Είπατε: Αυτά τα Χριστούγεννα θα τα περάσουμε εκτός Νέας Υόρκης. Δεν αντέχουμε πια. Πρέπει να αλλάξουμε περιβάλλον. Κινδυνεύουμε να πάθουμε μελαγχολία. Η κατάσταση στο σχολείο των παιδιών είναι χάλια. Τα παιδιά δεν χαμογελάνε πια, όπως παλιά. Ο κορωνοϊός μάς έχει τσακίσει. Κάπου πρέπει να πάμε, παρά το γεγονός ότι τα οικονομικά μας δεν είναι ιδιαίτερα ανθηρά.

Πήρατε λοιπόν την μεγάλη απόφαση. Αρχικά σκεφτήκατε να πάτε στην Ελλάδα, αλλά το απορρίψατε. Θέλετε να μείνετε μόνοι, ως οικογένεια. Να μιλήσετε. Να βγάλετε από μέσα σας αυτά που σας απασχολούν. Να παίξετε, να γελάσετε.

Αποφασίσατε λοιπόν να πάτε σε ένα από τα νησιά της Καραϊβικής. Να ξαπλώσετε σε μία παραλία. Να κολυμπήσετε. Μακριά από τον κόσμο και τον κορωνοϊό.

Επικοινωνήσατε με τον δικό σας ομογενειακό ταξιδιωτικό οργανισμό, βγάλατε τα εισιτήριά σας και περιμένετε με ανυπομονησία να έρθει η μεγάλη στιγμή της αναχώρησης.

Η πτήση σας είναι προγραμματισμένη για τις 5:00 το πρωί από το αεροδρόμιο «JF Kennedy».

Δεν σας κολλάει ύπνος. Θέλετε να είστε έγκαιρα στο αεροδρόμιο. Να φτάσετε εκεί τουλάχιστον δύο ώρες νωρίτερα, όπως το ζητούν οι αεροπορικές εταιρείες. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Φτάνετε στο αεροδρόμιο στις 2:30. Δεν έχει καταχωρηθεί ακόμα η πτήση σας στην οθόνη των πτήσεων. Ούτε υπάρχει και κανένας υπάλληλος να σας εξυπηρετήσει. Το βρίσκετε, φυσιολογικό. Είναι νωρίς σκέφτεστε.

Ψάχνετε για κανένα μαγαζί να αγοράστε κάτι για τα παιδιά να φάνε, να πάρετε και εσείς με την σύζυγό σας, έναν καφέ. Και αυτά όμως είναι ακόμα κλειστά.

Λογικό είναι κι αυτό, λέτε.

Η ώρα δεν περνά. Τα παιδιά νυστάζουν. Για να τα παρηγορήσετε τους λέτε να κάνουν υπομονή και θα έχουν όλη την ώρα να κοιμηθούν και στο αεροπλάνο αλλά και στον προορισμό σας. Η εφαρμογή του καιρού στο κινητό σας δείχνει ότι η θερμοκρασία στο νησί που πηγαίνετε θα φτάσει στους 80 βαθμούς. Κάνετε υπομονή. Οπου νάναι θα επιβιβαστούμε, σκέφτεστε.

Εν τω μεταξύ, η ουρά για την πτήση σας μεγαλώνει. Το ίδιο συμβαίνει και στην διπλανή πτήση. Και πιο πέρα, και πιο πέρα. Η μεγάλη αίθουσα του αεροδρομίου είναι πλέον ασφυκτικά γεμάτη από τους ανθρώπους και τις αποσκευές τους.

Είναι σχεδόν 4:00 το πρωί. Ο κόσμος αρχίζει και εκνευρίζεται. Μα πότε επιτέλους θα εμφανιστούν υπάλληλοι της εταιρείας; Θα προλάβουν να εξυπηρετήσουν τόσους επιβάτες και να φύγει η πτήση στην ώρα της;

Ξαφνικά ακούγονται οργισμένες φωνές από την διπλανή ουρά. Μόλις αναρτήθηκε η πληροφορία στην οθόνη ότι η πτήση τους ακυρώθηκε. Και δεν υπάρχει καμία πληροφορία, ούτε και υπάρχει κάποιος υπάλληλους να τους πληροφορήσει πότε θα μπορέσουν να ταξιδέψουν.

Αισθάνεστε άσχημα γι’ αυτούς, αλλά δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα.

Τουλάχιστον, σκέφτεστε με ανακούφιση, η δική σας η πτήση θα πραγματοποιηθεί.

Και ξαφνικά ακούγονται νέες φωνές από την πιο πέρα ουρά. Και εκείνων η πτήση έχει ακυρωθεί. Και των πιο πέρα και των πιο πέρα.

Συνεχίζετε να πιστεύετε ότι αφού δεν ακυρώθηκε ακόμα η δική σας θα πραγματοποιηθεί.

Δόξα τω Θεώ.

Παρατηρείτε όμως ότι τα πρόσωπα των παιδιών είναι πολύ θλιμμένα. Θα είναι από την κούραση, θέλετε να πιστεύετε.

Ακυρώθηκε η πτήση μας, λένε τα παιδιά και βάζουν τα κλάματα.

Η ιστορία αυτή δεν είναι πραγματική. Είναι όμως μία ιστορία που σε κάποια της μορφή την έχουν ζήσει εκατοντάδες χιλιάδες επιβάτες τις μέρες των Χριστουγέννων.

Την Κυριακή που μας πέρασε ακυρώθηκαν 2000 πτήσεις στην Αμερική. Την Τρίτη 1200 εξαιτίας της κακοκαιρίας, σε ένα μέρος της χώρας, και την Ομικρον που  έχει νοσήσει πολλούς εργαζόμενους στις αεροπορικές εταιρείες.

Και κάτι ανάλογο αναμένεται να γίνει και την Πρωτοχρονιά.

Τώρα, πώς θα φτάσετε εσείς στον προορισμό σας; Ποσώς ενδιαφέρει τις αεροπορικές εταιρείες, οι οποίες –σημειωτέον- έχουν πάρει δεκάδες δισεκατομμύρια από το κράτος – δηλαδή τον λαό. Δοκιμάστε να τους τηλεφωνήσετε για να δείτε πόση ώρα θα περιμένετε…

Η κατάσταση με τις αεροπορικές εταιρείες γίνεται όλο και χειρότερη.

Η εξυπηρέτηση συνήθως είναι χάλια. Τα καθίσματα είναι κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Τα φαγητά τους, αν προσφέρουν, δεν τρώγονται. Επιτρέπουν μία ή το πολύ δύο αποσκευές και για τις έξτρα χρεώνουν ό,τι θέλουν.

Και όχι μόνο στην προκειμένη περίπτωση, αλλά αρκετά συχνά ακυρώνουν τις πτήσεις, χωρίς καν πολλές φορές να μπουν στον κόπο να ενημερώσουν εγκαίρως τους επιβάτες τους να μην πάνε τουλάχιστον στο αεροδρόμιο.

Κάτι επιτέλους πρέπει να γίνει.