ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Για χρόνια, η Νατάσα Πάρκερ (Natasha Parker) είχε σχέση με έναν άνδρα που την έπνιγε και την παρακολουθούσε μαζί με την κόρη της και την απειλούσε έξω από το διαμέρισμά της σε ένα συγκρότημα δημόσιων κατοικιών στη Νέα Υόρκη, όπως είπε.

Η κ. Πάρκερ, 46 ετών, αποφάσισε να μετακομίσει κρυφά όταν η κακοποίηση κλιμακώθηκε τον Ιανουάριο του 2023. Είπε στην Αρχή Στέγασης της Νέας Υόρκης ότι βίωνε ενδοοικογενειακή βία και χρειαζόταν επείγουσα μεταφορά. Της εγκρίθηκε λίγες ημέρες αργότερα.

Παρόλα αυτά, η κ. Πάρκερ και η κόρη της κατέληξαν να περιμένουν πάνω από ενάμιση χρόνο για να γίνει διαθέσιμο ένα διαμέρισμα ώστε να μπορέσουν να μετακομίσουν.

Η αναμονή την έκανε να αισθάνεται «ξανά σαν θύμα», δήλωσε η κ. Πάρκερ τον Αύγουστο, όταν ακόμα βρισκόταν στη διαδικασία μετεγκατάστασης.

Ο ομοσπονδιακός νόμος βάσει της Πράξης για τη Βία κατά των Γυναικών, την ψήφιση της οποίας πριν από 30 χρόνια τίμησε το υπουργείο Δικαιοσύνης αυτό το μήνα, απαιτεί από τους παρόχους κατοικιών να βοηθούν στη μετεγκατάσταση των ενοικιαστών τους σε επιδοτούμενες μονάδες όταν αντιμετωπίζουν ενδοοικογενειακή βία, αλλά πολλά θύματα περιμένουν για μήνες. Μια έκθεση του Ιουλίου από το Γραφείο Κυβερνητικής Λογοδοσίας επισημαίνει την έλλειψη κατάρτισης, τη μικρή πολιτική κατεύθυνση και τη γραφειοκρατία ως σημαντικά εμπόδια.

Ενώ περιμένουν, οι επιζώντες ενδοοικογενειακής βίας με χαμηλό εισόδημα βρίσκονται συχνά ανάμεσα σε δύο επιλογές: να παραμείνουν εκεί όπου μπορούν να τους βρουν οι θύτες τους ή να μετακομίσουν σε καταφύγιο αστέγων, όπου η επιτρεπόμενη διάρκεια παραμονής είναι συνήθως περιορισμένη.

«Οι άνθρωποι παγιδεύονται σε μη ασφαλείς κατοικίες και αναγκάζονται να επιλέξουν μεταξύ της ασφάλειάς τους και της επιδότησής τους», δήλωσε η Κέιτ Γουόλζ (Kate Walz), αναπληρώτρια διευθύντρια δικαστικών υποθέσεων για το National Housing Law Project, μια οργάνωση υπεράσπισης που ασχολείται με τα στεγαστικά δικαιώματα των ανθρώπων με χαμηλό εισόδημα.

 Η αναμονή θέτει τα θύματα σε κίνδυνο

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας μετεγκατάστασης, τα θύματα βίας είναι συνήθως παγιδευμένα στα σπίτια τους με τους θύτες τους να ζουν κοντά ή μαζί τους.

«Θα μπορούσαν να πεθάνουν», δήλωσε η Γκαμπριέλα Σαντοβάλ Ρεκένα (Gabriela Sandoval Requena), διευθύντρια Πολιτικής και Επικοινωνίας στο New Destiny Housing, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση της Νέας Υόρκης που παρέχει στεγαστικές υπηρεσίες σε θύματα ενδοοικογενειακής βίας. «Ο θάνατος είναι ένας πραγματικός κίνδυνος για τους επιζώντες της ενδοοικογενειακής βίας αν δεν έχουν πού να πάνε».

Μια 30χρονη γυναίκα που ζούσε σε δημόσια κατοικία της Νέας Υόρκης μαχαιρώθηκε μπροστά στα παιδιά της, ενώ εκκρεμούσε το αίτημα επείγουσας μεταφοράς της. Η γυναίκα, μητέρα τριών παιδιών, το όνομα της οποίας αποκρύπτεται κατόπιν αιτήματός της λόγω ανησυχιών για την ασφάλειά της, επέζησε.

Τη μαχαίρωσαν τον Μάρτιο του 2022. Τελικά μεταφέρθηκε τον Ιούλιο του 2023, αφού ο υπεύθυνος της υπόθεσής της πρόσθεσε στην αίτησή της μια μεταφορά με εύλογη προσαρμογή, η οποία εφαρμόζεται όταν άτομα με ιατρικές ανάγκες απαιτούν διαφορετικά πρότυπα διαβίωσης. Μετά την κακοποίηση λάμβανε συνεχή θεραπεία ψυχικής υγείας.

 Κάποιοι βρίσκουν βοήθεια από τοπικές οργανώσεις

Οργανώσεις που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας και εκπρόσωποι της στεγαστικής βιομηχανίας έχουν ασκήσει πιέσεις για τη βελτίωση της προστασίας αυτών των κατοίκων, προτείνοντας να διατεθεί ένα κονδύλι δελτίων για μεταφορές έκτακτης ανάγκης.

Τα δελτία, τα οποία θα επέτρεπαν στους εν λόγω ενοίκους να αναζητήσουν αμέσως μονάδες για μετακίνηση εκτός του συγκροτήματος κατοικίας τους, θα μπορούσαν να συμβάλουν στην επιτάχυνση της διαδικασίας μετεγκατάστασης και να διευρύνουν τις επιλογές των θυμάτων.

Πηγή: «The New York Time