Ενας Σαουδάραβας του είχε χαρίσει ρολόι αξίας 42000 δολαρίων, όταν ήταν μάνατζερ στο εστιατόριο «Bull and Bear» του φημισμένου ξενοδοχείου «Γουόλντορφ Αστόρια» (Waldorf Astoria) της Νέας Υόρκης. Ηταν πλούσιος και ανήκε μάλιστα και στο Διπλωματικό Σώμα της πατρίδας του. Είχε μείνει στο πολυτελές αυτό ξενοδοχείο για 14 περίπου μήνες με τις 11 γυναίκες του και στο διάστημα αυτό είχε δώσει στον Δημήτρη Δημητρίου, φιλοδωρήματα που είχαν φθάσει τις 40.000 δολάρια.

Θυμάμαι που πολλά χρόνια πριν, ο Νισύριος στην καταγωγή Δημήτρης Δημητρίου, μου είχε πει την ιστορία αυτή, αλλά και άλλες από τον καιρό που εργαζόταν στο ίδιο ξενοδοχείο.

Δεν ήταν, ούτε και τώρα είναι προσιτό στον καθένα, να μένει στο «Γουόλντορφ Αστόρια». Ομως, ήταν διαλεγμένο από μεγάλους πολιτικούς, διάσημους ηθοποιούς και επιτυχημένους επιχειρηματίες, για την αρχοντιά του, την πολυτέλειά του, τις εντυπωσιακές διακοσμήσεις του, τους άνετους διαδρόμους του, τα εστιατόριά του, τα μπαρ του και τα διάφορα καταστήματα στο εσωτερικό του.

Ηταν φυσικό, λοιπόν, ο Δημήτρης Δημητρίου να γνωρίσει πολλούς από τους διάσημους εκείνης της εποχής. Μερικοί απ’ αυτούς τον φώναζαν με το μικρό του όνομα. Και άλλοι, ζητούσαν να τους σερβίρει ο ίδιος. Πολλοί άφηναν στον ίδιο την επιλογή των φαγητών τους. Τόσο τον εκτιμούσαν και τόσο τον εμπιστεύονταν.

Ο διάσημος ηθοποιός και τραγουδιστής, Φρανκ Σινάτρα, που χαρακτηρίστηκε ως ο σημαντικότερος Αμερικανός καλλιτέχνης του 20ού αιώνα, πήγαινε τακτικά στο «Γουόλντορφ Αστόρια» και ήταν στην φροντίδα του Δημήτρη Δημητρίου, όταν έτρωγε εκεί.

Το ίδιο και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, μια από τις μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.

Θυμάμαι ότι ο Δημήτρης Δημητρίου μου είχε πει, πως ο ίδιος προσωπικά, ετοίμαζε ακριβώς δίπλα του τη σαλάτα που έτρωγε ο τότε πρόεδρος της Αμερικής, Ρόναλντ Ρίγκαν. Ο οποίος είχε πιάσει γνωριμία μαζί του, τον φώναζε με το μικρό του όνομα, από τότε που το πρωτοδιάβασε στο μικρό πινακιδάκι επάνω στο σακάκι του.

«Συνήθιζε να τρώει πριν το φαγητό του, Caesar Salad», μου είχε πει. «Στεκόμουν όρθιος δίπλα του και την ετοίμαζα ο ίδιος, όπως ήθελε. Την πρώτη φορά που του σέρβιρα, έδειξε ευχαριστημένος, διάβασε το όνομά μου και λέγοντας το όνομά μου μου είπε ότι ήταν νοστιμότατη».

Από την ημέρα εκείνη και κάθε φορά που ξαναπήγαινε ο πρόεδρος Ρίγκαν, χαιρετούσε με το μικρό του όνομα τον ομογενή συμπατριώτη μας και του ζητούσε να του φτιάξει την ίδια αγαπημένη του σαλάτα, πριν φροντίσει για το φαγητό του.

Θυμάμαι πάντα την ιστορία του Δημήτρη Δημητρίου, όταν είχε περιποιηθεί έναν Αμερικανό πάστορα με τους φίλους του. Κάθισαν στο τραπέζι εννέα άτομα. Του είπαν ότι τον εμπιστεύονται να κάνει ο ίδιος την επιλογή των φαγητών. Ο ομογενής μάνατζερ πήρε πίσω τους καταλόγους, αφού δεν επρόκειτο αυτοί να διαλέξουν τα φαγητά και έδωσε αυτός τις παραγγελίες στην κουζίνα του εστιατορίου. Ζήτησαν και μπουκάλια με κρασί για να πιουν με το φαγητό. Το κάθε μπουκάλι που διάλεξαν κόστιζε εκείνη την εποχή 800 δολάρια. Χωριστά, είχαν πιει και ποτά, που το καθένα κόστιζε 140 δολάρια. Τους άρεσε τόσο πολύ, ώστε παράγγελναν διπλό στο κάθε ποτήρι, πράγμα που σήμαινε ότι κόστιζε 280 δολάρια το καθένα.

Θυμάμαι, ακόμα, ότι ο Δημήτρης Δημητρίου μου είχε πει, πως δίπλα στο γραφείο του, κρατούσε τέσσερα τραπέζια, προορισμένα για ιδιαίτερα εκλεκτούς πελάτες. Σε εκείνες τις θέσεις κάποια μέρα συνέβη κάτι το απρόοπτο. Ενα από τα τραπέζια εκεί, το είχε κρατήσει για κάποιον Ιταλό εκατομμυριούχο με δουλειές στα αραβικά κράτη. Ενα βράδυ, που δεν τον περίμεναν, ήλθε μια πελάτισσα, κι αυτή εκατομμυριούχος, με τον δικηγόρο της για να φάνε. Δεν πέρασε πολλή ώρα και ξαφνικά, να, απρόβλεπτος και ο Ιταλός. Ο Δημήτρης Δημητρίου αναγκάστηκε να του πει ότι είχε δώσει στην κυρία το τραπέζι του. Του απάντησε ότι δεν πειράζει. Πήγε όμως κοντά της, και της είπε δυσαρεστημένος ότι το τραπέζι ήταν δικό του. Τελικά, ο Δημήτρης Δημητρίου του έδωσε ένα διπλανό τραπέζι. Σε λίγο τον φώναξε ο Ιταλός και του είπε να πάει στο τραπέζι της κυρίας ένα μπουκάλι με πανάκριβο κρασί. Υστερα από λίγο, έπιασαν κουβέντα και αντάλλαξαν και κάρτες. Στο τέλος, ξαναφώναξε τον ομογενή μάνατζερ ο Ιταλός και του είπε να μη δώσει λογαριασμό στην κυρία, γιατί τα πληρώνει ο ίδιος όλα.

Μια άλλη φορά, μπήκε στο εστιατόριό του, μια συντροφιά από 4-5 άτομα που μιλούσαν Ελληνικά. Ο Δημήτρης Δημητρίου τους ρώτησε αν ήταν Ελληνες. Του απάντησαν καταφατικά και του έδειξαν τον ένα απ’ αυτούς, λέγοντάς του ότι ήταν ο κ. Καραμανλής. Πραγματικά, ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ήταν τότε πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά δεν τον είχε γνωρίσει ως τότε.

Παρόμοιες ιστορίες έζησε πολλές ο Δημήτρης Δημητρίου, στα χρόνια που εργάστηκε στο «Γουόλντορφ Αστόρια». Εφτασε να γίνει μάνατζερ του εστιατορίου, αφού προηγουμένως εργάστηκε ως βοηθός. Είχε πάει να ζητήσει δουλειά σερβιτόρου. Τους εξήγησε τι γνώριζε από εστιατόρια και αυτοί του συνέστησαν ότι θα ήταν καλύτερο να πάει στο New York University να πάρει μαθήματα μάνατζερ για εστιατόρια. Ετσι και έγινε. Ο Δημητρίου παρακολούθησε για έξι μήνες τα μαθήματα και αμέσως προσλήφθηκε ως βοηθός μάνατζερ.

Στην Αμερική, είχε έλθει το 1947 από το αγαπημένο του νησί, τη Νίσυρο. Αρχικά, εργάστηκε στα γουναράδικα του Μανχάταν, όπου οι περισσότερες βιοτεχνίες ήταν σε χέρια ομογενών. Στη συνέχεια έπιασε δουλειά ως μάνατζερ στο εστιατόριο του μετέπειτα πεθερού του, όπου έγινε μάλιστα και συνεταίρος. Εκεί γνώρισε και τη σύζυγό του, Πόπη, που κι αυτή κατάγεται από τη Νίσυρο. Το 1966 πουλήθηκε το εστιατόριο και τότε αναζήτησε εργασία στο «Γουόλντορφ Αστόρια». Μετά από 16 χρόνια, ο Δημητρίου έγινε μάνατζερ σε ένα από τα πιο γνωστά κλαμπ για πλούσιους, στο Μανχάταν, όπου έμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Κατόπιν, εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του, στη Φλόριδα, όπου και οι δύο πρόσφεραν τις εθελοντικές υπηρεσίες τους στον τοπικό σύλλογο Νισυρίων. Δυστυχώς, στα 85 χρόνια του, χτυπημένος από την επάρατη ασθένεια, έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του τη σύζυγό του, παιδιά και εγγόνια.