Αστραπές και βροντές για τα εθνικά μας θέματα εκτοξεύονταν κάποτε από την εξέδρα των επισήμων στην ελληνική παρέλαση της Νέας Υόρκης.

Θυμήθηκα τα λόγια του, με την ευκαιρία που αύριο θα έχουμε τη φετινή παρέλαση στη φημισμένη Πέμπτη Λεωφόρο του Μανχάταν. Αρπαξε το μικρόφωνο και ακούστηκε απ’ όλα τα μεγάφωνα στους γύρω δρόμους, η δυνατή φωνή του: «Λαχταρώ τη Λευτεριά σε κάθε ελληνική γωνιά. Είτε αυτή είναι η Κύπρος, ή ο Εβρος, ή η Βόρειος Ηπειρος. Μαζί θα διώξουμε τα σύννεφα και τις σκιές και θα φέρουμε την άνοιξη…».

Ανατριχίλα και υπερηφάνεια… Ομως, ήταν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής, Ιάκωβος!

Είχαν το δικό τους μεγαλείο και τον μεγάλο πατριωτισμό οι παλαιές εκείνες ελληνικές παρελάσεις στη Ν. Υόρκη. Τότε, που ένας άλλος σπουδαίος Ελληνοαμερικανός, ο Σπύρος Σκούρας, ήταν o παντοδύναμος πρόεδρος της μεγάλης κινηματογραφικής εταιρείας «20th Century Fox». Ζητούσε από γνωστούς ηθοποιούς του Χόλιγουντ να είναι στην ελληνική παρέλαση της Ν. Υόρκης. Ποιος μπορούσε να του αρνηθεί; Ανάμεσά τους, ήταν και ο θρυλικός Κότζακ της αμερικανικής τηλεόρασης, ο δικός μας, Τέλης Σαβάλας, που είχε γίνει τελετάρχης. Και νομίζω, ότι ακόμα και από την Μέριλιν Μονρόε είχε ζητήσει ο αείμνηστος Σκούρας.

Θυμάμαι τα παλαιότερα εκείνα χρόνια, όταν πρόεδρος στην οργανώτρια της Παρέλασης Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Ν. Υόρκης ήταν ο αείμνηστος Ιωάννης Μάλλιος. Τι ξεσηκωμός της Ομογένειας και φιλελλήνων πολιτικών που γινόταν… Η δεξίωση για τους επισήμους πριν την έναρξη των παρέλασης γινόταν από τότε στο αριστοκρατικό ξενοδοχείο-σύμβολο του Μανχάταν, το «Plaza». Εκεί πήγαιναν και αμέσως μετά στην Παρέλαση, ο τότε δήμαρχος της Ν. Υόρκης, Αμπραχαμ Μπιμ, ο πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Περικλής Λαντζούνης, που έγραψε τη δική του ιστορία στα ομογενειακά χρονικά, ο τότε ομοσπονδιακός βουλευτής, Μάριο Μπιάτζι, οι ομογενείς δικαστές Γιόρκα Λινάκη και Νικόλαος Τσουκαλάς, ο τότε δημοτικός σύμβουλος Πίτερ Βαλόν και τόσοι άλλοι.

Κινητήρια δύναμη ήταν στις εκδηλώσεις που ήταν σχετικές με την ελληνική παρέλαση, ο Τάσος Μάνεσης, που είχε διατελέσει και πρόεδρος της Ομοσπονδίας. Αυτός, συνήθως, ήταν και ο παρουσιαστής της δεξίωσης στο «Plaza».

Ο Σύλλογος Καλαβρυτινών «Το Λάβαρο του ’21» ήταν πάντα στην αρχή της Παρέλασης. Εκεί ήταν και ο Σύλλογος Ελλήνων Αστυνομικών και θυμάμαι με πόσο λεβέντικο παράστημα παρήλαυνε μαζί τους, ο αστυνομικός τότε διευθυντής, Πίτερ Φίλιος, που ήταν επικεφαλής του Αστυνομικού Τμήματος της ελληνικής Αστόριας. Μαζί τους και ο πασίγνωστος τότε ιερέας του Αγ. Δημητρίου, Αστόριας, π. Ιωάννης Πούλος, που ήταν ιερέας του Ελληνικού Συλλόγου των Αστυνομικών.

Στα χρόνια που πέρασαν είχαν γίνει διάφορες μικρές και μεγαλύτερες αλλαγές στην Παρέλαση και στις παράλληλες εκδηλώσεις. Για πολλά χρόνια στην ελληνική  παρέλαση συμμετέχουν και οι εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς από την Ελλάδα.

Θυμάμαι ότι για ένα διάστημα, η δεξίωση πριν την Παρέλαση γινόταν στο ξενοδοχείο «Essex» και η εξέδρα των επισήμων στηνόταν κοντά στο ύψος της 66ης Οδού, επί της Πέμπτης Λεωφόρου. Εκεί μια φορά, ο Εντ Κοτς, που ήταν τότε δήμαρχος της Νέας Υόρκης, για να κολακεύσει τους ομογενείς ψηφοφόρους του, είχε σηκώσει μια πινακίδα, που έγραφε «Ο Σαρμπάνης για πρόεδρος των ΗΠΑ». Ο Ελληνοαμερικανός γερουσιαστής Πολ Σαρμπάνης είχε γράψει ιστορία με τις πολιτικές του ικανότητες και την εντιμότητά του και ήταν καύχημα για όλο τον Ελληνισμό.

Θυμάμαι ότι σε άλλη στιγμή ο Κοτς ζητωκραύγαζε από την εξέδρα υπέρ της Ελλάδος και υπέρ της Κύπρου, όταν περνούσαν διάφορα ελληνικά και κυπριακά τμήματα κατά τη διάρκεια της Παρέλασης.

Δεν ξεχνώ και τη φιλαρμονική του Ελληνικού Σχολείου «Πλάτων» του Μπρούκλιν, που εκείνα τα χρόνια είχε γράψει μεγάλη και λαμπρή ιστορία. Τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, ήταν στην αρχή της Παρέλασης.

Θυμάμαι κι άλλα μεγάλα ονόματα της εποχής εκείνης που έδιναν «το παρών» τους στην παρέλαση του Ελληνισμού. Κάθε χρόνο ήταν εκεί, ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής της Ν. Υόρκης, Ντ’ Αμάτο, μεγάλος υποστηρικτής του Κυπριακού. Εκεί και ο γερουσιαστής Μόναχατ, καθώς και ο τότε κυβερνήτης της Ν. Υόρκης, Μάριο Κουόμο.

Φυσικά, ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος ποτέ δεν έλειπε. Και μεγάλος ρήτορας όπως ήταν, πάντοτε καλούσε την Ομογένεια να μην ξεχνά τις ρίζες της.

Θυμάμαι, ακόμα, ότι δυνατή εμφάνιση έκανε και ο Παγκύπριος, μέλη του οποίου περνούσαν κρατώντας μια τεράστια ελληνική σημαία, ενώ κοντά του ήταν και η φιλαρμονική του.

Ο θεσμός της εκλογής της «Μις Ελληνική Ανεξαρτησία» ήταν παλαιός. Γι’ αυτό και η νικήτρια του Διαγωνισμού ήταν ένα από τα πρόσωπα που ο κόσμος περίμενε να καμαρώσει. Γι’ αυτό και οι οργανωτές της Παρέλασης, προκειμένου να μη φύγει ο κόσμος νωρίτερα, την έβαζαν να παρελάσει με το άρμα της, στο τέλος.