Αναπόφευκτα κάποια μέρα με θλίψη περισσή
θα αντιληφθείς πως πρόσωπα αγαπημένα που έχεις χάσει
κι η καρδιά σου είχε απερίγραπτα γι’ αυτό σπαράξει,
πέθαναν διπλά για σένα.
Μέσα στα σάβανα του χρόνου και της λησμονιάς
πόνος, δάκρυα, μαύρη μέρα, όλα απολιθωμένα, στοιχειωμένα.
Τι να συμβαίνει; Μήπως πάγωσε η καρδιά;

Είναι μήπως επειδή σαν το πουλί το κουρασμένο
που από τα μακρινά μισεύει,
και τα φτερά του δεν μπορεί πια ανοιχτά να τα βαστά,
μια απάνεμη γωνιά αναζητάμε απελπισιά
έτσι και εσύ τις σκέψεις σου καταχωνιάζεις και προχωράς, δεν σταματάς. Το ταξίδι σου πάνω στη γη έχει συνέχεια ακόμα.

’Η μήπως είναι γιατί θες ο χρόνος,
θες η φύση ή και οι δυό μαζί
βρίσκουν λύση.
Την λήθη ασπίδα κάνουν,
στον πληγωμένο την χαρίζουν
από τα δόρατα τα αιχμηρά των αναμνήσεων,
να μπορεί να καλυφθεί,
την πορεία του να συνεχίσει
και τις μάχες της ζωής χωρίς τύψεις να κερδίσει.

Απρόσμενοι σύμμαχοι,
στης ζήσης τον βωμό
κομίζουν γενναιόδωρη σπονδή.