγκ της Νέας Υόρκης. Αρχικά, είχε εργαστεί στο αρτοποιείο του θείου του, μέχρι που άρχισε να κάνει δικές του δουλειές. Εμαθε την κομμωτική τέχνη και άνοιξε τέσσερα κομμωτήρια.

Πολλοί γνώρισαν τον Παύλο Χατζηκυριάκο στη Ν. Υόρκη από τις συχνές εμφανίσεις του με νεαρούς προσκόπους σε διάφορες εκδηλώσεις. Ο ίδιος έκανε εντυπωσιακή εμφάνιση με τη στολή του, ως βαθμοφόρος, που έχει το πρόσταγμα.

Θυμάμαι, ότι τον είχα ρωτήσει τι σημαίνει γι’ αυτόν ο Προσκοπισμός. «Εγινε η ζωή μου», είπε. «Μου άρεσε να βοηθώ τα παιδιά, να τα βλέπω να προοδεύουν και να γίνονται επιστήμονες. Ολα τα παιδιά μου στις ομάδες που είχα, είναι σήμερα γιατροί, δικηγόροι, αξιωματικοί στην Αστυνομία, υπάλληλοι σε κρατικές θέσεις, επιτυχημένοι επιχειρηματίες και λοιπά».