Ο αγαθός συμπολίτης που έβαλε προ ολίγων ημερών τηλέφωνο στο σπίτι του, πανηγύριζε το γεγονός με τον πιο ενθουσιώδη τρόπο.

– Το έβαλα και εγώ το ρημάδι! Το έβαλα και ησύχασα. Κάλιο αργά παρά ποτέ.

Εψαχνε για καμιά ευκαιρία ώστε να πλέξει το εγκώμιο του «απαρεϊγ» με τις πιο ειλικρινείς και ενθουσιώδεις φράσεις…

– Μεγάλο πράμα το τηλέφωνο φίλε μου. Πολύ μεγάλο. Τόσο καιρό είχα στραβωθεί και δεν ήθελα να το βάλω σπίτι μου. Τώρα όμως που το έβαλα κατάλαβα την αξία του. Δεν φαντάζεσαι αγαπητέ μου τι ευκολία είναι! Θέλεις επί παραδείγματι να συνεννοηθείς με ένα άνθρωπο για τη δουλειά σου. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να φεύγεις μεσημεριάτικα από το σπίτι σου και να τρέχεις στα Πετράλωνα ή στο Παγκράτι για να τον συναντήσεις.

Πλησιάζεις το τηλεφωνάκι σου, παίρνεις ένα νούμερο, και σε μισό δευτερόλεπτο μιλάς με τον άνθρωπο που θέλεις, χωρίς καν να είσαι υποχρεωμένος να βγάλεις τις πυτζάμες σου ή να στερηθείς την απόλαυση της παντόφλας.

Ασε πια από οικονομία! Το τηλέφωνο καταργεί το τραμ, το ταξί και το λεωφορείο. Με μία και δεκαπέντε κάνεις τη δουλειά σου, και μάλιστα χωρίς να χάνεις πολύτιμο καιρό σε άσκοπες περιπλανήσεις.

Φαντάσου φίλε μου, να θέλεις να μιλήσεις με κάποιον στην Γλυφάδα και να είσαι αναγκασμένος να κάνεις ολόκληρο ταξίδι για να τον συναντήσεις, και αν τον συναντήσεις…

Τηλέφωνο, φίλε μου, και πάλι τηλέφωνο. Ανθρωπος σήμερα που δεν χρησιμοποιεί τηλέφωνο είναι λίαν επιεικώς ηλίθιος…

***

Τον φανατικό αυτόν θαυμαστή του τηλεφώνου, τον συνάντησα πάλι μετά από ένα δεκαήμερο. Ηταν κατηφής και δεν μου είπε κουβέντα για το τηλεφωνάκι του, και για τις καταπληκτικές ευκολίες και οικονομίες, που είχε ανακαλύψει προ ολίγων ημερών σε αυτό.

– Και το τηλέφωνο Κωστάκη;

– Το έκοψα!

– Το έκοψες; Μα εσύ δεν έλεγες πως ο άνθρωπος που δεν χρησιμοποιεί τηλέφωνο είναι επιεικώς ηλίθιος;

– Το έλεγα. Τώρα όμως πια δεν το λέω. Προτιμώ φίλε μου να πάω με τα πόδια και στη Βουλιαγμένη ακόμα, παρά να έχω αυτόν τον μαύρο διάβολο πάνω από το κεφάλι μου.

Και ο ατυχής τηλεφωνόπληκτος συμπολίτης άρχισε να μου εξιστορεί τα καταπληκτικά μαρτύρια που υπέστη από τη στιγμή που εγκατέστησε το στίλβον και ολοκαίνουργιο «απαρεϊγ» δίπλα στο κρεβάτι του.

– Δεν βρήκα ούτε μια στιγμής ησυχία. Στις δύο, στις τρεις τα μεσάνυχτα ακόμα και στις τέσσερεις πολλές φορές, το μαύρο αυτό ξυπνητήρι εννοούσε να μου χαλάει τον ύπνο μου, να με αναστατώνει, για να με συνδέσει, σώνει και καλά, με μία άγνωστη φωνή που μου έλεγε «παρντόν, λάθος!».

Ξέρεις τι είναι φίλε μου, να προσπαθείς επί δύο ώρες να κοιμηθείς, κι όταν επιτέλους κατορθώσεις να κλείσεις τα ταλαιπωρημένα σου βλέφαρα, να σε ξυπνάει το ενοχλητικό αυτό ντριν-ντριν για να σε πληροφορήσει πως κάποιος κύριος Κωστάκης που προσπαθεί να συνδεθεί με κάποιον κύριο Χαρίλαο έκανε λάθος στον αριθμό τηλεφώνου. Εγινα νευρασθενικός! Πίστεψε με, αν δεν το έκοβα εγκαίρως θα τρελαινόμουνα.

Και στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν μου προσέφερε καμιά σοβαρή υπηρεσία το ενοχλητικό αυτό καφεκούτι… Αμα θέλεις να τηλεφωνήσεις, υπάρχει -δόξα τω Θεώ- το τηλέφωνο του γειτονικού μπακάλικου! Μπορείς έτσι να κάνεις τη δουλειά σου μια χαρά, χωρίς να διατρέχεις τον κίνδυνο να πάθεις συμφόρηση βραδιάτικα από τη στεναχώρια σου!

Και κατέληξε συμπερασματικά:

– Αγαπητέ μου, τελικά όποιος έχει τηλέφωνο σπίτι του είναι λίαν επιεικώς ηλίθιος!

(βασισμένο σε χρονογράφημα του Αλέκου Σακελλάριου για την εφημερίδα «Ασύρματος», 1939)

Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος-Συγγραφέας (FB: Σιταράς Θωμάς)