Της γέρικης δακρύζουσας το γέρικο
σκουληκοφαγωμένο κορμί, ανήμπορο γέρνει.
Τα λίγα της φύλλα, ξέψυχα, κιτρινωπά δίχως ζωή,
ξεφεύγουν αθέλητα, πέφτουν στην γη.
Η λίμνη βαρύθυμα, αναγκαστικά
μαρτυρά την τόση ανημποριά.
Τα λιγοστά κλωνάρια που σαν τέρατα αγριωπά
απλώνουν πλοκάμια απειλητικά,
καθρεφτίζονται μέσα στα σκουρόχρωμα νερά.

Ο άγριος αγέρας που ξαφνικά φυσά
σπρώχνει από την σάπια του ρίζα
το κούφιο δέντρο.
Τριξίματα δυνατά φτάνουν στα αυτιά μου.
Τον κορμό και τα τσακισμένα του κλαδιά
Σέρνει το ρεύμα στα μακρινά.
Πουλιά χαρούμενα ολόγυρα πετούν,
βρίσκουν τροφή και τραγουδούν.
Μια σαύρα πάνω σε μια άσπρη πέτρα
ακίνητη με απορία το κοιτά.

Μένω στο παγκάκι μοναχή,
τις παλαιές του δόξες αναθυμούμαι
και λυπάμαι.
Το βλέπω να ξεμακραίνει, να χάνεται.
Ωστόσο έχω μάθει πια
πως μέσα σε αυτό το απέραντο,
το άσπλαχνο, το ασύλληπτο Σύμπαν
τίποτε δεν χάνεται οριστικά.

Την ανάσα του θαρρώ
πως αναπνέω, το συγκρίνω, το ζηλεύω.
Δεσμώτης κι εγώ την μοίρα μου καρτερικά
υπομένω και προσμένω…