Το φάντασμα της Ακροδεξιάς και του λαϊκισμού που εδώ και χρόνια πλανάται πάνω από την Ευρώπη αυτή τη φορά χτύπησε την πόρτα της Ιταλίας. Ο συνασπισμός των τριών κομμάτων που εμφορούνται από ακροδεξιές απόψεις (όσο και αν επιμελώς προσπαθούν να τις κρύψουν) σάρωσε στις εκλογές της Κυριακής και η Ιταλία για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ετοιμάζεται να δει στην εξουσία ένα μεταφασιστικό κόμμα.

Θα γίνει έτσι η δεύτερη χώρα μέσα σε λίγες εβδομάδες στην Ευρώπη (είχε προηγηθεί η Σουηδία) στην οποία οι ακροδεξιοί θα καταλάβουν την εξουσία. Η Ιταλία όμως δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα. Είναι η τρίτη οικονομική δύναμη της Ευρώπης (μετά τη Γερμανία και τη Γαλλία) και ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης με μεγάλη ιστορία και πολιτισμό.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως αν ένας πυλώνας της Ευρώπης πάψει να είναι πυλώνας της, τότε υπάρχει κίνδυνος και για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και γενικότερα για τον δυτικό Κόσμο. Υπάρχει κίνδυνος, η ασθένεια της Ακροδεξιάς και του λαϊκισμού να επεκταθεί σε όλη τη Γηραιά Ηπειρο με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.

Θα πρέπει λοιπόν, κάποια στιγμή, οι Ευρωπαίοι να δουν κατάματα τι είναι εκείνο που θρέφει τέτοιου είδους κόμματα και όχι να εθελοτυφλούν. Να δουν επιτέλους για ποιο λόγο στη Γαλλία οι ακραίοι φτάνουν μια ανάσα πριν από την εξουσία, για ποιο λόγο πολιτικοί με παρόμοιες ιδέες βρίσκονται πίσω από το Βrexit στη Βρετανία και για ποιο λόγο το όλο κύμα συνεχώς γιγαντώνεται.

Οσο δεν εντοπίζουν τη ρίζα του προβλήματος και αρκούνται μόνο να στο να περιγράφουν την κατάσταση, κάποια στιγμή αυτή θα φτάσει στο μη περαιτέρω.

Οι πολιτικοί θα πρέπει να αφουγκράζονται τους πολίτες, να δίνουν λύσεις στα υπαρκτά τους προβλήματα, να δείχνουν ότι σέβονται τις ανησυχίες τους. Οσο λειτουργούν αλαζονικά δίνουν απλά χώρο σε ακραίες λαϊκιστικές φωνές.