Eνα ελαφρύ χαμόγελο, που μπορεί να σήμαινε πολλά, ήταν τις περισσότερες φορές στο πρόσωπό του. Ετσι πρωτογνώρισα τον αείμνηστο π. Ιωάννη Πούλο, όταν ήταν ιερατικός προϊστάμενος στη μεγάλη κοινότητα του Αγ. Δημητρίου της Αστόριας. Είχε λόγο για όλα και αποτελούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα ένα είδος συμβόλου του Ελληνισμού της Αστόριας.

Θυμάμαι ότι αυτός ήταν που πρώτος μου είχε μιλήσει για προβλήματα που αντιμετώπιζε η κοινότητα αυτή και που ήταν και προβλήματα του Ελληνισμού της Αστόριας, η οποία λεγόταν τότε «Μικρή Αθήνα».

Ο π. Πούλος υπηρετούσε, προηγουμένως, στην κοινότητα του Ευαγγελισμού του Τζέρσεϊ Σίτι στη Νέα Ιερσέη. Νωρίτερα, ήταν στον Αγιο Σπυρίδωνα του Μανχάταν, απ’ όπου και άρχισε την ιερατική του πορεία.

Θυμάμαι ότι μου είχε πει πως τα προβλήματα τότε της κοινότητας του Αγ. Δημητρίου ήταν μεγάλα και δύσκολα. Σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση, τόνισε ότι οι ομογενείς στην περιοχή ήταν πάρα πολλοί και το σχολείο της κοινότητας δεν είχε τις απαιτούμενες αίθουσες και το προσωπικό για να εξυπηρετηθούν όλα τα Ελληνόπουλα. Μάλιστα ο ίδιος είχε κάνει ένα είδος καταγραφής των ομογενών εκείνης της εποχής και είχε βρει ότι ζούσαν στην Αστόρια περίπου 7.450 ελληνικές οικογένειες. Τα εγγεγραμμένα μέλη στην κοινότητα ήταν περίπου 2.000.

Ενα άλλο πρόβλημα, που μου είχε επισημάνει ο π. Πούλος, ήταν ότι τα παιδιά αυτά των ομογενών δεν είχαν ομοιογένεια. Δηλαδή, άλλα από αυτά είχαν γονείς που ήλθαν στην Αμερική από την Ελλάδα, άλλα είχαν τον ένα από τους δύο γονείς τους από ξένη χώρα και άλλα μόλις είχαν έλθει από τη γενέτειρα. Αυτό σήμαινε ότι τα παιδιά εκείνα δεν είχαν τις ίδιες γνώσεις στην ελληνική και στην αγγλική γλώσσα.

Θυμάμαι ότι ο π. Πούλος μου είχε μιλήσει και για προβλήματα στις ώρες διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μάλιστα επικράτησε αναταραχή στην Κοινότητα, λόγω διαφορετικών απόψεων ως προς τον αριθμό των ωρών διδασκαλίας των Ελληνικών.

Και κοντά σ’ αυτά, ήλθε και μια απόφαση της αρμόδιας υπηρεσίας σε θέματα Παιδείας της πολιτείας Ν. Υόρκης, η οποία είχε επιβάλει σε όλα τα σχολεία την υποχρεωτική διδασκαλία μαθημάτων κατά των ναρκωτικών, της ανηθικότητας κ.λπ. Προκειμένου να συμπεριληφθούν αυτά τα μαθήματα στο πρόγραμμα διδασκαλίας, έπρεπε να μειωθούν οι ώρες άλλων μαθημάτων. Κατόπιν αυτού, το Ελληνικό Τμήμα του σχολείου της κοινότητας διέκοψε τη διδασκαλία της Γυμναστικής και της Ζωγραφικής.

Θυμάμαι σαν και τώρα, ότι εκείνο το οποίο απασχολούσε ιδιαίτερα τον π. Πούλο, όπως μου είχε πει, ήταν ότι δεν υπήρχαν τα πιο κατάλληλα βιβλία διδασκαλίας Ελληνικών. Τα υπάρχοντα βιβλία δεν ανταποκρίνονταν ούτε στις ανάγκες, ούτε στη νοοτροπία των μαθητών. Είχε μάλιστα κάνει και μια σύγκριση με τους μαθητές των αμερικανικών σχολείων στα οποία διδάσκονταν δεύτερη γλώσσα, αλλά είχαν κατάλληλα βιβλία διδασκαλίας της. Το ίδιο πρόβλημα έβλεπε και στα Απογευματινά σχολεία της κοινότητας. Αλλά δεν παρέβλεπε τις ανάγκες για νέες τάξεις και μεγαλύτερα κτίρια.

Θυμάμαι τον π. Πούλο που μου είχε εξηγήσει ότι η Αρχιεπισκοπή για αρκετά χρόνια τότε είχε συζητήσει το πρόβλημα με το υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας. Ομως, τελικά, δεν είχαν γραφτεί βιβλία ειδικά για τα Ελληνόπουλα της Αμερικής, με αποτέλεσμα οι δάσκαλοι των σχολείων της Ομογένειας να μη μπορούν να κάνουν όπως ήθελαν αποτελεσματικά το καθήκον τους.

Θυμάμαι, επίσης, ότι ο π. Πούλος έβλεπε ως μεγάλο πρόβλημα προς επίλυση το θέμα των νέων μεταναστών από την Ελλάδα. Και μου είχε πει ότι πρέπει η κοινότητα να κάνει κάτι ώστε να τους βοηθήσει να βρίσκουν στέγη και εργασία. Για να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της μια οικογένεια, έπρεπε να εργάζεται και δεύτερο πρόσωπο. Και εκεί έβλεπε άλλο πρόβλημα. Οτι, δηλαδή, εάν ο δεύτερος εργαζόμενος ήταν η μητέρα, τότε τα παιδιά θα έμεναν κάπως μακριά από την επαγρύπνηση των γονέων. Πολλά από τα προβλήματα αυτά μπορούσε να λύσει το Νηπιαγωγείο που είχε αρχίσει και λειτουργούσε στον δεύτερο ιερό ναό της κοινότητας, στην Αγία Αικατερίνη, στο Ντίτμαρς.

Για την Αγία Αικατερίνη, ο π. Πούλος μου είχε τονίσει την αναγκαιότητά της, δεδομένου ότι σ’ εκείνη την περιοχή ζούσαν πάρα πολλές ελληνικές οικογένειες. Με κάποια δόση μάλιστα υπερβολής, όπως νομίζω, μου είχε πει ότι στο Ντίτμαρς, το 75% των εστιατορίων ήταν σε χέρια ομογενών.

Το πέρασμα του π. Πούλου από την κοινότητα του Αγ. Δημητρίου της Αστόριας, ήταν δυνατό και ο απόηχός του, θα ’λεγε κανείς, υπάρχει μέχρι σήμερα.