Με αφορμή και την περίοδο των εορτών που διάγουμε κατά την οποία όλοι (ή σχεδόν όλοι) ευχόμαστε μεταξύ άλλων «υγεία» στους συγγενείς, τους φίλους και τους γνωστούς ήθελα να επισημάνω ότι η υγεία εκτός από τη σωματική περιλαμβάνει και την ψυχική. Την παραβλέπουμε πολλές φορές, θεωρούμε ότι δεν είναι κάτι σημαντικό, αλλά από καιρού εις καιρόν διάφορα περιστατικά της καθημερινότητας αναδεικνύουν με τραγικό τρόπο τη σπουδαιότητά της.
Πάρτε για παράδειγμα την 29χρονη που πέταξε το μωρό της στον Αλιάκμονα με αποτέλεσμα το τελευταίο να πνιγεί. Ηταν η πρώτη σκέψη που έκανα όταν άκουσα την είδηση. Μάνα που έχει σώας τας φρένας πετάει το παιδί της στο ποτάμι; Οι μανάδες προστατεύουν τα παιδιά τους καθ΄ οιονδήποτε τρόπο, δεν θα σκοτώνουν και μάλιστα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Απεδείχθη ότι η μάνα είχε κατά το παρελθόν προβλήματα ψυχιατρικής φύσης, είχε νοσηλευτεί σε κλινικές κτλ.
Και ρωτάω λοιπόν: Κρατικές υπηρεσίες δεν υπάρχουν; Σαφώς και υπάρχουν. Τι ρόλο έχουν όμως; Να καταγράφουν τέτοιου είδους τραγικά συμβάντα εν είδει δημοσιογράφων; Δεν θα πρέπει να μάθουμε ποιος επέτρεψε σε μάνα με αποδεδειγμένα ψυχιατρικά προβλήματα να έχει την επιμέλεια του παιδιού; Και άμα αυτόν ή αυτήν τον μάθουμε δεν θα πρέπει να του ζητήσουμε ως κοινωνία ευθύνες;
Τελικά στα νερά του Αλιάκμονα δεν πνίγηκε μόνο το δύστυχο το παιδάκι. Πνίγηκε ολόκληρη η κοινωνία μας που παρακολουθεί με απάθεια τέτοια περιστατικά και οργίζεται με τα λάθος πρόσωπα.
Διότι η κακομοίρα η μάνα (κακομοίρα είναι και αυτή) έχει το ακαταλόγιστο. Τη βασική ευθύνη την έχουμε όλοι οι υπόλοιποι.