Με τρόμο μού είχε διηγηθεί πριν χρόνια, ο καθηγητής Ιωάννης Αντωνόπουλος, τι ένιωσε την αποφράδα ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, όταν οι τρομοκράτες σώριασαν σε φλεγόμενα ερείπια τους Δίδυμους Πύργους του Μανχάταν, σκορπώντας παντού τον θάνατο. Λίγο έλειψε να χάσει εκεί τον ένα από τους γιους του. Θυμάμαι ότι μου είχε πει, πως βρισκόταν σε μια σύσκεψη στο Μπρονξ και επέστρεφε στο σπίτι του στο Στάτεν Αϊλαντ από τον αυτοκινητόδρομο BQE. «Σε ένα σημείο της διαδρομής, που είναι ψηλά, είδα το δεύτερο αεροπλάνο να πέφτει επάνω στον ένα από τους Πύργους, ενώ ο άλλος ήδη καιγόταν», είπε με λυγμό στη φωνή του. «Δεν ήξερα ακόμα τι συνέβαινε. Τηλεφώνησα στη σύζυγό μου, η οποία εν τω μεταξύ άκουγε από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Ο γιος μου ο Χαράλαμπος, που ήταν πυροσβέστης, επειδή δεν ήταν πρόχειρο εκείνη τη στιγμή το αυτοκίνητό του, πήρε το ποδήλατό του και πήγε αμέσως στο κοντινό πυροσβεστικό σταθμό. Τη στιγμή που έφτασε, έφευγε για το Γκράουντ Ζίρο ένα αυτοκίνητο της υπηρεσίας με 10 πυροσβέστες. Ο γιος μου έφυγε με το δεύτερο αυτοκίνητο. Ολοι οι συνάδελφοί του στο πρώτο αυτοκίνητο, σκοτώθηκαν στους Δίδυμους Πύργους στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν».

Ο Χαράλαμπος, όπως μου είχε πει ο καθηγητής Αντωνόπουλος, πρόσφερε τις υπηρεσίες του στις έρευνες στον τόπο εκείνο της κολάσεως, για έξι μήνες. Είχε πάει, μάλιστα, και στην πολιτεία της Λουϊζιάνας για να προσφέρει τις υπηρεσίες του κατά τις καταστροφές από τον τυφώνα «Κατρίνα».

Το άλλο του παιδί, ο Αλέξανδρος, είχε κάνει σπουδές στη Φαρμακολογία. Ο καθηγητής Ιωάννης Αντωνόπουλος μου μιλούσε πάντα με υπερηφάνεια για τα παιδιά του.

Οταν δίδασκε στο Στάτεν Αϊλαντ Κομιούνιτι Κόλετζ, είχε δημιουργήσει διάφορα προγράμματα, μεταξύ των οποίων ένα εργαστήριο ρομποτικής στο οποίο γίνονταν επιστημονικές έρευνες. Η ειδικότητά του ήταν σχετική με την ασφάλεια από ατυχήματα και την υγεία. Διετέλεσε στη συνέχεια κοσμήτορας στο τμήμα Τεχνολογίας Μηχανικής.

Το 1991 και το 1993 ο καθηγητής Αντωνόπουλος επελέγη μεταξύ άλλων επιστημόνων και είχε σταλεί ως ειδικός καθηγητής, στη Σαγκάη της Κίνας, όπου μίλησε σε σεμινάρια και διαλέξεις σε πανεπιστήμια. Εκεί μάλιστα τιμήθηκε.

Λίγα χρόνια μετά, συνταξιοδοτήθηκε και άρχισε να απασχολείται μερικώς σε διάφορα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Ν. Υόρκης. Είχε διατελέσει, επίσης, ειδικός σύμβουλος στην Υπηρεσία Συγκοινωνιών της πόλης της Ν. Υόρκης, με ειδικότητα στην ποιότητα εργασίας και στα εργατικά ατυχήματα και θέματα υγείας.

Τον θυμάμαι περισσότερο από τις ενασχολήσεις του με τα ομογενειακά κοινά. Εγινε «Αρχων» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ενώ διετέλεσε για τέσσερα χρόνια πρόεδρος του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου της Αρχιεπισκοπής Αμερικής κατά την περίοδο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Ιακώβου.

Πρόσφερε, ακόμα, τις υπηρεσίες του από διάφορες θέσεις του Συμβουλίου της Κοινότητας Αγίας Τριάδος του Στάτεν Αϊλαντ, καθώς και ως πρόεδρος του τοπικού τμήματος της AHEPA.

Στον καθηγητή Αντωνόπουλο απονεμήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια διάφορες τιμητικές διακρίσεις, ενώ η πολιτεία της Ν. Υόρκης το 1986 του απένειμε το μεγάλο μετάλλιο διακεκριμένων μεταναστών.

Θυμάμαι ότι μου μιλούσε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση για τον καιρό που είχε πάει ως εθελοντής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα. Ηταν μάλιστα ένας από τους επικεφαλής για την ασφάλεια στις εγκαταστάσεις για το μπάσκετ μπολ.

Οι γονείς του κατάγονταν από τη Μεσσηνία, αλλά ο ίδιος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Στην Αμερική είχε έλθει για πανεπιστημιακές σπουδές, αρχικά στη Ν. Υόρκη και αμέσως μετά στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδα στο Ρίνο. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Νέα Υόρκη.

Στα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Αμερική, εργάστηκε σκληρά για να αντιμετωπίσει τα έξοδα των σπουδών του. «Το να πηγαίνεις φουλ-τάιμ στο σχολείο και να εργάζεσαι και φουλ-τάιμ σε εστιατόρια, ήταν σκληρό, αλλά έπρεπε να σπουδάσω και να προχωρήσω», μου είχε πει.

Με πολλή αγάπη μου είχε μιλήσει και για την σύζυγό του, εκπαιδευτικό Αιμιλία, που ήταν απόφοιτη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και είχε διδάξει σε γυμνάσια της Ελλάδος και αργότερα στην Αμερική.

Θυμάμαι τι μου είχε πει για τους φοιτητές των παλαιότερων χρόνων: «Οι φοιτητές του ’50 και του ’60 διψάγανε για μόρφωση. Και να σας πω και μια άλλη εμπειρία που έζησα όταν πήγα για ομιλίες στη Σαγκάη. Στα πανεπιστήμια, δεν μπορούσες ποτέ να βρεις μια αδειανή καρέκλα μέσα στις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, γιατί όλοι οι φοιτητές κάθονταν και διαβάζανε. Αυτό το πράγμα δεν το βλέπω εγώ στα πανεπιστήμια της Αμερικής».

Από τις συζητήσεις που είχα τότε με τον καθηγητή Ιωάννη Αντωνόπουλο, συμπέρανα ότι πίστευε πως γενικά η Ομογένεια κρατά τις παραδόσεις. Και θυμάμαι μια παρατήρησή του: «Αλλά, η παράδοση δεν είναι το συρτάκι, η φέτα και το σουβλάκι. Είναι κάτι παραπάνω και πιο βαθύ. Μπορείς να διαβάσεις και να συζητήσεις, για παράδειγμα. Προσωπικά, έχω πολλούς φίλους με τους οποίους μπορώ να συζητήσω για την ελληνική φιλοσοφία και ιστορία και τον πολιτισμό. Δυστυχώς, δεν μπορείς εύκολα να βρεις ανθρώπους που να εμβαθύνουν σε τέτοια ενδιαφέροντα. Ισως οι άνθρωποι να έχουν άλλα προβλήματα και άλλες βλέψεις. Ισως να τους απορρόφησε πολύ το λεγόμενο ‘αμερικανικό όνειρο’».