Ο Γκας Βάλι άφησε τη δική του σφραγίδα στην ελληνική μουσική στην Αμερική και, περισσότερο στη Νέα Υόρκη, τόσο με το κλαρίνο του, όσο και με τη δική του τόσο ζωντανή ορχήστρα.

Τον θυμάμαι, πολλά χρόνια πίσω, πόσο αφοσιωμένος ήταν στην τέχνη του, αλλά και πόσο επίμονος, όταν ήθελε να γίνει κάτι. Σε κάποια επικοινωνία επαγγελματική που είχαμε κάποτε, επέμενε στην αντίθετη δική του άποψη. Με ευγένεια και με καλοσύνη.

Η ορχήστρα του, ήταν μια από τις πιο γνωστές στη Ν. Υόρκη εκείνα τα χρόνια, όταν ήλθα στην Αμερική. Ο ίδιος ήταν φημισμένος κλαρινίστας, που στη μουσική που έπαιζε με την ορχήστρα του κατάφερνε, πράγμα δύσκολο και ασυνήθιστο για εκείνη την εποχή, να συνδυάζει τις αγαπημένες ελληνικές μελωδίες με την αμερικανική τζαζ. Το αποτέλεσμα, ήταν πάντα ζωηρό γλέντι και κέφι, όπου και αν εμφανιζόταν η ορχήστρα του.

Εκείνα τα χρόνια, οι ελληνικές ορχήστρες στη Ν. Υόρκη, αλλά και στην υπόλοιπη Αμερική, είχαν απλά όργανα και λιγότερα τεχνικά μέσα. Ομως, ένιωθαν περισσότερο τους καημούς, τις λαχτάρες και τη χαρά των ξενιτεμένων Ελλήνων. Και έδιναν όλο τον εαυτό και την τέχνη τους, για να απαλύνουν τον πόνο της ξενιτειάς. ‘Η για να τονίσουν ακόμα περισσότερο τις χαρούμενες στιγμές τους.

Δημιουργήθηκαν πάμπολλες ορχήστρες, που άλλες έσβησαν γρήγορα, ενώ άλλες έμειναν για πολλά χρόνια.

Μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής και του τραγουδιού μεσουράνησαν από παλαιότερα στην Αμερική. Οπως ο Χάρης Λεμονόπουλος στο μπουζούκι και ο Σταύρος Τζουανάκος στο τραγούδι κυρίως, αλλά και στο μπουζούκι, ενώ αργότερα, ο Μπάμπης Κουλαξίζης και άλλοι.

Ο Μπάμπης Κουλαξίζης, που σήμερα ζει στη Φλόριδα, προέρχεται από οικογένεια μουσικών, αφού ο πατέρας και τα αδέλφια του είχαν ασχοληθεί με τα μουσικά όργανα. Στη Ν. Υόρκη, έπαιξε με την ορχήστρα του στα ξενοδοχεία στα Κάτσκιλς, που γέμιζαν από ομογενείς, μαζί με τον Μανώλη Χιώτη και τη Μαίρη Λίντα. Κυρίως, όμως, εμφανιζόταν με την ορχήστρα του στο Σικάγο, πριν εγκατασταθεί και συνεχίσει στη Φλόριδα.

Στα μεταγενέστερα χρόνια, είχαμε και την ορχήστρα «Φώτης Γκόνης Εξπρές». Ο ίδιος ο Γκόνης ήταν διάσημος εκείνα τα χρόνια για το μπουζούκι του. Είχε παίξει, μάλιστα και στο θεατρικό έργο «Ζορμπάς» στο μυθικό ακόμα Μπρόντγουέι της Ν. Υόρκης, όπου εμφανιζόταν στον ομώνυμο ρόλο ο μεγάλος Αντονι Κουίν. Ακολούθησαν εμφανίσεις σε κέντρα και εκδηλώσεις σ’ όλη την Αμερική. Σαν καλλιτέχνης του μπουζουκιού είχε αρχίσει αρκετά χρόνια πριν, αλλά το 1976 δημιούργησε τη δική του ορχήστρα.

Θυμάμαι αρκετές από τις παλαιές ορχήστρες. Φυσικά, υπήρξαν πάρα πολλές ακόμα, κατά τα προηγούμενα και τα επόμενα χρόνια.

Ο Μίλτων Στάμος, που «κελαηδούσε» πραγματικά, όταν τραγουδούσε δημοτικά τραγούδια, είχε μια από τις πιο γνωστές ορχήστρες. Εδινε έμφαση στην παραδοσιακή μουσική και τα τραγούδια, αλλά το ρεπερτόριό του, ήταν από κάθε γωνιά της Ελλάδος. Συχνά τον συναντούσα στο παλαιό ελληνικό κατάστημα δώρων, «Αθήναιον», του Μανδέλου, στην 42η Οδό, δίπλα στην 8η Λεωφόρο. Εκεί, έπιανε συζήτηση για τα πολιτικά της Ελλάδος και μερικές φορές είχε τη διάθεση και μας τραγούδαγε με υπερηφάνεια, την αθάνατη «Ιτιά».

Η ορχήστρα Mάικ Ντάνιελ, ήταν από τις πιο γνωστές και σοβαρές τότε. Ο ίδιος, ήταν άνθρωπος αγαπητός και υπεύθυνος, που τηρούσε ακριβώς τις συμφωνίες που έκανε για εμφανίσεις σε χοροεσπερίδες των ομογενειακών συλλόγων. Και το μουσικό πρόγραμμα της ορχήστρας του, ήταν από τα καλύτερα της εποχής.

Η κόρη του, Αφροδίτη, συνεχίζει σήμερα επάξια στα καλλιτεχνικά βήματα του πατέρα της, παρουσιάζοντας στην Ομογένεια, γνωστούς καλλιτέχνες που φέρνει από την Ελλάδα.

Θυμάμαι, ιδιαίτερα, το καταπληκτικό Τρίο Μπελκάντο, με την ξεχωριστή ζωντάνια και ταχύτητα στην εκτέλεση και ερμηνεία των πιο κεφάτων ελληνικών τραγουδιών. Ηταν από τα πιο ακριβοπληρωμένα μουσικά συγκροτήματα που άφησε εποχή.

Πολυσύνθετη, ονομάτιζε την ορχήστρα του, ο Γιώργος Σκουφάρας, από την ελληνική Αστόρια. Ο ίδιος ήταν αριστοτέχνης στο ακορντεόν και η ορχήστρα του ήταν από τις περιζήτητες εκείνα τα χρόνια.

Η ελληνοαμερικανική ορχήστρα του Γιώργου Αράχωβα, πήγαινε και εκτός της Ν. Υόρκης, όπου την καλούσαν, σε κοινωνικές εκδηλώσεις, ή χοροεσπερίδες συλλόγων της Ομογένειας. Ο ίδιος έπαιζε με τέχνη την κιθάρα του.

Θυμάμαι μια άλλη ορχήστρα, που συνήθιζε να παίζει εκτός από ελληνική και ξένη μουσική. Ηταν η ορχήστρα «Τhe Four Olympians» του Βαγγέλη Σιμεγιάτου, ο οποίος έμενε στο Μπρούκλιν.

Από την Αστόρια, ήταν και ο Κώστας Βασιλόπουλος, άριστος στο μπουζούκι, που είχε δική του ορχήστρα για εμφανίσεις σε χοροεσπερίδες, γάμους, βαπτίσεις και διάφορες άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις της Ομογένειας Ν. Υόρκης και άλλων πολιτειών. Και η ορχήστρα αυτή ήταν γνωστή για το επιτυχημένο ρεπερτόριο σε λαϊκά και δημοτικά τραγούδια.

Θυμάμαι πολύ καλά και την ορχήστρα τού Μπιλ Ανδρεάκου ο οποίος έπαιζε μπουζούκι και κιθάρα, ενώ τραγουδούσε ο ίδιος. Εμενε κι αυτός στο Μπρούκλιν και η ορχήστρα του έπαιζε όχι μόνο ελληνικά, αλλά και αμερικανικά τραγούδια.

Δεν είναι δυνατόν να καταγραφούν εδώ όλες οι παλαιές ορχήστρες της Ομογένειας της Ν. Υόρκης. Θα θυμηθώ μερικές ακόμα από εκείνες, όπως τις ορχήστρες «Αpollo», «Four Adelfia», «Islanders», «Τέσσερα Αστέρια», «Βουνό και Θάλασσα», καθώς και εκείνες του Κοτάτη, του Κουμάκη, του Κοχλιού, του Κύπριου, του Λεγάκη, του Τσίπα και του Βούλγαρη.