Είναι γνωστή από παλιά, ως «Μπουμπουλίνα» της Ομογένειας. Ετσι την πρωτοφώναξε και μάλιστα δημόσια, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής, Ιάκωβος. Τον άκουσα κι εγώ πριν πολλά χρόνια σε εκδηλώσεις της Ομογένειας στο Μανχάταν και στο Μπρούκλιν, να την αποκαλεί έτσι, για τον δυναμισμό της, τον πατριωτισμό της και την ετοιμότητά της να βοηθά την Εκκλησία και την Ομογένεια, με όλες τις δυνάμεις της. Ετσι γνώρισα πριν πολλά χρόνια στη Νέα Υόρκη την Αλεξάνδρα Λαζίδου.

Αγωνίστηκε για να ζήσει τα πρώτα χρόνια, έκανε περιουσία με αγορές ακινήτων, πρωτοστάτησε σε συλλαλητήρια για τα εθνικά θέματα, έγινε παράγοντας ομογενειακών φορέων, βοήθησε μαθητές, σχολεία και δασκάλους και τιμήθηκε για την προσφορά της σε διάφορους τομείς.

Συγκινητική ήταν η γνωριμία της στο ξεκίνημα της ζωής της, με την μεγάλη Σοφία Βέμπο, την «τραγουδίστρια της νίκης». Η νεαρή Αλεξάνδρα αγαπούσε τα τραγούδια της και πολλές φορές τα τραγουδούσε, παίρνοντας κουράγιο από συγγενείς και φίλους που της έλεγαν ότι η φωνή της έμοιαζε καταπληκτικά με της Βέμπο.

Η Αλεξάνδρα εργαζόταν σε κομμωτήριο και οίκο αισθητικής της Θεσσαλονίκης, όταν μια ξέρα ξαφνικά πήγε εκεί για περιποίηση η Σοφία Βέμπο, που άρχιζε καλλιτεχνική περιοδεία στη Βόρεια Ελλάδα. Η Λαζίδου, που ήξερε καλά τη δουλειά και όλοι την προτιμούσαν, δεν πίστευε στα μάτια της. Η μεγάλη τραγουδίστρια που την ονειρευόταν, ζήτησε να την περιποιηθεί αυτή.

Θυμάμαι τι μου είπε η Αλεξάνδρα Λαζίδου για εκείνη τη συνάντηση: «Της χαμογέλασα σαστισμένη, αλλά και ευτυχισμένη που καταδέχτηκε εμένα τη μικρούλα, η μεγάλη μας καλλιτέχνις, η οποία είχε μαγέψει τότε με τη φωνή και τα τραγούδια της όλη την Ελλάδα και την έκανε να παραμιλά. Μια και είχα την ευκαιρία να την περιποιηθώ, της ζήτησα να της φρεσκάρω λίγο και το πρόσωπό της. Δέχτηκε, και όταν τελείωσα και κοίταξε στον καθρέπτη, τρελάθηκε απ’ τη χαρά της. Είδε ότι το πρόσωπό της μαλάκωσε και έγινε γυαλιστερό, από τη φρεσκάδα, λες και ήταν μικρή κοπέλα. Συνέχιζε να κοιτά στον καθρέπτη, να με ευχαριστεί και να μου λέει ‘μπράβο’. Ημουν πάρα πολύ ενθουσιασμένη γιατί όχι μόνο γνώρισα από κοντά αυτή τη φημισμένη σ’ όλο τον Κόσμο καλλιτέχνιδα, αλλά και την περιποιήθηκα με τα χέρια μου. Οταν της είπα ότι την θαύμαζα από χρόνια και ότι προσπαθούσα να τη μιμηθώ στα τραγούδια της, μου ζήτησε να τραγουδήσω λίγο, όπως και έγινε. Αμέσως, με τράβηξε κοντά της, με αγκάλιασε και με φίλησε. Ηταν τόσο πολύ ενθουσιασμένη μαζί μου, ώστε μου έδωσε εισιτήρια για να πάω δωρεάν στην παράσταση.  Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βραδιά εκείνη. Πήγα και μόλις τέλειωσε, η Βέμπο με φώναξε επάνω στη σκηνή και με παρουσίασε με κολακευτικά λόγια στο κοινό που με χειροκροτούσε συνεχώς».

H Αλεξάνδρα Λαζίδου γεννήθηκε στην Καστοριά, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Στη συνέχεια πήγε σε Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης, ενώ έκανε και σπουδές Αισθητικής και Κομμωτικής. Στην Αμερική ήλθε το 1956. Δεν μιλούσε καλά τα Αγγλικά και ήταν δύσκολο να βρει δουλειά. Τελικά, προσλήφθηκε σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε τραπεζομάντηλα και κεντήματα. Αργότερα παντρεύτηκε και απέκτησε δύο κόρες και έναν γιο. Ο πατέρας της Λαζίδου, πηγαινοερχόταν στην Αμερική, αφού είχε και επιχείρηση στη Ν. Υόρκη. Με χρήματα που της έδωσε και με εκείνα που είχε από τον πεθερό της, αγόρασε ένα σπίτι στο Μπρούκλιν. Ηταν η αρχή και το ένα έφερνε το άλλο. Ετσι, άρχισε να αγοράζει και άλλα σπίτια, καθώς και μαγαζιά πάλι στο Μπρούκλιν. Αργότερα άρχισε να αγοράζει και άλλα ακίνητα στη Φλόριδα, όπου αργότερα εγκαταστάθηκε, συνεχίζοντας να κάνει δωρεές και να δείχνει τα φιλάνθρωπα αισθήματά της.

Για την ονομασία «Μπουμπουλίνα» που της είχε δώσει ο Ιάκωβος, θυμάμαι την Αλεξάνδρα Λαζίδου, που μου είχε διηγηθεί: «Είχα πάει μια μέρα στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Μπρούκλιν για να μοιράσω στον κόσμο ανακοινώσεις με τις οποίες καλούσαμε όλους σε διαδήλωση στην Ουάσιγκτον για το Μακεδονικό. Οταν κάποια κυρία, στέλεχος της κοινότητας μου ζήτησε εξηγήσεις, της είπα ότι στη μεγάλη εκείνη διαδήλωση της Ομογένειας έπρεπε να πάει και ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος και μπορούσε να τον ειδοποιήσει και να ρωτήσει ποια είμαι. Δεν πέρασαν πολλές ώρες που γυρίζοντας στο σπίτι, μου τηλεφώνησε ο Ιάκωβος. Τον παρακάλεσα να καλέσει όλες τις κοινότητες και όλα τα σχολεία να πάμε στην Ουάσιγκτον για διαμαρτυρία. Μου απάντησε αμέσως: ‘Το θέλημά σου, θα γίνει, καλή μου Μπουμπουλίνα’. Ηταν η πρώτη φορά που με είπε έτσι… Ολοι ξέρουμε ότι η διαδήλωση για τη Μακεδονία που έγινε στην Ουάσιγκτον  συγκέντρωσε πάρα πολλούς ομογενείς από παντού. Ενώ μιλούσε στο μικρόφωνο εκεί στη διαδήλωση ο Ιάκωβος, ξαφνικά φώναξε: ‘Πού είναι αυτή η Μπουμπουλίνα μας;’. Αυτό ήταν. Το άκουσαν χιλιάδες ομογενείς. Λίγο αργότερα, πήγα σε μια εκδήλωση που είχε στην αίθουσά της η κοινότητα του Τιμίου Σταυρού του Μπρούκλιν και στην οποία ήξερα ότι θα ήταν ο Ιάκωβος. Είχα πάρει και μια μεγάλη ανθοδέσμη για να του την προσφέρω. Μόλις με είδε αναφώνησε για άλλη μια φορά: ‘Καλώς την Μπουμπουλίνα μας’! Το άκουσε και πάλι όλος ο κόσμος, ενώ το θέμα είχε αρχίσει να συζητιέται παντού. Από τότε άρχισαν πολλοί να με φωνάζουν ‘Μπουμπουλίνα’ και στο τέλος καθιερώθηκε».