Δεν μπορεί να μην νιώσει κάποιος βαθιά οδύνη με την είδηση ότι έκλεισε το Ελληνικό Σχολείο της κοινότητας του Καθεδρικού Ναού Βοστώνης. Μιας κοινότητας ιστορικής με τα όλα της από την εποχή των πρωτοπόρων Ελλήνων μεταναστών που την ίδρυσαν, μέχρι την εποχή του Ιακώβου που υπήρξε προϊστάμενός της επί έντεκα χρόνια και είχε τότε όχι ένα, αλλά πέντε παραρτήματα ελληνικών σχολείων στη μείζονα περιοχή της Βοστώνης και σε προάστια. Και τώρα;

Τώρα έχουμε περάσει στην οδύνη. Μα θα μου πείτε πως ήταν άλλη η εποχή τότε. Ουδεμία αμφιβολία περί αυτού, αλλά και άλλες οι δυναμικές και πολύ λιγοστά τα οικονομικά και άλλα μέσα. Κι όμως ο Ελληνισμός βρισκόταν σε ανθοφορία, υπήρχε ενδιαφέρον, υπήρχαν ηγετικές μορφές και στο κληρικό και το λαϊκό στοιχείο, ενώ σήμερα μας κατατρύχει η ακηδία που είναι η έσχατη μορφή αδιαφορίας η οποία οδηγεί βαθμηδόν στο θάνατο. Ναι, σ’ αυτή τη θανατηφόρα πορεία έχουμε μπει παρά τα τεράστια χρηματικά ποσά με τα οποία έχουν επιβαρυνθεί οι κοινότητες εν είδει υποχρεωτικής φορολογίας την οποία βαφτίσαμε συνεισφορά ή επί το αμερικανικότερο stewardship για τη συντήρηση του «μύθου» των διακονιών ή ministries.

Η Ελληνική Παιδεία γενικώς και όχι μόνο, βρίσκεται στην επιθανάτια κλίνη παρά τα Κληροδοτήματα και Ταμεία με εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια. Αλλά εδώ που τα λέμε όλα είναι θέμα προσώπων και φυσικά και για την Παιδεία. Δεν είναι δυνατόν στην Κωνσταντινούπολη και στην Ιμβρο να λειτουργούν Σχολεία παρά τον εφιάλτη της συρρίκνωσης κι εμείς στη Βοστώνη, στην πλέον επιφανέστερη πανεπιστημιούπολη του Κόσμου, την πόλη των Γραμμάτων και των Τεχνών, της επιστήμης και της γνώσης, να κλείνουμε το Ελληνικό Σχολείο του Καθεδρικού.

Μιλώντας για θέμα προσώπων να αναφέρω εδώ πως το Σχολείο της κοινότητας των Αγίων Κωνσταντίου και Ελένης του Κέμπριτζ από είκοσι μαθητές που είχε πριν δύο χρόνια, σήμερα έχει πενήντα και ανέρχεται. Όπως πληροφορήθηκα, ακόμα και ο γενικός πρόξενος Στράτος Ευθυμίου στο Σχολείο του Κέμπριτζ πηγαίνει τα παιδιά του αν και διαμένει σε αντίθετη περιοχή αρκετά μακριά. Αλλά και το Σχολείο της πλησίστιας κοινότητας προς τον Καθεδρικό, του Αγίου Νεκταρίου στο Ρόσλιντεϊλ έχει άνοδο που φτάνει στα εξήντα παιδιά, με ανανεωμένη διεύθυνση και προσέλευση νέων γονιών. Να επισημάνω και τούτο, πως με τα ομαδικά email, τα μηνύματα και τις αναρτήσεις στο Facebook, στο Instagram και άλλες ηλεκτρονικές παραφυάδες, δεν γίνεται δουλειά. Χρειάζεται προσωπική επικοινωνία γιατί η κοινωνία προσώπων έχει άλλη δυναμική και δυναμισμό. Το ίδιο ισχύει και για τη διοίκηση και την ποιμαντική μέριμνα. Θα πρέπει κάποτε να περάσουμε από τον ηλεκτρονικό πλασματικό εντυπωσιασμό και ναρκισσιστικό παραλήρημα των φωτογραφιών και συνθημάτων, στην οικοδομή του Σώματος του Χριστού, στην προαγωγή των μέγιστων και ουσιωδών του Γένους όπως είναι η ιερή Ελληνικότητα, η Ελληνική Γλώσσα της Εκκλησίας και της Αγίας Γραφής.

Στο ζώπυρο ερώτημα αν θα μπορούσε να μην κλείσει το Σχολείο του Καθεδρικού, γνωρίζοντας επαρκώς τη Βοστώνη, η απάντηση είναι και φυσικά θα μπορούσε. Δεν θα ήθελα να σχολιάσω τις δηλώσεις του ιερατικού προϊσταμένου π. Δημητρίου Τόνια περί περιορισμών του κορωνοϊού και της πόλης του Μπρούκλαϊν σεβόμενος κάποια ειδικά συμβεμβηκότα, αλλά μόνο να πω τούτο, πως δεν αντέχουν στην πιο ανώδυνη κριτική βάσανο. Αυτό μόνο.

Δεν είμαι σίγουρος, τουλάχιστον από τα μέχρι τώρα δεδομένα, τι μπορούν οι κοινότητες και τα σχολεία τους να προσδοκούν από τις λεγόμενες διακονίες του Κέντρου, δηλαδή της Αρχιεπισκοπής, διότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν έτυχε να δω κάτι ουσιαστικό.

Τι μπορεί να γίνει έστω τώρα; Αν και ο Μητροπολίτης Βοστώνης Μεθόδιος κατά την τηλεφωνική μας επικοινωνία δήλωσε ότι δεν γνώριζε για το κλείσιμο του σχολείου και δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω για την ειλικρίνειά του -βέβαια εγείρονται πολλά ερωτηματικά γιατί να μην είχε ενημερωθεί- πιστεύω ότι έστω και τώρα θα μπορούσε να προβεί σε σωτήρια παρέμβαση και να ασχοληθεί ο ίδιος προσωπικώς. Να μην αναθέσει στον πρωτοσυγκελλεύοντα Θεόδωρο Μπάρμπα, ούτε στον «υπεύθυνο» Παιδείας ιερέα Αθανάσιο Νένε, ούτε σε κανέναν άλλον αδαή και ολίγιστο να ασχοληθεί με το θέμα, αλλά να ανασκουμπωθεί και να παρέμβει ο ίδιος διότι φαντάζομαι ότι αισθάνεται το μέγεθος της ντροπής και της αποτυχίας ότι έκλεισε το σχολείο του Καθεδρικού του Ναού και το πληροφορήθηκε από τον «Εθνικό Κήρυκα», όπως γινόταν και με τον Δημήτριο, ο οποίος πληροφορείτο το κλείσιμο των Σχολείων της Νέας Υόρκης.

Ναι, πιστεύω πως αν θελήσει ο Μεθόδιος μπορεί να παρέμβει και να ανατρέψει τη φθισική πορεία που έχει δημιουργηθεί και να επαναλειτουργήσει το Σχολείο του Καθεδρικού του Ναού έστω και τώρα. Μπορεί κι αυτός να κάνει μία καινούργια αρχή. Το οφείλει στην υστεροφημία του. Ας το τολμήσει.